Το ωραιότερο ταξίδι...

Στην Πελοπόννησο με φθινοπωριάτικα χρώματα... Πολλές φορές την έχω κάνει τη διαδρομή κι έχω ξαναγράψει για μέρος αυτής πρόσφατα σχετικά... Θα πώ μόνο μερικά στοιχεία και θα αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες...

Καλαμάτα-Μύλοι

Κατασκευή: 1889-1902

 Συνολικό μήκος γραμμής: 174 χλμ

Γέφυρες: 35

Σήραγγες:11

Σταθμοί: 32

Μέγιστη κλίση: 2,5%

Ελάχιστη ακτίνα καμπυλότητας: 90μ

Μέγιστη δρομολογιακή ταχύτητα: 90χλμ/ώρα

Εύρος γραμμής: 1μ

Με την αυτοκινητάμαξα ΜΑΝ1 κατασκευής ελληνικών ναυπηγείων. "Εργάτη" του δικτύου που αντικατέστησε τις γερασμένες Die Dietrich και Esslingen.

Το τραίνο μας αφήνει τη Μεσσηνία και κερδίζει ύψος καθώς ετοιμάζεται για το πέρασμα στην Αρκαδία.

Το (σιδηροδρομικό) πέρασμα-ανέβασμα στην Αρκαδία όποιος δεν το έχει περάσει και ειδικά φθινόπωρο δεν έχει δεί τίποτα!

Γέφυρα Κοκκινόλακας μέσα στην πανδαισία χρωμάτων της φθινοπωριάτικης μωραΐτικης φύσης...

Σήραγγα, γέφυρα, σήραγγα, γέφυρα αδιάκοπα δίπλα σε γκρεμούς μέσα στην άγρια φύση και το τραίνο κερδίζει συνέχεια ύψος για το θρυλικό πέρασμα στην Αρκαδία.

Οι μνήμες του σιδηροδρόμου πάντα είναι ζωντανές στο καφενεδάκι των Χράνων Αρκαδίας...

Έχω ράγες; Πάω ταξίδι! Γέφυρα Χράνων Αρκαδίας

Σαν τον άνεμο περνάμε το Ανεμοδούρι

 Φτάνοντας στην γέφυρα του Μάναρι από τον θάλαμο οδήγησης

Πλησιάζοντας στην Τρίπολη... η παλιά ΕΟ Τρίπολης-Καλαμάτας σε πρώτο πλάνο και σε δεύτερο η γέφυρα του καινούργιου αυτοκινητοδρόμου. Στο βάθος η λίμνη Τάκα.

Πέτρινη γέφυρα Μάκρης Αρκαδίας

Τρίπολη δρεζίνα και αυτοκινητάμαξα ΜΑΝ1

Γέφυρα Ελαιοχωρίου από ατσάλινο χωροδικτύωμα. Τα τεχνικά έργα του σιδηροδρόμου Πελοποννήσου που έγιναν πάνω από 100 χρόνια πριν με τα πενιχρά τεχνικά μέσα της εποχής δεν παύουν να εντυπωσιάζουν...

Η σκιά του τραίνου στοιχειώνει την ύπαιθρο του Μωριά

Το χωριό Αχλαδοκαμπος στο βάθος. Μια μεγάλη στροφή για να κατέβει το τραίνο μας στην Αργολίδα. Η γραμμή διακρίνεται δεξιά και χαμηλά. Τρεις κοιλαδογέφυρες είναι απαραίτητες για το πέρασμα στην Αργολίδα με πιο γνωστή τη μεγάλη του Αχλαδόκαμπου που εγκαινιάστηκε το 1974.

Το τραίνο μας μοιάζει με παιχνιδάκι πάνω στην μεγάλη κοιλαδογέφυρα του Αχλαδόκαμπου...

