Κι όλας...

Στις 28 Φλεβάρη συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από την πρώτη μου ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο...
Πέντε χρόνια ζωής... ζωής παράλληλης με αυτήν του συγγραφέα του...
Με πάνω και κάτω... με συναισθήματα, ταξίδια, αναπολήσεις...
Αναγνώστες και σχολιαστές φίλοι και φίλες γνωστοί και άγνωστοι που πέρασαν, άφησαν τα σχόλιά τους, κάποτε μου είπαν και μια καλή κουβέντα στις δύσκολες ώρες.
Το ιστολόγιο αυτό είναι προσωπικού αλλά και γενικότερου περιεχομένου αν κάποιες φορές εδώ που τα λέμε εμπλέκονται αυτά τα δύο...
Ο "antianemikos" κατά κόσμον Γιώργος δεν δίστασε να καταθέσει πολλές φορές και προσωπικά του συναισθήματα με καταθέσεις ψυχής αλλά και προσωπικά του πιστεύω.
Κάποια φίλη μου είχε πει κάποτε πριν πολλά πολλά χρόνια όταν ήμουν έφηβος ακόμα "δείχνεις παγερός Γιώργο ίσως απόμακρος αλλά αν ξύσεις λίγο την επιφάνεια..." εδώ λοιπόν δεν υπάρχει αυτή η "επιφάνεια".
Το διαδίκτιο έφερε αυτό το αξιοπερίεργο, γνωρίζει πολλές φορές ο ένας τον άλλον από μέσα προς τα έξω... Από την ψυχή του προς την εξωτερική του εμφάνιση αντίστροφα από ότι γίνεται στην καθημερινότητα κι αυτό είναι ένα από τα θετικά του.
Πέντε χρόνια μετά αγαπητοί μου αναγνώστες -παρότι σιωπηλοί οι περισσότεροι πια- που επισκέπτεστε την μικρή διαδικτιακή γωνιά μου συνεχίζω...κρατώντας μαζί μου

"ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ’ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
 Και τους φίλους μας που χάθηκαν..."

όπως λέει η αγαπημένη μου ποιήτρια Κατερίνα Γώγου.
Και σας ευχαριστώ!
Ας φυσήξουμε όλοι μαζί το κεράκι στην τούρτα!

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

...

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
 αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου...

Κωνσταντίνος Καβάφης

...

Είν’ η ανάσα σου που ακούω,
μέσ’ απ’ το θόρυβο της πόλης,
είναι το χέρι που κρατάω,
σαν κοιμηθώ και σαν ξυπνάω,
είν’ αυτή...
μια στιγμή...

...

Είναι ένας ήχος στο σκοτάδι,
η μοναξιά μετά απ’ το χάδι,
μια στάλα ιδρώτα στο λαιμό σου,
και μια γραμμή στο μέτωπό σου,
είν’ αυτή...
μια στιγμή...

...

Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες,
είναι μικρές, χαμένες μέρες,
και όσες περνάν έχουν χαθεί,
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...

Βροχή και σήμερα...

Στο γραφείο πρωί και δεν έχω όρεξη για δουλειά.... Οι γιορτές έχουν περάσει πια και οι απόκριες δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα. Πάντα θεωρούσα την εποχή μετά τις γιορτές την πιο χειρότερη εποχή της Αθήνας που βγάζει τα γιορτινά της, γίνεται μουντή κι ο κόσμος επανέρχεται από την ανεμελιά των γιορτών (που φέτος δεν ξέρω αν υπήρξε καν) και κουμπωμένος προσπαθεί για την επιβίωση στις δύσκολες συνθήκες.
Μέρες κυλούν βαριά και κουρασμένα.... Στο σπίτι μοναξιά κι οι φίλοι λιγοστοί και μακριά... Περιμένω την Άνοιξη...

Βροχή και σήμερα, βροχή στη στέγη μας,
βροχή στη πόρτα μας, ατέλειωτη βροχή

Κάποτε θά ρθουν...

...

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Τ΄αεροπλάνο...

Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω

...

Αγαπημένη μου, μην κλαις
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
να δεις τη γη απ’ τη σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη

...

2013

Ηλιόλουστη Πρωτοχρονιά στην πόλη που μεγάλωσα... Και στο τραπέζι φέτος μια θέση θα είναι κενή...

Λείπεις πατέρα...

Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ’ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.

...

Κατερίνα Γώγου

Το ωραιότερο ταξίδι...

Στην Πελοπόννησο με φθινοπωριάτικα χρώματα... Πολλές φορές την έχω κάνει τη διαδρομή κι έχω ξαναγράψει για μέρος αυτής πρόσφατα σχετικά... Θα πώ μόνο μερικά στοιχεία και θα αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες...

