Μην καρτεράτε...

Κι εφέτος η πρωτοχρονιά στη φυλακή με βρίσκει
κι’ άδειο κανίσκι ειν’ η καρδιά και μαύροι γύρω μου ίσκιοι
Κι έτσι καθώς σε σκέφτομαι χαρά που μου ‘χεις λείψει
μου σιγοτραγουδά η βροχή του σύννεφου τη θλίψη.



Μην καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή
μητ’ όσο στη κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι

έχουμε τη ζωή πολύ πάρα πολύ αγαπήσει!

ΔΕΝ ΘΑ ΛΥΓΙΣΟΥΜΕ!

Παραδείσια... 2011...

Ταξίδι Αθήνα-Καλαμάτα μέσα στον αποστειρωμένο αυτοκινητόδρομο... Τα αμάξια γύρω σφυρίζουν κι ο πλευρικός άνεμος μου τραβάει το τιμόνι. Κόβω ταχύτητα... Κόμβος Μεγαλόπολης, ο αυτοκινητόδρομος τελειώνει. Οδηγώ πια πιο αργά τα τελευταία χιλιόμετρα ώς την Καλαμάτα και να σου δίπλα στο δρόμο ο σιδηροδρόμικός σταθμός των Παραδείσιων, ορεινή Αρκαδία. Αυτή τη φορά θα σταματήσω! Παρκάρω το αυτοκίνητό μου στην άκρη του δρόμου και βγαίνω με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Κατηφορίζω το μικρό δρομάκι ώς το σταθμό... Ερημιά, βανδαλισμός, σκουπίδια,περιττώματα και εγκατάλειψη...

Η καρδιά μου σφίγγεται... Πατάω πάνω στις ολοκαίνουργιες ράγες χωρίς να φοβάμαι αν θα περάσει κάποιο τραίνο πια... Σκουριάζουν ήδη...
Μια ανακαινισμένη γραμμή που δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε για ένα τακτικό δρομολόγιο. Λεφτά του ελληνικού λαού πεταμένα σε ένα εγκληματικό σκάνδαλο για το οποίο κανείς δεν λογοδότησε!

Κλικ και φωτογραφίζω τον παλιό ερειπωμένο σταθμό. Ένα πέτρινο κομψοτέχνημα εγαταλελειμένο στο έλεος των στοιχείων της φύσης...

Ανάβω ένα τσιγάρο και ο άνεμος που σφυρίζει μου φέρνει στο μυαλό σφύριγμα ατμομηχανής... Βλέπω ανθρώπους στη μικρή αποβάθρα... Επιβάτες να κατεβαίνουν φιλιά καλωσορίσματος... κι αποχωρισμού... γυναίκες του χωριού με τα καλαθάκια τους... και το σταθμάρχη να σφυρίζει την αναχώρηση... Θυμάμαι δικά μου ταξίδια με το τραίνο σπάνια να σταματάει πια τα τελευταία χρόνια στο μικρό σταθμό. Τελειώνω το τσιγάρο μου και αγναντεύω τη γραμμή. Πάω να φύγω, βάρυνα... Μια ανορθόγραφη πρόταση στο εσωτερικό του βανδαλισμένου σταθμού μου τραβάει την προσοχή:

ΚΟΥΡΑΓΙΟ Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

Στα χείλη μου διαγράφεται ένα πικρό χαμόγελο... Μπαίνω πάλι στο μεταλλικό μου κέλυφος γυρίζω το κλειδί η μηχανή παίρνει μπρος... Δακρύζω...

antianemikos καλοκαίρι 1980 ΣΣ Κορίνθου
Α' θέση στο ρυμουλκούμενο όχημα της αυτοκινητάμαξας Die Dietrich
στο μακρύ (7.30 ώρες) ταξίδι Αθήνα-Καλαμάτα

2-6-2007 το τελευταίο δρομολόγιο από Αθήνα για Πελοπόννησο

Κι όλο στον ουρανό το τραίνο πήγαινε
άιντε και νύχτωνε
πίσω του δάσος ορφανό
άφηνε μιαν ουρά καπνό
στο ματωμένο δειλινό
...
Άιντε και ντε...
άιντε τα τραίνα βούλιαξαν
ένα μονάχο καταμόναχο
έξω απ' τις ράγες πήγαινε
με τους νεκρούς του θερμαστές
και τους νεκρούς εισπράκτορες
....