Ότι απέμεινε από το βάθρο της παλιάς γέφυρας του Αχλαδόκαμπου που την ανατίναξαν οι γερμανοί το 1944 λίγο πριν την αποχώρησή τους από την Ελλάδα

Όπως κατεβαίνουμε για Αχλαδόκαμπο διακρίνεται η σιδηροδρομική γραμμή να εισχωρεί στην χαράδρα της Ανδρίτσας... Μια σχισμή ανάμεσα στα βουνά από όπου με εξαιρετική μαεστρία πέρασαν οι μηχανικοί του 19ου αιώνα τη σιδηροδρομική γραμμή στο δύσκολο πέρασμα από την Αργολίδα στην Αρκαδία. Προσωπικά ονομάζω το μέρος αυτό "Πελοποννησιακά Τέμπη"...

Χαράδρα της Ανδρίτσας τα πελοποννησιακά "Τέμπη" μια σχισμή στον βράχο την οποία περνάει σαν φίδι το τραίνο για να βγει στη θάλασσα στους Μύλους Αργολίδας.

Το "ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΧΗΜΑ ΓΙΑ ΜΟΥΣΕΙΟ" μου άρεσε... Φαντάσου και να μην ήταν δηλαδή.

Σταθμός Μύλων Αργολίδας.

Σκοτώνουν τα (σιδερένια) άλογα όταν γεράσουν, σε μια χώρα που δεν σέβεται την σιδηροδρομική της παράδοση και την ιστορία της.

Χωρίς λόγια το πανό τα λέει όλα!!!

Ο ρυθμικός ήχος του ταχογράφου και το νωχελικό ντακ ντακ της γκανάτσας μέσα στη νύχτα μας συνοδεύουν στο δρόμο της επιστροφής...

Πασάγιο, γκανάτσα και μυρωδιά καμένου λαδιού...

Χρόνια χελιδόνια...

Σάββατο σήμερα και είμαι στο γραφείο... Χωρίς να το καταλάβω έχω κλείσει πια χρόνια σε αυτή τη δουλειά.
Πέντε χρόνια στην Αθήνα, τρισήμισι στο γραφείο κι οι γιορτές δεν με χαλαρώνουν πια. Συνήθισα σκληρή δουλειά όταν οι άλλοι σχεδιάζουν τις διακοπές τους. Ατελείωτα καλοκαίρια στην έρημη Αθήνα. Παραμονές γιορτών δουλειά ώς αργά ενώ οι άλλοι έχουν αφήσει πια την πόλη... κι ώρες ατέλειωτες μοναξιάς στο σπίτι μπρος στην οθόνη του υπολογιστή ή βυθισμένος σε ένα βιβλίο ή κοιτάζοντας τηλεόραση.
Πάλι έρχονται Χριστούγεννα φέτος. Η πόλη παρά την βαθιά κρίση φοράει σιγά σιγά τα γιορτινά της κι εγώ ήδη σχεδιάζω ταξίδια... ταξίδια άλλων σε μέρη μακρινά. Σηκώνω τηλέφωνα κάνω κρατήσεις φτιάχνω λίστες... Κι ονειρεύομαι... αναπολώ
Και σκέφτομαι κι αυτούς που δεν μπορούν καν να κάνουν όνειρα...

Χρόνια χελιδόνια που πετάξατε
πού ‘ναι η ευτυχία που μου τάξατε

Mercy of Maria

...

As demons are crowling under my skin

As I walk away

There`s nothing to do but pray

That Maria will take me in her arms

At the mercy of Maria

Will I lay my aching head

At the mercy of Maria

Will I find my resting place

...

The sounds of silence...

...

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
'Neath the halo of a street lamp
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence

...

Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you

...

And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls"
And whispered in the sounds of silence

Γραμμή ελεύθερη! (Clear track ahead!)

Πρωί πρωί στο ταξί... "που πηγαίνουμε;" με ρωτάει ο ταξιτζής μου "σταθμό Λαρίσης" απαντώ... Το ταξί ξεκινάει "για που ταξιδεύετε;", "Καλαμάτα" αποκρίνομαι μονολεκτικά... "πάει ακόμα τραίνο εκεί και μάλιστα απο το σταθμό Λαρίσης;" "Σήμερα πάει" απαντώ και χαμογελώ ο ταξιτζής σταματάει να μου μιλάει προφανώς σκέφτηκε πως ο πελάτης του σήμερα είναι για δέσιμο και καλύτερα να μην λέει και πολλά πολλά. 

