Στις 2 του Ιούνη πεθαίνει το γουρούνι! (Ίδια γεύση!)

Σε μια βδομάδα ψηφίζουμε... ευρωεκλογές και ας είναι υποτονικό το κλίμα. Πολλοστή φορά που θα ψηφίσω και ο νους μου πάει στις πρώτες εκλογές που ψήφισα στις 2 του Ιούνη του 1985.
Το πολιτικό κλίμα είχε πυροδοτηθεί από νωρίς. Οι δυο κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις της χώρας ας τους ονομάσω οι Πράσινοι και οι Βένετοι όπως και οι δύο φατρίες της στάσης του νίκα στο Βυζάντιο. Τα κυρίαρχα συνθήματά τους "Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά" και το "Κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ" κι ένα κοινό σύνθημα που παραπέμπει σε πολιτικό χουλιγκανισμό (όχι πως η πολιτική κουλτούρα της εποχής απείχε και πολύ από αυτόν): "Στις 2 του Ιούνη πεθαίνει το γουρούνι".
Τι να σχολιάσει κανείς όταν γνωστή φυλλάδα που καυχιόταν πως "γκρέμισε τον καραμανλισμό" και σήμερα έγινε ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του έγραφε για τα "ξερονήσια" (λες και οι πράσινοι βρήκαν εξόριστους που τους απελευθέρωσαν όταν ήρθαν στην εξουσία) ενώ οι άλλοι μίλαγαν για "χούντα" που φυσικά δεν τους είχε στερήσει καμία πολιτική ελευθερία.
Ανοησίες περί δύο "κόσμων" που αναμετριόντουσαν, βερμπαλισμοί στα μπαλκόνια (βλέπετε δεν υπήρχαν τα τόσα κανάλια με τα παράθυρά τους τότε) και καμία ουσιαστική συζήτηση για τα πραγματικά προβλήματα της χώρας.
Τα καφενεία στα χωριά χωρισμένα αναλόγως χρώματος και στα αυτοκίνητα οι απαραίτητες σημαίες μπας και ξεχάσει κανείς από τους οπαδούς να δηλώσει την κομματική του ταυτότητα.
Επεισόδια στις αφισσοκολήσεις και τραμπουκισμοί, κλίμα μισαλλοδοξίας, σχεδόν διχασμού στην κοινωνία.
Τα προηγούμενα χρόνια φυσικά είχαν γίνει κάποια γεγονότα σημαντικά: αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση, επιτράπηκε στους πολιτικούς πρόσφυγες να επιστρέψουν πια τρεις δεκαετίες και μετά τη λήξη του εμφυλίου στην Ελλάδα ενώ ακούστηκαν και ανοησίες πως το κυβερνών κόμμα πραγματοποιεί "σοσιαλιστικό μετασχηματισμό" της κοινωνίας... (προφανώς με το απεργοκτόνο άρθρο 4 για όσους το θυμούνται) ενώ οι πανηγυρίστηκε η αποχώρησή μέσω της παραμονής των αμερικανικών βάσεων...
Τελικά ήρθε η 2 του Ιούνη και κανένα συμπαθές τετράποδο γουρουνάκι δεν πέθανε, σφαγιάστηκαν όμως εκατοντάδες αρνιά σε όλη τη χώρα για να σουβλιστούν στις γιορτές της νίκης των Πράσινων με τις περισευούμενες αφίσσες του αρχηγού να μετατρέπονται σε αυτοσχέδια λαδόχαρτα για το στρώσιμο των τραπεζιών που θα καταναλώνονταν τα σουβλιστά αρνιά με συνοδεία κρασιού ενώ ο γράφων είδε μέχρι και φέρετρα (!) με τη σημαία των Γαλάζιων και κεριά τριγύρω σε ένα δείγμα υψηλού πολιτικού πολιτισμού οπαδών των νικητών (όχι πως οι άλλοι δηλαδή θα έκαναν διαφορετικά σε περίπτωση νίκης τους)...