Γιάννης Ρίτσος

Στη δική μας πλάτη...

Ο κυρ-Βοριάς,

ο κυρ-Νοτιάς

κι ο κυρ-Παλουκοκάφτης

τη μέρα τα κουτσόπιναν, το βράδυ τρεχαλάγαν

Και φώναζαν και σφύριζαν
και πάνω κάτω γύριζαν
κι όλο μιλούσαν για ραχάτι
πάνω στη δική μας πλάτη

Ο κυρ-Βοριάς, ο κυρ-Νοτιάς κι ο κυρ-Παλουκοκάφτης

τη μέρα μας καλόπιαναν,

το βράδυ μας χτυπούσαν

Και φώναζαν και σφύριζαν
και πάνω κάτω γύριζαν
κι όλο μιλούσαν για ραχάτι
πάνω στη δική μας πλάτη

Τον κυρ- Βοριά, τον κυρ-Νοτιά, τον κυρ-Παλουκοκάφτη
μια μέρα τους επιάσανε, στο στάβλο τους εκλείσαν

Και φώναζαν και σφύριζαν
και πάνω κάτω γύριζαν

μα δεν έχει πια ραχάτι

πάνω στη δική μας πλάτη

Δρόμοι που αγάπησα...

Δύσκολοι δρόμοι...

...
Πνοή της θάλασσας
μέσα μου πέταξε
και δε γυρνά
μοιάζει κι η αγάπη
μ' ένα χαμόγελο
που προσπερνά

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου (επιχείρηση RailAway)

Μετά από 120 χρόνια έκλεισε το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου... Και να ήταν μόνο αυτό... Και της δυτικής Μακεδονίας και η σιδηροδρομική σύνδεση της Ελλάδας με το εξωτερικό. Στοιχειωδώς διατηρείται η σύνδεση της Θεσσαλονίκης με την Αλεξανδρούπολη.
Ο σιδηρόδρομος στην Πελοπόννησο συστηματικά απαξιώθηκε από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις... Η γέφυρα στον Αχλαδόκαμπο που ανατινάχτηκε από τους γερμανούς στην κατοχή αποκαταστάθηκε το 1974 μέχρι τότε τα τραίνα από Αθήνα για Καλαμάτα μπαινοβγαιναν στον "σύρτη" για να περάσουν την κοιλάδα στον Αχλαδόκαμπο. Ναι τα θυμάται ο γράφων καλοί μου αναγνώστες...

Ένα convoy από αμαξοστοιχίες MAN περνάει για τελευταία φορά τη γέφυρα της μετρικής γραμμής στον Ισθμό.

Δεκάδες σιδηροδρομικοί με τα μάτια δακρυσμένα συγκέντρωσαν το τροχαίο υλικό του σιδηροδρόμου Πελοποννήσου στα σημεία αποθήκευσης.

Μεγάλωσα πάνω σε ράγες... Δεν είχαμε αυτοκινητο και κάναμε οικογενειακώς με το τραίνο τη διαδρομή Καλαμάτα-Αθήνα όσο ήμουν παιδί.
Θυμάμαι το τραίνο να περνάει από τον Ίσσαρη, την παλιά γέφυρα του Σαφλά να σκαρφαλώνει σαν φίδι περνώντας από διαδοχικές υπέροχες πετρόχτιστες σήρραγες και γέφυρες ώς τους Χράνους και το οροπέδιο της Μεγαλόπολης κι ύστερα η κοιλαδογέφυρα του Αχλαδόκαμπου, ξυστά σε γκρεμούς να κατεβαίνει στους Μύλους και το Άργος, τις Μυκήνες τα Δερβενάκια την Κόρινθο... Κακιά σκάλα οι ράγες να στριγγλίζουν ώσπου να φτάσουμε στην Αθήνα 7, 8 ή και 9 ώρες αργότερα...
Τα χρόνια πέρασαν, οι αμαξοστοιχίες Die Dietrich και Esslingen γέρασαν το ίδιο και οι ράγες...
Εκτροχιασμοί, αναξιόπιστα δρομολόγια απουσία πολιτικής και επενδύσεων. Κλεινει η γραμμή Καλαμάτα-Κόρινθος για ανακαίνιση και όταν ανοίγει ο χρόνος των δρομολογίων είναι μεγαλύτερος από πριν... Εκατομμύρια ευρώ πεταμένα και τώρα ο σιδηρόδρομος κλείνει. Σφαγιάζεται κυριολεκτικά πλην της γραμμής Αθήνα-Θεσσαλονίκη για να μικρύνει και να πουληθεί κι αυτός όπως όλη η χώρα...
Δεν μπορώ να είμαι ήρεμος και χωρίς συναισθήματα καλοί μου αναγνώστες... Μου λείπει το σφύριγμα του τραίνου... η μυρωδιά του καμένου λαδιού ανακατεμένη με τις μυρωδιές των λουλουδιών στην ύπαιθρο του Μωριά. Μου λείπουν οι σταθμοί, γέφυρες, σήραγγες και υδατόπυργοι που ήταν έργα τέχνης...