Φτάνουμε στο σταθμό, πληρώνω και κατεβαίνω.

Καλημέρες και χειραψίες με φίλους που θα μετάσχουμε σε αυτή την "θεματική" εκδρομή με το τραίνο στον Μωριά αυτό το σαββατοκύριακο. Μπαίνουμε στο πούλμαν που θα μας πάει ώς την Τρίπολη. Εθνική οδός Αθηνών-Κορίνθου περνάμε τον Ισθμό και στρίβουμε αριστερά  ο αυτοκινητόδρομος ανεβαίνει, περνάει τη σήραγγα στο Αρτεμίσιο και σε λίγο φτάνει στην Τρίπολη. Αποβιβαζόμαστε στον σιδηροδρομικό σταθμό στην άκρη της πόλης που παραμένει κλειστός και ανενεργός από το 2011... Σήμερα δεν ειναι έτσι όμως ο εκδρομικός συρμός μας περιμένει! Δύο ντηζελάμαξες ALCO (American Locomotive COmpany) μας περιμένουν σφυρίζοντας. Φωτογραφίζουμε, αλληλοπειραζόμαστε και ανεβαίνουμε στο τραίνο μας που ξεκινάει σιγά σιγά σφυρίζοντας συνέχεια στην ηλιόλουστη Τρίπολη... 

Ο ήχος από τις ράγες μας συνοδεύει και από τα ανοιχτά παράθυρα η καπνιά ανακατεμένη με την μυρωδιά της υπαίθρου του Μωριά μπαίνει στο βαγόνι μας. Οι δυο ντηζελάμαξες σε διάταξη "σάντουϊτς" μπρος και πίσω από τα τέσσερα βαγόνια του συρμού μας με 1350 άλογα η καθεμία μας ανεβάζουν μουγκρίζοντας στη διάβαση του Καλογερικού 814 μέτρα στο ψηλότερο σημείο που περνάει σιδηρόδρομος στην Ελλάδα. Πέτρες... καμένα δάση βελανιδιάς που με κάνουν και θλίβομαι και σιγά σιγά κατεβαίνουμε για Μάναρη με το καταπληκτικό πέτρινο γεφύρι κομψοτέχνημα.

Το τραίνο μας στο γεφύρι του Μάναρη

Σταματάμε και φωτογραφίζουμε.  Ο σταθμός έρημος πια με το γεφύρι κομψοτέχνημα δίπλα του κυκλωμένο από τις ανεμογεννήτριες από τη μια μεριά και από τα διόδια του αυτοκινητοδρόμου από την άλλη... Πως κάποια τεχνικά έργα δένουν αρμονικά με τη φύση όπως το γεφύρι αυτό και πως κάποια άλλα την βιάζουν όπως οι ανεμογεννήτριες και ο αυτοκινητόδρομος είναι απορίας άξιο. Στέκει εκεί το γεφύρι από το 1898 λαξευμένο απο ντόπια πέτρα, αγέρωχο με τις οκτώ καμάρες του ενώνοντας σιδηροδρομικά την Αρκαδία με την Μεσσηνία...
Φεύγουμε πάλι το τραίο σφυρίζει... Περνάμε χωριουδάκια που οι κάτοικοι μας χαιρετάνε χαρούμενοι από τα μπαλκόνια τους, μικρά παιδάκια που δεν έχουν ξαναδεί να περνάει τραίνο χοροπηδάνε και γελάνε γεμάτα χαρά.
Μου ξυπνάνε τόσες αναμνήσεις από ταξίδια... 2-3 φορές το χρόνο κάναμε οικογενειακώς όταν ήμουν μικρός το ταξίδι Καλαμάτα-Αθήνα με το τραίνο. Η μυρωδιά του καμένου λαδιού, η φύση του Μωριά το ντακ ντακ της γκανάτσας και το στρίγγλισμα της γραμμής....
Το τραίνο κατεβαίνει προς το όμορφο χωριό των Χράνων Μεγαλόπολης όπου οι κάτοικοι μας επιφυλάσσουν θερμή υποδοχή. Ο φίλος τους με τα σφυρίγματα του οποίου μέτραγαν τις ώρες της μέρας για πάνω από έναν αιώνα ξαναείναι εδώ και το χωριό γεμίζει ζωή... Καθόμαστε για φαγητό ενώ παράγοντες της περιοχής μας καλοσωρίζουν. Η μέρα είναι σχεδόν καλοκαιριάτικη!
Το τραίνο σφυρίζει και φεύγουμε αφήνοντας τους κατοικους που μας χαιρετάνε και μας λένε να ξανάρθετε και κατηφορίζουμε σιγά σιγά προς τη Μεσσηνία. Σήραγγα, γέφυρα, σήραγγα, γέφυρα συνέχεια... πέτρινες φτιαγμένες με τον κασμά τον 19ο αιώνα. Το τραίνο ελίσσεται σαν σιδερένιο φίδι ώσπου φτάνουμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ίσσαρη ερειπωμένο πια από τις πυρκαγιές του 2007. Μόνο τα ντουβάρια σώζονται και ο σιωπηλός υδατόπυργος στο βάθος...