Μετά λίγες μέρες οι πλαστικές σημαίες κατέληξαν ρύποι στην χώρα, ενώ κάποιες βρήκαν χρήση σαν σακκούλες σκουπιδιών. Οι αφίσσες των αρχηγών έμειναν λαδόχαρτα για τους μαγαζάτορες στα χωριά για αρκετούς μήνες (ναι βρήκαν και μια χρησιμότητα επιτέλους!)
Όσο για τους "δυο κόσμους" δεν είδα να αλλάζει και τίποτα παρά την εναλλαγή που ακολούθησε και στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, σκάνδαλα συνετέλεσαν στην ήττα των Πράσινων το 1989 και νέα σκάνδαλα φαίνεται πως θα συντελέσουν και στην ήττα των Βένετων όποτε γίνουν πάλι βουλετικές εκλογές... Ίδια γεύση...
Κι όμως εγώ θα πάω να ψηφίσω... δεν σας λέω τι και δεν έχει σημασία. Να πάτε και εσείς καλοί μου αναγνώστες ό,τι κι αν πιστεύετε! Πολλές αποφάσεις που αφορούν τη χώρα μας παίρνονται στο Ευρωκοινοβούλιο και οι ευρωεκλογές μας αφορούν!

Μπάλες από άστρα και αέρινα σάβανα...

Παρασκευή και άλλο ένα σαββατοκύριακο στην Εύβοια αυτή τη φορά αφιερωμένο στην αστρονομία. Ένα τηλέφωνο στο φίλο μου το Λευτέρη:

"Θα πάω στην Εύβοια το σαββατοκύριακο θέλεις να έρθεις; Φέρε και το τηλεσκόπιό σου μαζί"

Αναχώρηση απο Αθήνα και συνάντηση στην Νέα Αρτάκη πριν πάρουμε το δρόμο για το Δήμο Διρφύων. Στάση για καφέ και άφιξη με το σούρουπο.
Τα τηλεσκόπια στήνονται στην ταράτσα και αρχίζει η παρατήρηση. Με τους χάρτες στο τραπεζάκι και τους κόκκινους φακούς ψάχνουμε στόχους. Ας δούμε το Μ13 το σφαιρωτό σμήνος του Ηρακλή χμμμ δεν χρειάζομαι χάρτη θυμάμαι από μνήμης τη θέση του. Κοίταγμα στον ερευνητή και το βλέπω σαν ένα αμυδρό νεφελώδες αστεράκι, κοιτάζω από το τηλεσκόπιο και σπάζει σε μια μπάλα από αναρίθμητα άστρα ακόμα και με 6 ίντσες άνοιγμα! Το κοιτάζω και από το τηλεσκόπιο 12 ιντσών του Λευτέρη και είναι εντυπωσιακό! Ο Messier το είχε περιγράψει τον 18ο αιώνα όταν το παρατήρησε με το πρωτόγονο με τα σημερινά δεδομένα τηλεσκόπιό του σαν "Νεφέλωμα που δεν περιέχει άστρα"! Σήμερα υπολογίζεται πως τα άστρα του Μ13 είναι εκατοντάδες χιλιάδες!




Το 1974 από το ραδιοτηλεσκόπιο του Arecibo εκπέμπθηκε ένα σήμα προς το Μ13 αν υπάρχουν αποδέκτες θα χρειαστούν 25.000 χρόνια μέχρι να το λάβουν και άλλα τόσα μέχρι να λάβουμε την απάντησή τους...