Το ταξίδι πια είναι μέσα στο μεταλλικό μου τετράτροχο κέλυφος... με τον κλιματισμό στο φουλ και τον αυτοκινητόδρομο να με απομονώνει από τη φύση...
Σύντομο κι απρόσωπο...

Τίποτα δεν είναι σαν τον ήχο του ατμού...

Όταν ταξίδευα με το τραίνο στην Πελοπόννησο ποτέ δεν διάβαζα βιβλία ή περιοδικά κοίταζα την φύση, τις εικόνες που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μου..
Τωρα το τραίνο δεν είναι πια εδώ... Οι σταθμοί φαντάσματα στο έλεος των στοιχείων της φύσης... οι ράγες χορταριασμένες μάταια περιμένουν να περάσουν οι συρμοί... Και το τροχαίο υλικό συγκεντωμένο σε αμαξοστάσια... ακίνητο βανδαλισμένο από γκράφιτι και λεηλατημένο αναπολεί τις παλιές του δόξες...

Δάκρυσα...

Η Ελλάδα του μνημονίου θα είναι μια Ελλάδα χωρίς σιδηρόδρομο. Με τους πολίτες να πληρώνουν πανάκριβα διόδια και καύσιμα και τον Μολώχ της ασφάλτου να τρώει ανθρώπινες ζωές σε κάθε μεγάλη έξοδο.

...
Ήταν ο τόπος μου σαν το χαμόγελο, όνειρο καθημερνό
κάποιος τον πούλησε, κάποιος τον ρήμαξε σα δανεισμένη πραμάτεια

...

Επιστροφή από Βενετία... 30 ώρες στη θάλασσα...

Ιταλία! Ραβέννα, Βερόνα, Λίμνη Γκάρντα και η φανταστική Βενετία!!!!

Υπομονή να εμφανίσω τα φιλμ!

Βροχή και σήμερα...

...παντού τα χνάρια σου
Παντού τα μάτια σου, πληγές στο δειλινό.

Yesterday...

Yesterday...

Today...

Αχ, πούσαι νιότη, που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!

antianemikos

άντε θύμα άντε ψώνιο, άντε σύμβουλο αιώνιο …

αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Καλό ταξίδι στον Ιάκωβο Καμπανέλλη...

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πιά το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ’ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Μαουτχάουζεν,
κοπέλες του Μπέλσεν,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε στην παγερή πλατεία
μ’ ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι,
με κίτρινο άστρο στην καρδιά.

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ’ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Το ζώδιό μου είναι ΛΕΩΝ!

Ναι Λέων είναι επειδή γεννήθηκα 28/8 και ως γνωστόν τότε ο ήλιος είναι στον Λέοντα και όχι στην Παρθένο όπως λένε οι αστρολόγοι που αμφιβάλλω αν ξέρουν να δείξουν στον ουρανό τον καθένα από αυτούς τους αστερισμούς ή άν έχουν βάλει το μάτι τους στον προσοφθάλμιο να παρατηρήσουν οποιονδήποτε πλανήτη καλοί μου αναγνώστες.

Η θέση του ήλιου στις 28/8 είναι καταμεσίς στο Λέοντα όπως θα διαπιστώσετε

Είναι γεγονός πως με εκνευρίζει η θρησκευτική πίστη στην αστρολογία πολλών συνανθρώπων μας που φτάνει σε ακρότητες πολλές φορές (α καλό παιδί ο .... αλλά είναι Δίδυμος κι εγώ Ταύρος και δεν ταιριάζουμε και το λένε και σοβαρά!). Η επιστημονική πρόοδος και η λογική δεν έχει μπορέσει ακόμα να ξεριζώσει τέτοιες δοξασίες από τα μυαλά πολλών συνανθρώπων μας...

