Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου (επιχείρηση RailAway)

Μετά από 120 χρόνια έκλεισε το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου... Και να ήταν μόνο αυτό... Και της δυτικής Μακεδονίας και η σιδηροδρομική σύνδεση της Ελλάδας με το εξωτερικό. Στοιχειωδώς διατηρείται η σύνδεση της Θεσσαλονίκης με την Αλεξανδρούπολη.
Ο σιδηρόδρομος στην Πελοπόννησο συστηματικά απαξιώθηκε από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις... Η γέφυρα στον Αχλαδόκαμπο που ανατινάχτηκε από τους γερμανούς στην κατοχή αποκαταστάθηκε το 1974 μέχρι τότε τα τραίνα από Αθήνα για Καλαμάτα μπαινοβγαιναν στον "σύρτη" για να περάσουν την κοιλάδα στον Αχλαδόκαμπο. Ναι τα θυμάται ο γράφων καλοί μου αναγνώστες...

Ένα convoy από αμαξοστοιχίες MAN περνάει για τελευταία φορά τη γέφυρα της μετρικής γραμμής στον Ισθμό.

Δεκάδες σιδηροδρομικοί με τα μάτια δακρυσμένα συγκέντρωσαν το τροχαίο υλικό του σιδηροδρόμου Πελοποννήσου στα σημεία αποθήκευσης.

Μεγάλωσα πάνω σε ράγες... Δεν είχαμε αυτοκινητο και κάναμε οικογενειακώς με το τραίνο τη διαδρομή Καλαμάτα-Αθήνα όσο ήμουν παιδί.
Θυμάμαι το τραίνο να περνάει από τον Ίσσαρη, την παλιά γέφυρα του Σαφλά να σκαρφαλώνει σαν φίδι περνώντας από διαδοχικές υπέροχες πετρόχτιστες σήρραγες και γέφυρες ώς τους Χράνους και το οροπέδιο της Μεγαλόπολης κι ύστερα η κοιλαδογέφυρα του Αχλαδόκαμπου, ξυστά σε γκρεμούς να κατεβαίνει στους Μύλους και το Άργος, τις Μυκήνες τα Δερβενάκια την Κόρινθο... Κακιά σκάλα οι ράγες να στριγγλίζουν ώσπου να φτάσουμε στην Αθήνα 7, 8 ή και 9 ώρες αργότερα...
Τα χρόνια πέρασαν, οι αμαξοστοιχίες Die Dietrich και Esslingen γέρασαν το ίδιο και οι ράγες...
Εκτροχιασμοί, αναξιόπιστα δρομολόγια απουσία πολιτικής και επενδύσεων. Κλεινει η γραμμή Καλαμάτα-Κόρινθος για ανακαίνιση και όταν ανοίγει ο χρόνος των δρομολογίων είναι μεγαλύτερος από πριν... Εκατομμύρια ευρώ πεταμένα και τώρα ο σιδηρόδρομος κλείνει. Σφαγιάζεται κυριολεκτικά πλην της γραμμής Αθήνα-Θεσσαλονίκη για να μικρύνει και να πουληθεί κι αυτός όπως όλη η χώρα...
Δεν μπορώ να είμαι ήρεμος και χωρίς συναισθήματα καλοί μου αναγνώστες... Μου λείπει το σφύριγμα του τραίνου... η μυρωδιά του καμένου λαδιού ανακατεμένη με τις μυρωδιές των λουλουδιών στην ύπαιθρο του Μωριά. Μου λείπουν οι σταθμοί, γέφυρες, σήραγγες και υδατόπυργοι που ήταν έργα τέχνης...

Το ταξίδι πια είναι μέσα στο μεταλλικό μου τετράτροχο κέλυφος... με τον κλιματισμό στο φουλ και τον αυτοκινητόδρομο να με απομονώνει από τη φύση...
Σύντομο κι απρόσωπο...

Τίποτα δεν είναι σαν τον ήχο του ατμού...

Όταν ταξίδευα με το τραίνο στην Πελοπόννησο ποτέ δεν διάβαζα βιβλία ή περιοδικά κοίταζα την φύση, τις εικόνες που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μου..
Τωρα το τραίνο δεν είναι πια εδώ... Οι σταθμοί φαντάσματα στο έλεος των στοιχείων της φύσης... οι ράγες χορταριασμένες μάταια περιμένουν να περάσουν οι συρμοί... Και το τροχαίο υλικό συγκεντωμένο σε αμαξοστάσια... ακίνητο βανδαλισμένο από γκράφιτι και λεηλατημένο αναπολεί τις παλιές του δόξες...

Δάκρυσα...

Η Ελλάδα του μνημονίου θα είναι μια Ελλάδα χωρίς σιδηρόδρομο. Με τους πολίτες να πληρώνουν πανάκριβα διόδια και καύσιμα και τον Μολώχ της ασφάλτου να τρώει ανθρώπινες ζωές σε κάθε μεγάλη έξοδο.

...
Ήταν ο τόπος μου σαν το χαμόγελο, όνειρο καθημερνό
κάποιος τον πούλησε, κάποιος τον ρήμαξε σα δανεισμένη πραμάτεια

...