Ας δούμε και το άλλο σφαιρωτό του Ηρακλή το Μ92 κι αυτό το θυμάμαι από μνήμης, σε δευτερόλεπτα το έχω στο σταυρόνημα και το κοιτάζω στον προσοφθάλμιο σπάζει κι αυτό σε αναρίθμητά άστρα... "Όλα απ' έξω τα θυμάσαι;" αναρωτιέται ο Λευτέρης... Χαμογελάω... χωρίς να το καταλάβω πια είμαι βετεράνος 30 σχεδόν χρόνια παρατηρητής του ουρανού, δεν θυμάμαι πως είναι να κοιτάζεις εκεί πάνω και να μη σου φαίνονται γνώριμες οι φιγούρες των αστερισμών, όπως δεν θυμάμαι πως είναι να βλέπεις ένα βιβλίο και να μην ξέρεις ανάγνωση. Οί Άρκτοι, ο Βοώτης, η Παρθένος, ο Λέoντας, όλοι οι αστερισμοί της άνοιξης γνώριμες φιγούρες στο στερέωμα. Κι ήθελα πολύ να δω σφαιρωτά σμήνη που σπανίζουν στον χειμωνιάτικο ουρανό. Πάντα με γοήτευαν αυτές οι μπάλες από άστρα. Το σμήνος του Ηρακλή... ορατό σαν νεφελώδες αστεράκι από κατασκότεινο ουρανό (ένα αγαθό που μας λείπει πια), ένα στρογγυλό νεφέλωμα με το πρώτο μου μικρό τηλεσκόπιο και μια μπάλα από άστρα με το πρώτο 8 ιντσο που πήρα.
Χιλιάδες άστρα πακεταρισμένα σε σφαιρικό σχήμα περιτριγυρίζουν σαν μέλισσες τον Γαλαξία μας. 158 είναι μέχρι στιγμής γνωστά και ίσως περιμένουν κάποια ακόμα να τα ανακαλύψουμε ...
Σκέφτομαι να δοκιμάσω να τα φωτογραφίσω... Προσαρμόζω την ψηφιακή Olympus E-410 στο τηλεσκόπιό μου βάζω ISO1600 και έκθεση ένα λεπτό...
"Θα σε φάει ο θόρυβος!" ακούω τη φωνή του Λευτέρη, χαμογελάω, "Θα δοκιμάσω!" απαντάω. Εστιάζω προσεκτικά και πατάω το τηλεχειριστήριο. Και δεύτερη φορά και τρίτη και τέταρτη κι άλλη μια έκθεση με το καπάκι στο τηλεσκόπιο, το απαραίτητο "σκοτεινό κάδρο" που περιέχει τους μπλε, κόκκινους και πράσινους κόκκους του ηλεκτρονικού θορύβου του αισθητήρα που θα τον αφαιρέσω από κάθε λήψη.

Τμήμα (crop) σκοτεινού κάδρου (dark frame)

Προχωράω και στο Μ92,

στο Μ5 στον Όφι. Χμμ όπως βλέπω τις σειρές από άστρα που ξεπηδάνε από τον πυρήνα του νιώθω σαν να βλέπω ένα τεράστιο κοσμικό έντομο που πετάει προς το μέρος μου! Είναι περίεργο το τι παιχνίδια παίζει η φαντασία!



Σειρά έχει το μικροσκοπικό Μ56 στη Λύρα





και το περίεργο Μ71 στο Βέλος παρότι είναι ακόμα χαμηλά.




Ανάβω ένα τσιγάρο, χαζεύω τον ουρανό, τον Κύκνο που ανατέλει κι ύστερα κοιτάζω το νεφέλωμα δαχτυλίδι (Μ57) στη Λύρα. Ένα αστρικό σάβανο που δημιουργήθηκε όταν ο αστρικός άνεμος πέταξε σαν φυσαλίδα τις εξωτερικές στοιβάδες ενός γερασμένου αστέρα αφήνοντας την καρδιά του να λάμπει σαν ένας μικροσκοπικός νάνος αστέρας απίστευτης πυκνότητας... Και ο ήλιος μας θα έχει την ίδια τύχη κάποτε όταν έχει πρώτα ψήσει κάθε μορφή ζωής στη Γη... Θα τον καλύψει ένα νεφέλωμα σάβανο αφήνοντας την υπέρπυκνη καρδιά του να λάμπει αμυδρά με ένα λευκό φως... Και όχι δεν πιστεύω στην επιστημονική φαντασία αγαπητοί μου αναγνώστες... Δεν θα μετοικήσουμε αλλού στο Σύμπαν όταν συμβεί αυτό, θα πάμε μαζί με το πλοίο, αν και μεταξύ μας πιστεύω πως ο ανθρώπινος πολιτισμός θα έχει καταστραφεί από ενδογενείς παράγοντες πολλά πολλά χρόνια προτού να συμβεί αυτό...