Ας είναι... Είναι πια άνοιξη και ο αστερισμός του Λέοντα είναι ψηλά. Το λαμπρότερό του άστρο ο Βασιλίσκος κατάλευκος δεσπόζει στον αστερισμό του Λέοντα ενώ μια γραμμή από άστρα σε σχήμα δρεπανιού όντως θυμίζει το λαιμό και το κεφάλι Λιονταριού. Μακριά από το επίπεδο του Γαλαξία μας ο Λέων είναι ένα παράθυρο να δούμε βαθιά στο σύμπαν. Δεν έχει άλλα αντικείμενα βαθέως ουρανού πέρα από γαλαξίες πολλοί από τους οποίους είναι πολύ ενδιαφέροντες!

Πολύ γνωστοί οι Μ65-66, Μ95-96 και ο ραβδωτός NGC2903.

'Ομως υπάρχει και ο γαλαξίας νάνος Leo I ή UGC5470 αν προτιμάτε που ανήκει στην τοπική ομάδα γαλαξιών. Ένα παιχνίδι της τύχης τοποθέτησε τη θέση του στον ουρανό μόλις 20' από τον λαμπρό αστέρα Βασιλίσκο (α του Λέοντα) με αποτέλεσμα η θέαση του να είναι πολύ δύσκολη. Ο Leo I ανακαλύφθηκε φωτογραφικά μόλις το 1950 με το τηλεσκόπιο Schmidt 48" στο αστεροσκοπείο Palomar.

Μέχρι μερικά χρόνια πριν θεωρούνταν απολύτως απρόσιτος στόχος για οπτική παρατήρηση ειδικά από ερασιτεχνικά τηλεσκόπια. Τα πράγματα έχουν αλλάξει όμως... Ο αείμνηστος W. S. Houston έγραψε για κάποιον ερασιτέχνη στις ΗΠΑ που παρατήρησε τον γαλαξία Leo I με ένα τηλεσκόπιο 17 ιντσών... Μιάμιση φορά μεγαλύτερο από το δικό μου...

antianemikos στοχεύοντας με το τηλεσκόπιο των 12 ιντσών

Το Σββατο στην Εύβοια πήγα στο γήπεδο του χωριού με τον φίλο Λευτέρη που είχε έρθει από την Αθήνα για παρατήρηση. Ύστερα από την προθέρμανση σε εύκολους και εντυπωσιακούς στόχους (Μ65-66, Μ3, Μ13, τον εντυπωσιακό γαλαξία "με την κόψη" NGC4565 στην Κόμη της Βερενίκης κι ενώ ο Λέων ήταν ψηλά λέω θα παρατηρήσω κάτι πραγματικά δύσκολο... Στοχεύω με το τηλεσκόπιο τον Βασιλίσκο στον Λέοντα με έναν φτηνό προσοφθάλμιο 25mm. Νάτος στο πεδίο ένα λευκό διαμάντι με τέσσερις ακτίνες περίθλασης από τα ελάσματα της βάσης του δευτερεύοντος κατόπτρου... Σιγά σιγά μετακινώ το τηλεσκόπιο βόρεια του Βασιλίσκου ώστε να τον βγάλω από το πεδίο... Κοιτώ προσεκτικά ναι με περιφερειακή όραση διακρίνεται μια μεγάλη ασαφής λάμψη ωοειδούς σχήματος. Μετακινώ το τηλεσκόπιο αργά και προσεκτικά να δω αν αλλάζει θέση σε σχέση με τα άστρα του πεδίου. Σε αυτήν την περίπτωση πρόκειται για κάποια εσωτερική ανάκλαση στον προσοφθάλμιο μιας και ο Βασιλίσκος είναι τόσο κοντά. Όχι η λάμψη μένει στο ίδιο σημείο σε σχέση με τα άστρα πεδίου. Αλλάζω προσοφθάλμιο και βάζω τον Brandon 25mm που έχει εξαιρετικό κοντράστ. Ναι η λάμψη είναι στο ίδιο σημείο και κάπως καλύτερα ορατή. Απομνημονεύω το πεδίο να το τσεκάρω με βάση κάποια φωτογραφία της περιοχής. (Ναι το έκανα την επόμενη μέρα η θέση που είδα είναι η σωστή ο Leo I κατακτήθηκε!)