Καλαμάτα-Μύλοι

Κατασκευή: 1889-1902

 Συνολικό μήκος γραμμής: 174 χλμ

Γέφυρες: 35

Σήραγγες:11

Σταθμοί: 32

Μέγιστη κλίση: 2,5%

Ελάχιστη ακτίνα καμπυλότητας: 90μ

Μέγιστη δρομολογιακή ταχύτητα: 90χλμ/ώρα

Εύρος γραμμής: 1μ

Με την αυτοκινητάμαξα ΜΑΝ1 κατασκευής ελληνικών ναυπηγείων. "Εργάτη" του δικτύου που αντικατέστησε τις γερασμένες Die Dietrich και Esslingen.

Το τραίνο μας αφήνει τη Μεσσηνία και κερδίζει ύψος καθώς ετοιμάζεται για το πέρασμα στην Αρκαδία.

Το (σιδηροδρομικό) πέρασμα-ανέβασμα στην Αρκαδία όποιος δεν το έχει περάσει και ειδικά φθινόπωρο δεν έχει δεί τίποτα!

Γέφυρα Κοκκινόλακας μέσα στην πανδαισία χρωμάτων της φθινοπωριάτικης μωραΐτικης φύσης...

Σήραγγα, γέφυρα, σήραγγα, γέφυρα αδιάκοπα δίπλα σε γκρεμούς μέσα στην άγρια φύση και το τραίνο κερδίζει συνέχεια ύψος για το θρυλικό πέρασμα στην Αρκαδία.

Οι μνήμες του σιδηροδρόμου πάντα είναι ζωντανές στο καφενεδάκι των Χράνων Αρκαδίας...

Έχω ράγες; Πάω ταξίδι! Γέφυρα Χράνων Αρκαδίας

Σαν τον άνεμο περνάμε το Ανεμοδούρι

 Φτάνοντας στην γέφυρα του Μάναρι από τον θάλαμο οδήγησης

Πλησιάζοντας στην Τρίπολη... η παλιά ΕΟ Τρίπολης-Καλαμάτας σε πρώτο πλάνο και σε δεύτερο η γέφυρα του καινούργιου αυτοκινητοδρόμου. Στο βάθος η λίμνη Τάκα.

Πέτρινη γέφυρα Μάκρης Αρκαδίας

Τρίπολη δρεζίνα και αυτοκινητάμαξα ΜΑΝ1

Γέφυρα Ελαιοχωρίου από ατσάλινο χωροδικτύωμα. Τα τεχνικά έργα του σιδηροδρόμου Πελοποννήσου που έγιναν πάνω από 100 χρόνια πριν με τα πενιχρά τεχνικά μέσα της εποχής δεν παύουν να εντυπωσιάζουν...

Η σκιά του τραίνου στοιχειώνει την ύπαιθρο του Μωριά

Το χωριό Αχλαδοκαμπος στο βάθος. Μια μεγάλη στροφή για να κατέβει το τραίνο μας στην Αργολίδα. Η γραμμή διακρίνεται δεξιά και χαμηλά. Τρεις κοιλαδογέφυρες είναι απαραίτητες για το πέρασμα στην Αργολίδα με πιο γνωστή τη μεγάλη του Αχλαδόκαμπου που εγκαινιάστηκε το 1974.

Το τραίνο μας μοιάζει με παιχνιδάκι πάνω στην μεγάλη κοιλαδογέφυρα του Αχλαδόκαμπου...

Ότι απέμεινε από το βάθρο της παλιάς γέφυρας του Αχλαδόκαμπου που την ανατίναξαν οι γερμανοί το 1944 λίγο πριν την αποχώρησή τους από την Ελλάδα

Όπως κατεβαίνουμε για Αχλαδόκαμπο διακρίνεται η σιδηροδρομική γραμμή να εισχωρεί στην χαράδρα της Ανδρίτσας... Μια σχισμή ανάμεσα στα βουνά από όπου με εξαιρετική μαεστρία πέρασαν οι μηχανικοί του 19ου αιώνα τη σιδηροδρομική γραμμή στο δύσκολο πέρασμα από την Αργολίδα στην Αρκαδία. Προσωπικά ονομάζω το μέρος αυτό "Πελοποννησιακά Τέμπη"...

Χαράδρα της Ανδρίτσας τα πελοποννησιακά "Τέμπη" μια σχισμή στον βράχο την οποία περνάει σαν φίδι το τραίνο για να βγει στη θάλασσα στους Μύλους Αργολίδας.

Το "ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΧΗΜΑ ΓΙΑ ΜΟΥΣΕΙΟ" μου άρεσε... Φαντάσου και να μην ήταν δηλαδή.

Σταθμός Μύλων Αργολίδας.

Σκοτώνουν τα (σιδερένια) άλογα όταν γεράσουν, σε μια χώρα που δεν σέβεται την σιδηροδρομική της παράδοση και την ιστορία της.

Χωρίς λόγια το πανό τα λέει όλα!!!

Ο ρυθμικός ήχος του ταχογράφου και το νωχελικό ντακ ντακ της γκανάτσας μέσα στη νύχτα μας συνοδεύουν στο δρόμο της επιστροφής...

Πασάγιο, γκανάτσα και μυρωδιά καμένου λαδιού...