Φωτογράφησα το νεφέλωμα δαχτυλίδι αφού πρώτα το χάζεψα στον προσοφθάλμιο... άλλοτε μου θυμίζει μια σαμπρέλλα που επιπλέει στο ποτάμι του Γαλαξία, άλλοτε ένα κοσμικό δαχτυλίδι καπνού κι άλλοτε μια μικρή λιμνούλα με νερό...




Το μικρό άστρο στο κέντρο του δεν ήταν ορατό, χρειάζεται μεγάλο τηλεσκόπιο και ίσως και περισσότερη έκθεση για να φωτογραφηθεί δεν πειράζει ξέρω πως είναι εκεί, ένα λείψανο που ίσως κάποτε έδινε τη ζωή σε κάποια όντα εκεί μακριά... Τελείωσα την παρατήρηση και η μπαταρία της μηχανής κόντευε να αδειάσει ενώ σύννεφα σιγά σιγά κάλυπταν τον ουρανό. Η φύση μας έλεγε αρκετά ταξιδέψατε απόψε ώρα για ύπνο...
Μάζεψα τον εξοπλισμό μου, θα είχα αρκετές εικόνες να επεξεργαστώ... Ένιωσα όπως πάντα πως ο ουρανός μου έδωσε δύναμη καθώς μου αποκάλυπτε για άλλη μια φορά τις ομορφιές του.

Δείτε τες και ταξιδέψτε κι εσείς στον ουρανό... Πάρτε μια θέση στο διαστημόπλοιό μου!





...μα όταν κοιτάει τον ουρανό τα μάτια του είναι δυο πουλιά...

Night flight...

Παρασκευή βράδυ και η Αθήνα δείχνει πια καλοκαιρινή... Δεν με χωράει ο τόπος θα φύγω σκέφτομαι. Ένα μικρό σακ βουαγιάζ, η φωτογραφική μου μηχανή και μπαίνω στο αυτοκίνητό μου.

Κίνηση μέχρι να βγω στην εθνική οδό κι ύστερα δρόμος άδειος σχεδόν.Πατάω γκάζι και έχω την αίσθηση πως πετάω νύχτα. Το κοντέρ δείχνει 120, 130, 140 καταπίνοντας τα χιλιόμετρα χωρίς να το καταλαβαίνω... Απαλή μουσική στο CD player και πορτοκαλί φώτα νατρίου για συντροφιά...

Στροφή μετά τα διόδια στο Σχηματάρι για Χαλκίδα. Η ουρά απίστευτη, απορώ γιατί ώσπου μετά από κάμποση ώρα μου λύνεται η απορία. Ένα φοβερό τρακάρισμα ενός ΙΧ με φορτηγό. Σπασμένα γυαλιά και κομάτια ελαστικού και μετάλλου σκορπισμένα γύρω και τροχονόμοι προσπαθούν να ρυθμίσουν την κυκλοφορία. Προσπερνάω και το κινητό μου χτυπάει. Είναι ο ξάδερφός μου έλα στη... (όνομα γνωστού χωριού της περιοχής). Περνάω τη Χαλκίδα προς Ψαχνά και στρίβω. Ο δρόμος καινούργιος, ανοίγω τα παράθυρα να νιώσω τις μυρουδιές της φύσης και σε λίγο φτάνω στο χωριουδάκι. Η ώρα περασμένες έντεκα το βράδυ. Χαιρετάω την παρέα και κάθομαι σε μια καρέκλα στο ταβερνάκι. Ένα ποτήρι σκούρο κόκκινο κρασί, σχεδόν μαύρο. Μιλάω με έναν παλιό γνωστό που έχω σχεδόν είκοσι χρόνια να τον δω (μεγάλωσε σκέφτομαι, κι εγώ μεγάλωσα αλλά δεν το παρατηρώ το παρατηρώ στους άλλους έτσι γίνεται πάντα).