Ο γαλαξίας νάνος Leo I ή UGC5470

Σε απόσταση 850.000 έτη φωτός και μάζα 20 εκατομμύρια φορές την μάζα του ήλιου είναι ένας γαλαξίας νάνος από τους μάλλον πολυάριθμους που υπάρχουν στο σύμπαν αλλά δύσκολο να εντοπιστούν σε μεγάλες αποστάσεις...

Πανυγηρίζω και στρέφω το τηλεσκόπιο μου με τη βοήθεια του χειριστηρίου GOTO σε άλλους στόχους. Διαβάζω από τον χάρτη και λέω στο Λευτέρη να δίνει εντολές... Ένας ένας σαρώνονται τρεις γαλαξίες στον αμυδρό αστερισμό του Κρατήρα, το εντυπωσιακό πλανητικό νεφέλωμα NGC3242 γνωστό και ως "φάντασμα του Δία" γιατί μοιάζει με μια αμυδρή εκδοχή του συγκεκριμένου πλανήτη. Βάζω ένα φίλτρο O-III στον προσοφθάλμιο και το παρατηρώ πάλι ανεβάζοντας μεγεθύνσεις... ναι παρουσιάζει δομή. Το 12" είναι τηλεσκόπιο σεβαστών διαστάσεων! Συνεχίζουμε με γαλαξίες στην Κόμη της Βερενίκης ώσπου καταλήγουμε στον γαλαξία Μ51 στους Θηρευτικούς Κύνες. Ναι οι σπείρες του ειναι ορατές σαν μια τεράστια κοσμική δίνη... και από κεί στο νεφέλωμα Μ97 στην Μεγάλη Άρκτο γνωστό και ως "νεφέλωμα κουκουβάγια" γιατί στις φωτογραφίες παρουσιάζεται σαν δίσκος με δύο τρύπες που θυμίζουν τα μάτια του γνωστού συμπαθούς πτηνού της νύχτας. Ναι με το φίλτρο τα "μάτια" είναι ορατά.. Η ώρα έχει περάσει και σιγά σιγά μαζεύουμε τον εξοπλισμό...

M97 στην Μεγάλη Άρκτο (γνωστό και ως "νεφέλωμα κουκουβάγια")

Μια ακόμη αστροφώτιστη νύχτα έφτασε στο τέλος της. Δεν πειράζει πολλές άλλες μας περιμένουν καθώς ο καιρός φτιάχνει!

Ψάχνοντας το γιατί...

Αναρωτιέμαι κάποτε πόσες ώρες έχω φάει κάτω από τον ουρανό... Πόσα βιβλία και πόσες ιστοσελίδες έχω διαβάσει... Πόσο εξοπλισμό έχω χειριστεί... Πόσο αρχαία φωτόνια έχουν πέσει στον αμφιβλιστροειδή μου... Ναι ξέρω πια τις τεχνικές, το δρόμο μέσα στον ουρανό, ξέρω το πως...

Θυμάμαι κάποιες νύχτες με ιδιαίτερη σημασία για μένα. Νύχτες γλυκές σαν παλιές αγάπες... Ένα ανοιξιάτικο βράδυ του 1981 που είδα πρώτη φορά τον Δία και τον Κρόνο στην Παρθένο με το πρώτο τηλεσκόπιο των 60 χιλιοστών...

Δίας και Κρόνος, Απρίλιος 1981

τον Μιζάρ στην Μεγάλη Άρκτο τον πρώτο μου διπλό αστέρα... Το 1984 που αναγνώρισα με κυάλια τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα σαν αστεράκια στον ουρανό που μετακινούνταν αργά από νύχτα σε νύχτα...

Τις νύχτες καλοκαίρια στο χωριό στην Εύβοια που έφηβος που χάζευα με γυμνο μάτι Αύγουστο τους Περσείδες να πέφτουν με τις μακριές πορτοκαλί ουρές τους και την Ανδρομέδα με τον Περσέα χέρι χέρι να ανεβαίνουν...

