ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Στην Πελοπόννησο με φθινοπωριάτικα χρώματα... Πολλές φορές την έχω κάνει τη διαδρομή κι έχω ξαναγράψει για μέρος αυτής πρόσφατα σχετικά... Θα πώ μόνο μερικά στοιχεία και θα αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες... Καλαμάτα-Μύλοι Κατασκευή: 1889-1902  Συνολικό μήκος γραμμής: 174 χλμ Γέφυρες: 35 Σήραγγες:11 Σταθμοί: 32 Μέγιστη κλίση: 2,5% Ελάχιστη ακτίνα καμπυλότητας: 90μ Μέγιστη δρομολογιακή ταχύτητα: 90χλμ/ώρα Εύρος γραμμής: 1μ Με την αυτοκινητάμαξα ΜΑΝ1 κατασκευής ελληνικών ναυπηγείων. "Εργάτη" του δικτύου που αντικατέστησε τις γερασμένες Die Dietrich και Esslingen. Το τραίνο μας αφήνει τη Μεσσηνία και κερδίζει ύψος καθώς ετοιμάζεται για το πέρασμα στην Αρκαδία. Το (σιδηροδρομικό) πέρασμα-ανέβασμα στην Αρκαδία όποιος δεν το έχει περάσει και ειδικά φθινόπωρο δεν έχει δεί τίποτα! Γέφυρα Κοκκινόλακας μέσα στην πανδαισία χρωμάτων της φθινοπωριάτικης μωραΐτικης φύσης... Σήραγγα, γέφυρα, σήραγγα, γέφυρα αδιάκοπα δίπλα σε γκρεμούς μέσα στην ...

Σάββατο σήμερα και είμαι στο γραφείο... Χωρίς να το καταλάβω έχω κλείσει πια χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Πέντε χρόνια στην Αθήνα, τρισήμισι στο γραφείο κι οι γιορτές δεν με χαλαρώνουν πια. Συνήθισα σκληρή δουλειά όταν οι άλλοι σχεδιάζουν τις διακοπές τους. Ατελείωτα καλοκαίρια στην έρημη Αθήνα. Παραμονές γιορτών δουλειά ώς αργά ενώ οι άλλοι έχουν αφήσει πια την πόλη... κι ώρες ατέλειωτες μοναξιάς στο σπίτι μπρος στην οθόνη του υπολογιστή ή βυθισμένος σε ένα βιβλίο ή κοιτάζοντας τηλεόραση. Πάλι έρχονται Χριστούγεννα φέτος. Η πόλη παρά την βαθιά κρίση φοράει σιγά σιγά τα γιορτινά της κι εγώ ήδη σχεδιάζω ταξίδια... ταξίδια άλλων σε μέρη μακρινά. Σηκώνω τηλέφωνα κάνω κρατήσεις φτιάχνω λίστες... Κι ονειρεύομαι... αναπολώ Και σκέφτομαι κι αυτούς που δεν μπορούν καν να κάνουν όνειρα... Χρόνια χελιδόνια που πετάξατε πού ‘ναι η ευτυχία που μου τάξατε

... As demons are crowling under my skin As I walk away There`s nothing to do but pray That Maria will take me in her arms At the mercy of Maria Will I lay my aching head At the mercy of Maria Will I find my resting place ...

... In restless dreams I walked alone Narrow streets of cobblestone 'Neath the halo of a street lamp I turned my collar to the cold and damp When my eyes were stabbed by the flash of a neon light That split the night And touched the sound of silence ... Hear my words that I might teach you Take my arms that I might reach you ... And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls And tenement halls" And whispered in the sounds of silence

Πρωί πρωί στο ταξί... "που πηγαίνουμε;" με ρωτάει ο ταξιτζής μου "σταθμό Λαρίσης" απαντώ... Το ταξί ξεκινάει "για που ταξιδεύετε;", "Καλαμάτα" αποκρίνομαι μονολεκτικά... "πάει ακόμα τραίνο εκεί και μάλιστα απο το σταθμό Λαρίσης;" "Σήμερα πάει" απαντώ και χαμογελώ ο ταξιτζής σταματάει να μου μιλάει προφανώς σκέφτηκε πως ο πελάτης του σήμερα είναι για δέσιμο και καλύτερα να μην λέει και πολλά πολλά.  Φτάνουμε στο σταθμό, πληρώνω και κατεβαίνω. Καλημέρες και χειραψίες με φίλους που θα μετάσχουμε σε αυτή την "θεματική" εκδρομή με το τραίνο στον Μωριά αυτό το σαββατοκύριακο. Μπαίνουμε στο πούλμαν που θα μας πάει ώς την Τρίπολη. Εθνική οδός Αθηνών-Κορίνθου περνάμε τον Ισθμό και στρίβουμε αριστερά  ο αυτοκινητόδρομος ανεβαίνει, περνάει τη σήραγγα στο Αρτεμίσιο και σε λίγο φτάνει στην Τρίπολη. Αποβιβαζόμαστε στον σιδηροδρομικό σταθμό στην άκρη της πόλης που παραμένει κλειστός και ανενεργός από το 2011... Σήμερα δεν ...