Ερειπωμένος ΣΣ Ίσσαρι Αρκαδίας

Κοιτάμε προς το χωριό των Χράνων είναι 500 μέτρα, λίγο παραπάνω ίσως σε ευθεία γραμμή και πολύ ψηλότερα. Οι μηχανικοί του 19ου αιώνα κατόρθωσαν να κάνουν το πέρασμα του τραίνου στην Αρκαδία... Περνάμε τη γέφυρα του Σαφλά ενισχυμένη πια οι βαριές ντηζελάμαξες την περνάνε με ευκολία. Ειρωνία της τύχης όταν η γραμμή είχε τακτική κυκλοφορία δεν την πέρναγαν βαριές ντηζελάμαξες και την πέρασαν αποσύροντας το τροχαίο υλικού του σιδηροδρόμου Πελοποννήσου όταν αποφάσισαν να τον κλείσουν. Όλη η γραμμή Κορίνθου-Καλαμάτας ανακαινίσθηκε το 2003-2010, η γέφυρα επισκευάστηκε και η γραμμή αμέσως μετά εκλεισε σε ένα σκάνδαλο για το οποίο δεν λογοδοτησε κανένας...
Κοιτάζω πάλι τους Χράνους... το χωριουδάκι σκαρφαλωμένο στο βουνό και δίπλα στη είσοδό του φαίνεται σαν παιχνίδι από μακριά η όμορφη πέτρινη γέφυρα με τις καμάρες της. Πιο δεξιά τα τσιμεντένια έργα του αυτοκινητοδρόμου ποίηση και μπετόν... Οποία αντίθεση!

Ποίηση και μπετόν...

Για πάνω από έναν αιώνα ο σιδηρόρομος ένωνε καθημερινά και σταθερά την Καλαμάτα με την Τρίπολη Οι μηχανικοί του 19ου αιώνα έκαναν καταπληκτική δουλειά! Ο αυτοκινητοδρομος έτοιμος παραμονές εκλογών του 2000 έπαθε παραμονές εκλογών του 2004 καθίζηση. Η χάραξή του είναι από τόσο σαθρό έδαφος που ακόμα δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως... Τα συμπεράσματα δικά σας καλοί μου αναγνώστες για το κράτος του Τρικούπη και για το σημερινό!
Η πεδιάδα της Μεσσηνίας, ευλογημένη γη, ξεπροβάλλει και στο Ζευγολατιό μας επιφυλάσσουν υποδοχή! Καφές και ντόπιο γλυκό! Οι κάτοικοι νοιώθουν τη ζωή να επανέρχεται στο χωριό τους όπου πέρναγαν ίσα και με δέκα συρμοί την ημέρα!

