Ηλιόλουστη Πρωτοχρονιά στην πόλη που μεγάλωσα... Και στο τραπέζι φέτος μια θέση θα είναι κενή...
Λείπεις πατέρα...
Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ’ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ’ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
...
Κατερίνα Γώγου
1 σχόλιο:
Αν και μελαγχολική, όμορφη και μεστή ανάρτηση...για όσα ονειρευόμαστε, για όσα δεν έχουμε πια, για όσα άλλαξαν, για μια εποχή που οι συνθήκες παρακμάζουν και οι επιθυμίες αρρωσταίνουν.
Αλλά παρ όλα αυτά, μια αχτίδα φωτός υπάρχει μέσα στο ίδιο ποίημα..."ένα κομμάτι από τον πατέρα,κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα" .Γιατί αυτά δεν μπορεί να τα πάρει κανείς....
Δημοσίευση σχολίου