Η ώρα περνάει και πάω στο δικό μου χωριό, δυο μέρες χωρίς ίντερνετ και τηλεόραση. Διαβάζω ένα βιβλίο ακούγοντας ραδιόφωνο... Είχα ξεχάσει πως είναι η αίσθηση αυτή ώσπου γλυκά με παίρνει ο ύπνος.

Πρωί ξεκινάω για την Χαλκίδα αυτή τη φορά θα πάω στο Φρούριο που δεσπόζει στην συνοικία της πόλης που είναι στη Στερεά Ελλάδα, τον Καράμπαμπα. Χαζεύω τη θέα και φωτογραφίζω.

Απέναντι από την πύλη είναι ο τάφος του μπαρμπα Γιάννη του Σκαρίμπα.

Λιτός βανδαλισμένος από γκράφιτι ανοήτων με μια μικρή μαρμάρινη πλάκα:

Καπνίζω ένα τσιγάρο και βάζω μπρός να γυρίσω στο χωριουδάκι στα ριζά της Δίρφυς αφού περάσω πρώτα για καφέ από την πανέρμορφη Στενή. Εκεί δίπλα στη ρεματιά ακούγοντας τα νερά να κελαρύζουν...

Κι ύστερα παρέα με φίλους και γνωστούς ώσπου να σουρουπώσει. Μεταφέρω το τηλεσκόπιό μου στην ταράτσα και το στήνω. Στο τραπεζάκι χάρτες του ουρανού, το βαλιτσάκι με τους προσοφθάλμιους και οι προσαρμογείς για τη φωτογραφική μου μηχανή. Με έναν αμυδρό κόκινο φακό βλέπω στο σκοτάδι χωρίς να χαλάσω τη νυχτερινή μου όραση.

Πρώτος στόχος ο Κρόνος. Η ατμόσφαιρα δείχνει αρκετά σταθερή. Ανεβάζω μεγεθύνσεις, 120x, 240x ώς 300x στο όριο του 6 ιντσου τηλεσκοπίου μου και της σταθερότητας της ατμόσφαιρας. Ο δακτύλιός του σχεδόν με την κόψη σαν μια γραμμή. Μου θύμισε την πρώτη φορά που τον παρατήρησα με ένα μικρό διοπτρικό τηλεσκόπιο 60 χιλιοστών το 1981. Και τότε πάλι με την κόψη ένα σχεδόν κρόνιο "έτος" πριν. Χμμ σύμφωνα με τον Κρόνο είμαι μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερος σκέφτηκα και χαμογέλασα. Προσάρμοσα τη φωτογραφική μου μηχανή σε θέση προσοφθάλμιας προβολής με τον καταπλητικό προσοφθάλμιο Eudiascopic 20mm και φωτογράφισα. Μιμούμενος την παλιά τεχνική φωτογράφησης των πλανητών παρότι η μηχανή ήταν η DSLR Olympus E-410. Ένα κλικ στο τηλεχειριστήριο και αποτυπώνεται ο Κρόνος:

Είχα τόσο καιρό να παρατηρήσω σκέφτομαι. Κάποια σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό... Προλαβαίνω να δω το σφαιρωτό σμήνος του Ηρακλή, μια μπάλα από αμέτρητα άστρα που και σε μεγέθυνση 100x είναι φανταστικό καθώς και τον όμορφο διπλό αστέρα ε του Βοώτη και το νεφέλωμα δαχτυλίδι στη Λύρα που πριν λίγο έσκασε μύτη πάνω από τη ράχη του βουνού στα βορειανατολικά. Τα σύννεφα καλύπτουν τον ουρανό μαζεύω τον εξοπλισμό μου και τον βάζω στη θέση του.