ΣΣ Ζευγολατιού Μεσσηνίας

Μας χαιρετούν και φεύγουμε πια για την Καλαμάτα. Κάμπος κι ο συρμός μας αυξάνει ταχύτητα όσο μπορεί, μιας και οι αφύλακτες διαβάσεις είναι πια επικίνδυνες και κάθε τόσο οι μηχανοδηγοί μας πρέπει να κόβουν ενώ ειναι συνέχεια με το χέρι στην κόρνα. Παντού μας χαιρετάνε και στον Άρι Μεσσηνίας σταματάμε. Τα παιδάκια του δημοτικού με την δασκάλα τους μας υποδέχονται με αυτοσχέδια πλακάτ.
Φτάνουμε στην Καλαμάτα που μας υποδέχεται η μπάντα του δήμου, οι αρχές... τηλεοράσεις...
Όμως...
Εκείνο που μου έμεινε είναι το βλέμμα των παιδιών στον Άρι και το πλακάτ τους

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΤΑ ΤΡΑΙΝΑ ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΝΑ ΞΑΝΑΔΟΥΝ

Δάκρυσα... είδα στα βλέμματα των μικρών παιδιών του δημοτικού πως ο σιδηρόδρομος στην Πελοπόννησο δεν ειναι το παρελθόν είναι το μέλλον!

Είδα ένα φίδι κάτω στον κάμπο
σαν δέκα έλατα τρανό
 κι από το στόμα του γριά μπάμπω
έβγανε φλόγες και καπνό.

Κι άιντε να το παραβγείς
μπάμπω μ' στον ποδαρόδρομο
κι είχε ένα όνομα να δεις,
 το λέγαν σιδηρόδρομο!

Πρωτοβρόχι...

Κοιτάζω τη βροχή που πέφτει μονότονη... βάζω ένα ποτήρι κρασί και ακούω τη μουσική...

Κι αυτή τη νύχτα μόνος κλεισμένος σε μια κόχη

κι ακούω το μονότονο τ' αργό το πρωτοβρόχι

...

για συντροφιά μου έχω του τοίχου το ρολόι

...

πολλές για αγάπη μου είπανε μα εγώ τους είπα όχι

σε σκέφτομαι κι απόψε κλεισμένος σε μια κόχη

κι ακούω το μονότονο τ αργό το πρωτοβρόχι...

Δυτική "μεθόριος"

Παρασκευή πρωί και έτοιμος για αναχώρηση ανεβαίνω στο λεωφορείο που ξεκινάει στην αγουροξυπνημένη Αθήνα.
Μουσική και το λεωφορείο μας περνάει δίπλα από τη θάλασσα προς Ισθμό, Ακράτα γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου ώσπου σταματάει στην όμορφη Αμφιλοχία στο μυχό του ομώνυμου όρμου. Στάση για φαγητό και ξεμούδιασμα και στη συνέχεια Άρτα. Περνάμε δίπλα από το ονομαστό γεφύρι της και στρίβουμε για Τζουμέρκα. Ο δρόμος ανεβαίνει δίπλα στον ποταμό Άραχθο το σύνορο της Ελλάδας με την Οθωμανική αυτοκρατορία έως το 1912.
Ο δρόμος στενός και δύσκολος... ανεβαίνει αφήνοντας πίσω μας την τεχνητή λίμνη του Άραχθου που λάμπει καταγάλανη χαμηλά... Καθισμένος στη θέση του συνοδηγού με τον χάρτη κάνω χρέη αρχηγού εκδρομής κατευθύνοντας τον οδηγό. Περνάμε ξυστά σε γκρεμούς, μέσα από γραφικά χωριουδάκια, σιδερένιες γέφυρες φτιαγμένες από το μηχανικό του στρατού κάποτε ώσπου φτάνουμε στο ονομαστό γεφύρι της Πλάκας πάνω στα παλιά σύνορα. Σταματάμε και πηγαίνω με τα πόδια προς το πέτρινο γεφύρι. Δίπλα του το κάποτε τελωνείο ένα απλό πέτρινο κτίριο ανακαινισμένο στέκει με τα κουφώματά του σφαλισμένα. Ανεβαίνω στο γεφύρι και κοιτάζω τα πεντακάθαρα νερά του Άραχθου μπρος στα μάτια μου είναι σαν να περνάνε τα αγώγια με πραμάτιες. Μια μοναδική διάβαση για πολλά πολλά χρόνια πάνω από το αφρισμένο ποτάμι.