Τις νύχτες στον Πάρνωνα, δεκαετίες πια αργότερα, με φίλους να έχουμε κατασκηνώσει κάτω από τα έλατα και τα τηλεσκόπιά μας να παρατηρούν όλο και πιο δύσκολα ουράνια σώματα βυθισμένα στα βάθη του ουρανού...

Και πρόσφατα νύχτες στην Εύβοια μόνος στην ερημιά, δίπλα στο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής με το τηλεσκόπιό μου να κάνει περαστικά αυτοκίνητα να επιταχύνουν φοβισμένα στην ερημιά κι εμένα να χαμογελώ...

Ναι ξέρω το πως... να βλέπω γαλαξίες 13 μεγέθους με 6 ίντσες άνοιγμα μόνο, να κάνω αστροάλματα σε μικροσκοπικά πλανητικά νεφελώματα... να βρίσκω εύκολα το δρόμο μου με χάρτες που για τον αμύητο μοιάζουν με λευκό χαρτί γεμάτο τελίτσες.

"Τι το ωραίο βρίσκεις σε όλα αυτά;" με ρώτησε κάποιος φίλος πρόσφατα.

"Ξέρεις τι σημαίνει άνθρωπος;" του απάντησα... "άνω θρώσκων"...

Though my soul may set in darkness, it will rise in perfect light;
I have loved the stars too fondly to be fearful of the night.

Sarah Williams

Θάλασσες...

Ό,τι αγαπούσα αρνήθηκα για το πικρό σου αχείλι
τον τρόμο που δοκίμαζα πηδώντας το κατάρτι
το μπούσουλα, τη βάρδια μου και την πορεία στο χάρτη,
για ένα δυσεύρετο μικρό θαλασσινό κοχύλι.

Τον πυρετό στους Τροπικούς, του Ρίο τη μαλαφράντζα

την πυρκαγιά που ανάψαμε μια νύχτα στο Μανάο
Τη μαχαιριά που μου 'δωσε ο Μαγιάρος στην Κωστάντζα
και "Σε πονάει με τη νοτιά;" –Όχι από αλλού πονάω.

Του τρατολόγου τον καημό, του ναύτη την ορφάνια
του καραβιού που κάθισε την πλώρη τη σπασμένη
Τις ξεβαμένες στάμπες μου πούχα για περηφάνεια
για σένα, που σαλπάρισες, γολέτα αρματωμένη.

Τι να σου τάξω ατίθασο παιδί να σε κρατήσω
Παρηγοριά μου ο σάκος μου, σ' Αμερική κι Ασία
Σύρμα που εκόπηκε στα δυο και πως να το ματίσω;
Κατακαημένε, η θάλασσα μισάει την προδοσία.

...



[Γέρο, σου πρέπει μοναχά το σίδερο στα πόδια,
δύο μέτρα καραβόπανο, και αριστερά τιμόνι.
Μια μέδουσα σε αντίκρισε γαλάζια και σιμώνει
κι ένας βυθός που βόσκουνε σαλάχια και χταπόδια.]

Απόψε βρέχει...

Requiem νεκρών λιμνών (τάφρος ή τάφος;)

Κοιτάζω παλιούς χάρτες και βλέπω μπλέ κηλίδες, λίμνες που χρόνια πια δεν υπάρχουν...

Μια οικολογική καταστροφή στην Ελλάδα που έχει χάσει με τις αποξηράνσεις πάνω από τους μισούς της υγροβιότοπους στην απλή λογική του "χάνεις λίμνη παίρνεις χωράφι" και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Μέχρι και σχέδια για αποξήρανση των Πρεσπών είχαν γίνει στη διάρκεια του μεσοπολέμου με σήρραγγα που θα τρύπαγε τα βουνά. Ευτυχώς δεν υλοποιήθηκαν ποτέ...

Τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες για την αποκατάσταση κάποιων λιμνών.

Η Κάρλα και η Μαυρούδα γεμίζουν και εμφανίζονται πουλιά. Είναι απίστευτη η δύναμη της φύσης που αναγεννιέται. Για την Ξυνιάδα και την λίμνη Νεζερού γίνονται σχέδια αποκατάστασης επίσης... Όμως κάποιες άλλες λίμνες είναι για τα καλά νεκρές πια...