Πηγαίνω και πίνω μια κρύα μεταμεσονύκτια μπύρα στο μόνο ανοιχτό καφενείο του χωριού με παλιούς φίλους...

Πρωί γυρίζω στην Αθήνα... Ναι η νυχτερινή πτήση στην Εύβοια άξιζε! Θα επακολουθήσουν και άλλες...

Τα ταξίδια μου (Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη Νο 2)

Η περιήγησή μου στην Κεφαλονιά συνεχίστηκε με εκδρομή στο γραφικό Φισκάρδο στη ¨μύτη" της Κεφαλονιάς το βορειότερο άκρο του νησιού.

Στο δρόμο στάσεις να θαυμάσουμε την υπέροχη παραλία του Μύρτου...

και την Άσσο...

Ο δρόμος στενός και με στροφές μας οδηγεί στο γραφικό Φισκάρδο... Πήρε το όνομά του από τον πειρατή Γουϊσκάρδο τον 11ο αιώνα...Το μόνο μέρος της Κεφαλονιάς που γλύτωσε από τους σεισμούς του 1953 και διατηρεί ακόμα στοιχεία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Τουριστικό μέρος πια με τα περισσότερα μαγαζιά μόλις να έχουν ανοίξει για τη σεζόν.

Όλο και περισσότερο μου αρέσει αυτό το νησί σκέφτομαι... Είμαι και δεμένος με το Ιόνιο πέλαγος. Βρέχει την πόλη που μεγάλωσα... Φωτογραφίζω τριγύρω (οι φωτό εδώ δεν είναι δικές μου οι περισσότερες, δεν έχω εμφανίσει ένα φιλμ ακόμα) και παίρνω το δρόμο της επιστροφής αλλά πηγαίνω προς το Ληξούρι! Την πόλη που ανταγωνίζονταν το Αργοστόλι σαν πρωτεύουσα του νησιού. Χτισμένες οι δυο πόλεις απέναντι στον κόλπο του Αργοστολιού.


Πατρίδα του Ανδρέα Λασκαράτου... Ενός λαμπρού πνεύματος που αφορίστηκε από την εκκλησία της Κεφαλονιάς το 1856 εξ αιτίας του βιβλίου του "Τα μυστήρια της Κεφαλονιάς" στο οποίο: "μαστιγώνει αλύπητα, εξευτελίζει ή και καθυβρίζει τον κλήρο, ενώ συγχρόνως διακωμωδεί τα κοινωνικά ήθη των Κεφαλονιτών", όπως επισημαίνει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Θόδωρος Καρζής . Από το θρησκευτικό φανατισμό της εποχής κινδύνευσε ακόμα και η ζωή του συγγραφέα ο οποίος όμως παρέμεινε απτόητος στις θέσεις του ενώ για τον αφορισμό του δήλωσε σκωπτικά:


"Και τι θα πάθω που με αφόρισαν;-Να, το κορμί σου δε θα λιώσει ποτέ.-Τουλάχιστον αφόρισαν και τα παπούτσια μου για να μη λιώσουν οι σόλες μου;"

Ενώ για τις διώξεις και τους προπηλακισμούς που δεχόταν από διάφορους τραμπούκους της εποχής δήλωσε:

"Εγώ υποφέρνω την αγανάκτηση του Οχλου που ζει σήμερα, διά να ωφελήσω τον Οχλο που θα ζήσει αύριο."