Το γεφύρι της Πλάκας... το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι στην Ελλάδα

Η ώρα περνάει και ξεκινάμε πάλι, περνάμε το όμορφο κεφαλοχώρι Πράμαντα και στρίβουμε για Συρράκο. Το λεωφορείο ανεβαίνει αργά ώσπου αντικρίζουμε τα δυο όμορφα χωριά Συρράκο και Καλαρρύτες χωρισμένα από ένα μεγάλο φαράγγι. Σταματάμε και χαζεύουμε τα δυο χωριά κοσμήματα που στέκουν γαντζωμένα σαν αετοφωλιές στο βουνό.

Συρράκο αριστερά και Καλαρρύτες δεξιά

Κάποτε Ελλάδα οι Καλαρρύτες και Τουρκία το Συρράκο. Οι Καλαρρύτες ονομαστό χωριό για τους κοσμηματοποιούς του (ο ιδρυτής του οίκου BVLGARI κατάγεται από εκεί) ενώ το Συρράκο έχει δώσει πολλούς διάσημους έλληνες, τον πρωθυπουργό Κωλέττη, τον ποιητή Ζαλοκώστα, τον γνωστό από τον εμφύλιο Γούσια... αλλά γνωστότερο από όλους τους Συρρακιώτες τον ποιητή Κώστα Κρυστάλλη που πέρασε κρυφά από το Συρράκο στους Καλαρρύτες για να γλυτώσει από τους τούρκους που τον κυνηγούσαν ύστερα από την ποιητική του συλλογή "Αι σκιαί του Άδου".

Ο ανδριάντας του Κώστα Κρυστάλλη στο Συρράκο

Περπατάω στα δρομάκια-κελντερίμια του Συρράκου, χαζεύω τα όμορφα πετρόχτιστα σπίτια με τις  πέτρινες πλάκες για κεραμίδια. "Πως κουβαλήθηκε με τα μουλάρια τόση πέτρα σε αυτή την αετοφωλιά;" αναρωτιέμαι... Μιλώ με τον χαρακτηριστικό τύπο παλιού Συρρακιώτη τον κύριο Ηλία που ευγενικά ποζάρει στον φακό μου και μου δίνει ακούραστα ό,τι πληροφορίες θέλω να μάθω για το όμορφο χωριό του.

Ο κ. Ηλίας από το Συρράκο

"Το χωριό σας δεν είναι απλο χωριό ειναι ένα κόσμημα!" του λέω χαμογελώντας.
Απόγευμα της άλλης μέρας παρακολουθώ τη γαμήλια τελετή του φίλου Δημήτρη και της Δέσποινας στην εκκλησιά του χωριού κι ύστερα ευχές στους νεόνυμφους, γλέντι κάτω από τα πλατάνια, μουσική και χορός...
Απόμεσήμερο φεύγουμε προς Αθήνα από Γιάννενα-Άρτα αφήνοντας πίσω μας την πάλαι ποτέ δυτική μεθόριο... Εθνική οδός κι επιστροφή στην καθημερινότητα... Η σκέψη πετάει στους ηρωικούς κατοίκους των Τζουμέρκων... κτηνοτρόφους και γεωργούς που κάποτε ήταν ακρίτες κι είναι και σήμερα κρατώντας ζωντανή την παράδοση και την ελληνική ύπαιθρο... Πετάει στον συρρακιώτη ποιητή Κώστα Κρυστάλλη που έφυγε από τον τόπο του κυνηγημένος από τους τούρκους έζησε πάμτωχος στην Αθήνα για να πεθάνει στα 26 μόλις χρόνια του στην τότε παραμεθόρια Άρτα χτυπημένος από τη φυματίωση με την καρδιά του να είναι πάντα στον τόπο του που δεν αξιώθηκε να δει ελεύθερο από τον τουρκικό ζυγό...

antianemikos στο γεφύρι της Πλάκας πάνω στην κάποτε δυτική μεθόριο...