Μια απο αυτές είναι η λίμνη των Γιαννιτσών... Την αναφέρει και η Πηνελόπη Δέλτα "Στα μυστικά του βάλτου" που διάβαζα μικρός. Ένας απέραντος βάλτος με καλαμιώνες και υφάλμυρο νερό. Ψαράδες που έφτιαχναν καλύβες και ζούσαν στην λίμνη από το ψάρεμα. Η λίμνη με έκταση 100 τετραγωνικά χιλιόμετρα ήταν ένα κομμάτι από τη θάλασσα που στην αρχαιότητα έφτανε ως την Πέλλα πριν αποκοπεί από τις προσχώσεις του Αξιού και του Αλιάκμονα και μείνει αυτό το απομεινάρι, η λίμνη των Γιαννιτσών που εκτείνονταν βόρεια από την πεδιάδα που είναι γνωστή ως Ρουμλούκι έως τα κράσπεδα της πόλης των Γιαννιτσών.

Η περιοχή που εκτείνονταν η λίμνη των Γιαννιτσών ώς το 1930

Η έλευση των προσφύγων από τη Μικρά Ασία η ανάγκη για καλλιεργήσιμη γη σε συνδυασμό με την ελονοσία που μάστιζε την ύπαιθρο πριν την ανακάλυψη του DDT που την εξάλειψε, οδήγησαν στην απόφαση για την αποξήρανση της λίμνης. Το 1930 η λίμνη αντιμετώπισε τις μπουλντόζες και τις αντλίες...

Εργασίες αποξήρανσης της λίμνης των Γιαννιτσών

Το 1935 όλα είχαν τελειώσει. H λίμνη άφησε την τελευταία της πνοή... Κανείς δεν την αναζήτησε ξανά... Εύφορη γη, μεγάλη γεωργική παραγωγή, πλούτος για την περιοχή ενώ τα πουλιά που κούρνιαζαν στα καλάμια του "βάλτου" έφυγαν για πάντα.

Μέσα δεκαετίας του '30... Η λίμνη των Γιαννιτσών ξερή πια...

Πέρασαν σχεδόν ογδόντα χρόνια, αμφίβολο αν υπάρχουν ακόμα στη ζωή ηλικιωμένοι κάτοικοι της περιοχής που τη θυμούνται... Και πέρυσι η "Τάφρος 66" που από το 1935 αποστραγγιζει τη λίμνη γέμισε νεκρά ψάρια... Τα απόβλητα που ρίχνουν οι βιομηχανίες της περιοχής καθώς και τα λιπάσματα από τα γύρω χωράφια σκοτώνουν ότι απέμεινε...

Διάβαζα πως το ρυπαντικό φορτίο της Τάφρου 66 ισοδυναμεί με αυτό μιας πόλης 600.000 κατοίκων!

Τάφρος 66

Κάποτε θα καταλάβουμε πως ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με λεφτά... φοβάμαι πως θα είναι αργά... πολύ αργά...

...

Who are those hooded hordes swarming
Over endless plains, stumbling in cracked earth
Ringed by the flat horizon only

(Ποιες είναι αυτές οι ορδές που συνωστίζονται κουκουλωμένες
Σ' απέραντες πεδιάδες, σκοντάφτοντας στη ραγισμένη γη
Ζωσμένες απ' τον χαμηλό ορίζοντα μονάχα)

...

T. S. Eliot "Wasteland"

Beauty is in the eye of the beholder...

Ηλιόλουστη Κυριακή στο Μοναστηράκι... Περπατώ με την Rolleicord IV στο χέρι και το φωτόμετρο κρεμασμένο στο λαιμό... Φωτογραφίζω ότι μου τραβάει την προσοχή... εστιάζοντας προσεχτικά στο θαμπόγυαλο ήρεμα χωρίς βιασύνη... Κλικ και τα φωτόνια παγιδεύονται στο φωτογραφικό γαλάκτωμα του καταπληκτικού Kodak Ektar 100.

Τρεις χαρακτηριστικές φιγούρες της πλατείας παγώνουν για πάντα στις φωτογραφίες μου...

Η παλιά Rolleicord IV από τη δεκαετία του 50 έκανε το χρέος της... Γιατί πάντω όταν έχω αυτή τη μηχανή στο χέρι νιώθω πως φωτογραφίζω πραγματικά;...

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει...

Όμορφη μέρα ηλιόλουστη... Κι εγώ κλεισμένος στο γραφείο να ετοιμάζω ταξίδια άλλων... Κι η σκέψη μου ταξιδεύει...