Ο Ανδρέας Λασκαράτος αναγκάστηκε τελικά να εγκαταλείψει το αγαπημένο του Ληξούρι και να καταφύγει στη Ζάκυνθο αλλά και εκεί διώκεται για τις αντικληρικές του θέσεις ενώ είναι και δηλωμένος αντιμοναρχικός και εξεγείρεται όταν ακούει για έρανο με σκοπό να αγοραστεί χρυσή κολυμβήθρα με σκοπό να βαφτιστεί σε αυτή ο διάδοχος Κωνσταντίνος:

"Μεγαλειότατε, τρακόσιες χιλιάδες δραχμές για την κολυμπίθρα του διαδόχου είναι τρακόσιες χιλιάδες μαρτυριές ότι το Εθνος μας εζουρλάθηκε. Δέξου, Μεγαλειότατε, την προσφορά που σου κάνουνε· μα χτίσε με τα χρήματα εκείνα φρενοκομεία..."

Και αυτή η δήλωσή του δεν μένει χωρίς συνέπειες ο Λασκαράτος πάλι διώκεται και καταφεύγει τελικά στο εξωτερικό.
Τότε όταν πια γίνεται διάσημος η ελίτ της Αθήνας τον δέχεται ενώ η εκκλησία θέλει να άρει τον αφορισμό με αντάλλαγμα ο συγγραφέας να αποκυρήξει "Τα μυστήρια της Κεφαλονιάς" κάτι που πεισματικά αρνείται και τελικά η εκκλησία παραδεχόμενη την ήττα της άρει τον αφορισμό μονομερώς. Στα 90 του ο Λασκαράτος είχε θρησκευτική κηδεία.

Σήμερα στο αγαπημένο του Ληξούρι στέκει περήφανος ο ανδριάντας του στρέφοντας τα νώτα στο Αργοστόλι για να φανεί η αντιδικία των δύο πόλεων σύμφωνα με τις κακές γλώσσες...

Παίρνω το μικρό φέρρυ και γυρίζω στο Αργοστόλι απέναντι... Στο δρόμο για το ξενοδοχείο παρατηρώ δύο μικρές ταμπέλες λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από αυτό:

Ρωτάω τον ξενοδόχο που είναι το μνημείο των εκτελεσμένων Ιταλών της μεραρχίας "Acqui" που αρνήθηκε να παραδοθεί στους Γερμανούς μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας.

"Ο τάφος των αξιωματικών εκεί που είναι οι ταμπέλες και το μνημείο λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω", "στο χωράφι που σήμερα είναι το ξενοδοχείο έχουν εκτελέσει εκατοντάδες"

Νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνά... Τον ευχαριστώ και προχωράω προς τις ταμπέλες ανοίγω μια μικρή καγκελόπορτα και βλέπω ένα φυσικό κοίλωμα μέσα στον βράχο... Ο τάφος 136 εκτελεσμένων Ιταλών αξιωματικών. Κατεβαίνω τα λαξευμένα στο βράχο στοιχειώδη σκαλοπάτια και διαβάζω την λιτή μαρμάρινη ταμπέλα με το σταυρό...

Μια ιταλική σημαία και λίγα λευκά τριαντάφυλλα αφημένα εμπρός φωτογραφίζω και στέκομαι σιωπηλός... Η βλάστηση είχε καλύψει το έδαφος βλέπω άλλη μια μικρή μαρμάρινη ταμπέλα και την φωοτογραφίζω και αυτή αφού παραμερίσω τα χορτάρια που την είχαν σκεπάσει...

Ανηφορίζω για το μνημείο λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κει. Πλησιάζω και διαβάζω την επιγραφή, οι αριθμοί των εκτελεσμένων προκαλούν δέος:





Η ναζιστική θηριωδία σε όλο της το μεγαλείο... Ελάχιστοι από την μεραρχία Acqui γλύτωσαν χάρις στους κατοίκους και στον ΕΛΑΣ της Κεφαλονιάς.