...

Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου λίγο,
και δώσμου τες φτερούγες σου, και πάρε με μαζί σου,
πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος!

Κώστας Κρυστάλλης

ΥΓ πολλά ανέκδοτα χειρόγραφα του Κώστα Κρυστάλλη τα έκαψε μαζί με τα πράγματα του η σπιτονυκοκυρά του μετά το θάνατό του επειδή έμαθε πως ήταν φυματικός...

Τότε... και τώρα....

Τότε...

Τα πρώτα μου γενέθλια Δώριο Μεσσηνίας 28/8/1967

Ο μπαμπάς, η γιαγιά, η θεία η Χαρίκλεια, ο θείος ο Δημήτρης έχουν φύγει πια...



Και τώρα...

Φσσσ σβήνω τα κεράκια... και συνεχίζω... με άλλον ένα χρόνο στην πλάτη μου...

Να είστε όλοι καλά φίλοι και φίλες που με διαβάζετε!

Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή

μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι

έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί

γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ

...

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

Κουράστηκα... μεσοστρατίς...

Στο γραφείο στην πόλη που έχει αρχίσει να αδειάζει... Σηκώνω τηλέφωνα, κανονίζω ταξίδια ανθρώπων για τις διακοπές τους κι εγώ εδώ άλλον έναν Αύγουστο στην πυρωμένη Αθήνα...

Κουράστηκα να ακούω για ταξίδια και δεν τους ζηλεύω... Δεν θέλω μακρινά κι εξωτικά μέρη... Μια γωνιά στην ελληνική φύση... Μια πηγή... δάσος...

...

Ξεκίνησα το καλοκαίρι
-να στοχαστείς-
Κι ήρθε και μ' ήβρε ο χειμώνας
μεσοστρατίς.

Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι! 
Πότε ήρθε; Πώς;
 Άγιε, σταμάτησε το λόγγο, 
που τρέχει εμπρός.

...

"Η κατάρα του πεύκου", Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Θα βρεθούμε ξανά...

Εδώ θα ρίξω στη θάλασσα
σαν πέτρες τα χρόνια που χάλασα

...

Στην Πατρίδα φιλιά
και κουράγιο να πεις, μην ξεχάσει.
...

Εδώ αρχαία μου θάλασσα
που ξέρεις τι βάσανα τράβηξα
Εδώ θα μου στείλει τ' αγέρι
ένα γράμμα απ' τ' αόρατα μέρη
...

Μια τέτοια νύχτα...

Μια τέτοια νύχτα πριν από χρόνια
Κάποιος περπάτησε μόνος
Δε ξέρω πόσα λασπωμένα χιλιόμετρα
Κάποιος περπάτησε μόνος

Νύχτα και συννεφιά, χωρίς άστρα

Πήγαινε το δρόμο δρόμο

...

Με τη μαύρη κάπα στις πλάτες
Αχ, το τι χιόνι σήκωσαν
Τι χιόνι σήκωσαν τούτες οι πλάτες
Κανένας δε το ‘μαθε...
Κανένας δε το ‘μαθε...
Κανένας!

Το τραίνο για τον ουρανό...

Πριν 45 χρόνια εσύ η μάνα κι εγώ πατέρα βρέφος σε ένα καλαθάκι πήραμε το τραίνο από Αθήνα για Καλαμάτα...

Σήμερα ανέβηκες μόνος σου στο τελευταίο τραίνο, στο τραίνο για τον ουρανό που θα ανέβουμε όλοι μια μέρα...

Καλό ταξίδι πατέρα η αγάπη μου σε συντροφεύει...