Ψάχνοντας το γιατί...

Αναρωτιέμαι κάποτε πόσες ώρες έχω φάει κάτω από τον ουρανό... Πόσα βιβλία και πόσες ιστοσελίδες έχω διαβάσει... Πόσο εξοπλισμό έχω χειριστεί... Πόσο αρχαία φωτόνια έχουν πέσει στον αμφιβλιστροειδή μου... Ναι ξέρω πια τις τεχνικές, το δρόμο μέσα στον ουρανό, ξέρω το πως...

Θυμάμαι κάποιες νύχτες με ιδιαίτερη σημασία για μένα. Νύχτες γλυκές σαν παλιές αγάπες... Ένα ανοιξιάτικο βράδυ του 1981 που είδα πρώτη φορά τον Δία και τον Κρόνο στην Παρθένο με το πρώτο τηλεσκόπιο των 60 χιλιοστών...

Δίας και Κρόνος, Απρίλιος 1981

τον Μιζάρ στην Μεγάλη Άρκτο τον πρώτο μου διπλό αστέρα... Το 1984 που αναγνώρισα με κυάλια τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα σαν αστεράκια στον ουρανό που μετακινούνταν αργά από νύχτα σε νύχτα...

Τις νύχτες καλοκαίρια στο χωριό στην Εύβοια που έφηβος που χάζευα με γυμνο μάτι Αύγουστο τους Περσείδες να πέφτουν με τις μακριές πορτοκαλί ουρές τους και την Ανδρομέδα με τον Περσέα χέρι χέρι να ανεβαίνουν...

Τις νύχτες στον Πάρνωνα, δεκαετίες πια αργότερα, με φίλους να έχουμε κατασκηνώσει κάτω από τα έλατα και τα τηλεσκόπιά μας να παρατηρούν όλο και πιο δύσκολα ουράνια σώματα βυθισμένα στα βάθη του ουρανού...

Και πρόσφατα νύχτες στην Εύβοια μόνος στην ερημιά, δίπλα στο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής με το τηλεσκόπιό μου να κάνει περαστικά αυτοκίνητα να επιταχύνουν φοβισμένα στην ερημιά κι εμένα να χαμογελώ...

Ναι ξέρω το πως... να βλέπω γαλαξίες 13 μεγέθους με 6 ίντσες άνοιγμα μόνο, να κάνω αστροάλματα σε μικροσκοπικά πλανητικά νεφελώματα... να βρίσκω εύκολα το δρόμο μου με χάρτες που για τον αμύητο μοιάζουν με λευκό χαρτί γεμάτο τελίτσες.

"Τι το ωραίο βρίσκεις σε όλα αυτά;" με ρώτησε κάποιος φίλος πρόσφατα.

"Ξέρεις τι σημαίνει άνθρωπος;" του απάντησα... "άνω θρώσκων"...

Though my soul may set in darkness, it will rise in perfect light;
I have loved the stars too fondly to be fearful of the night.

Sarah Williams