Κοιτάζω τη βροχή που πέφτει μονότονη... βάζω ένα ποτήρι κρασί και ακούω τη μουσική... Κι αυτή τη νύχτα μόνος κλεισμένος σε μια κόχη κι ακούω το μονότονο τ' αργό το πρωτοβρόχι ... για συντροφιά μου έχω του τοίχου το ρολόι ... πολλές για αγάπη μου είπανε μα εγώ τους είπα όχι σε σκέφτομαι κι απόψε κλεισμένος σε μια κόχη κι ακούω το μονότονο τ αργό το πρωτοβρόχι...

Παρασκευή πρωί και έτοιμος για αναχώρηση ανεβαίνω στο λεωφορείο που ξεκινάει στην αγουροξυπνημένη Αθήνα. Μουσική και το λεωφορείο μας περνάει δίπλα από τη θάλασσα προς Ισθμό, Ακράτα γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου ώσπου σταματάει στην όμορφη Αμφιλοχία στο μυχό του ομώνυμου όρμου. Στάση για φαγητό και ξεμούδιασμα και στη συνέχεια Άρτα. Περνάμε δίπλα από το ονομαστό γεφύρι της και στρίβουμε για Τζουμέρκα. Ο δρόμος ανεβαίνει δίπλα στον ποταμό Άραχθο το σύνορο της Ελλάδας με την Οθωμανική αυτοκρατορία έως το 1912. Ο δρόμος στενός και δύσκολος... ανεβαίνει αφήνοντας πίσω μας την τεχνητή λίμνη του Άραχθου που λάμπει καταγάλανη χαμηλά... Καθισμένος στη θέση του συνοδηγού με τον χάρτη κάνω χρέη αρχηγού εκδρομής κατευθύνοντας τον οδηγό. Περνάμε ξυστά σε γκρεμούς, μέσα από γραφικά χωριουδάκια, σιδερένιες γέφυρες φτιαγμένες από το μηχανικό του στρατού κάποτε ώσπου φτάνουμε στο ονομαστό γεφύρι της Πλάκας πάνω στα παλιά σύνορα. Σταματάμε και πηγαίνω με τα πόδια προς το πέτρινο γεφύρι. Δίπλα του το κάπο...

Τότε... Τα πρώτα μου γενέθλια Δώριο Μεσσηνίας 28/8/1967 Ο μπαμπάς, η γιαγιά, η θεία η Χαρίκλεια, ο θείος ο Δημήτρης έχουν φύγει πια... Και τώρα... Φσσσ σβήνω τα κεράκια... και συνεχίζω... με άλλον ένα χρόνο στην πλάτη μου... Να είστε όλοι καλά φίλοι και φίλες που με διαβάζετε! Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ ... Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει μονάχος βρες την άκρη της κλωστής κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

Στο γραφείο στην πόλη που έχει αρχίσει να αδειάζει... Σηκώνω τηλέφωνα, κανονίζω ταξίδια ανθρώπων για τις διακοπές τους κι εγώ εδώ άλλον έναν Αύγουστο στην πυρωμένη Αθήνα... Κουράστηκα να ακούω για ταξίδια και δεν τους ζηλεύω... Δεν θέλω μακρινά κι εξωτικά μέρη... Μια γωνιά στην ελληνική φύση... Μια πηγή... δάσος... ... Ξεκίνησα το καλοκαίρι -να στοχαστείς- Κι ήρθε και μ' ήβρε ο χειμώνας μεσοστρατίς. Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι!  Πότε ήρθε; Πώς;  Άγιε, σταμάτησε το λόγγο,  που τρέχει εμπρός. ... "Η κατάρα του πεύκου", Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Εδώ θα ρίξω στη θάλασσα σαν πέτρες τα χρόνια που χάλασα ... Στην Πατρίδα φιλιά και κουράγιο να πεις, μην ξεχάσει. ... Εδώ αρχαία μου θάλασσα που ξέρεις τι βάσανα τράβηξα Εδώ θα μου στείλει τ' αγέρι ένα γράμμα απ' τ' αόρατα μέρη ...

Μια τέτοια νύχτα πριν από χρόνια Κάποιος περπάτησε μόνος Δε ξέρω πόσα λασπωμένα χιλιόμετρα Κάποιος περπάτησε μόνος Νύχτα και συννεφιά, χωρίς άστρα Πήγαινε το δρόμο δρόμο ... Με τη μαύρη κάπα στις πλάτες Αχ, το τι χιόνι σήκωσαν Τι χιόνι σήκωσαν τούτες οι πλάτες Κανένας δε το ‘μαθε... Κανένας δε το ‘μαθε... Κανένας!

Πριν 45 χρόνια εσύ η μάνα κι εγώ πατέρα βρέφος σε ένα καλαθάκι πήραμε το τραίνο από Αθήνα για Καλαμάτα... Σήμερα ανέβηκες μόνος σου στο τελευταίο τραίνο, στο τραίνο για τον ουρανό που θα ανέβουμε όλοι μια μέρα... Καλό ταξίδι πατέρα η αγάπη μου σε συντροφεύει...