Μακάρι ποτέ να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα τέτοια ειδεχθή εγκλήματα πολέμου.

Ο ηλιος έδυε πια...




Γύρισα στο ξενοδοχείο και ετοιμάστηκα για την έξοδο στην όμορφη ταβέρνα με την ορχήστρα που έπαιζε παραδοσιακά επτανησιακά τραγούδια. Τα δημοτικά ας πούμε τραγούδια της Κεφαλονιάς που μαζί με τα άλλα επτάνησα δεν έζησε ουσιαστικά τουρκικό ζυγό είναι δυτικότροπα και πολυφωνικά σε αντίθεση με τα μονοφωνικά της υπόλοιπης Ελλάδας. Όμορφες καντάδες λίγο πολύ γνωστές...
Όμως μου έκανε εντύπωση το τραγούδι "Το παπόρο" που όπως μας είπε ο τραγουδιστής με την καταπληκτική φωνή, τραγούδαγαν οι ριζοσπάστες αγωνιστές που αγωνίζονταν για την ένωση των επτανήσων με την Ελλάδα όταν οι Βρετανοί αποικιοκράτες τους οδηγούσαν στην Κέρκυρα όπου θα αντιμετώπιζαν την κρεμάλα:

Σ' ένα Παπόρο μέσα όλοι μέσα όλοι μέσα

σ' ένα Παπόρο μέσα μας εμπαρκάρανε

γαλέτες παξιμάδια, γαλέτες παξιμάδια

γαλέτες παξιμάδια μας ετρατάρανε

Στην Κέρκυρα μας πάνε στην Κέρκυρα μας πάνε

στην Κέρκυρα μας πάνε να μας δικάσουνε

Στην Κέρκυρα μας πάνε στην Κέρκυρα μας πάνε

στην Κέρκυρα μας πάνε να μας κρεμάσουνε

μα εμείς θα τραγουδάμε μα εμείς θα τραγουδάμε

μα εμείς θα τραγουδάμε ώσπου να φτάσουμε

Ζάκυνθος Κέρκυρα δεν θα σας ξαναδώ

Ωραία μου Κεφαλονιά δεν θα σε ξαναδώ...

...

Αντιμετωπίζοντας το θάνατο γεμάτοι νιάτα και ζωή...


Το άλλο πρωί το πλοίο με μετέφερε πίσω στην Κυλλήνη. Κοίταζα το γαλαζοπράσινο αυλάκι με τους αφρούς στις άκρες που άφηνε η προπέλα του πλοίου ενώ η φιγούρα της όμορφης Κεφαλονιάς χάνονταν στο βάθος...



Ωραία μου Κεφαλονιά θα σε ξαναδώ!

Τα ταξίδια μου... (Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη...)

Άλλο ένα ταξίδι Κεφαλονιά-Ιθάκη!

Πρωί πρωί στο δρόμο για την Κυλλήνη και από κει στο πλοίο για την Κεφαλονιά!

Μιάμιση ώρα μετά είμαστε στο λιμάνι του Πόρου... Στο καταπράσινο νησί της Κεφαλονιάς!



Το λεωφορείο μας μεταφέρει στο όμορφο Αργοστόλι... Περνάμε δίπλα από τον Αίνο πατρίδα του πασίγνωστου Κεφαλονίτικου έλατου...

Τι όμορφα και καταπράσινα είναι τα επτάνησα σε αντίθεση με τα νησιά του Αιγαίου που επικρατεί η χαμηλή βλάστση και η ξηρασία.
Καφεδάκι στο Αργοστόλι και μετά στο ξενοδοχείο λίγο έξω από την πόλη. Περνάμε το φανάρι των Αγίων Θεοδώρων για να φτάσουμε. Ανακατασκευασμένο με βάση τα αρχικά σχέδια μιας και το πρωτότυπο καταστράφηκε και αυτό στους σεισμούς του 1953 που δεν άφησαν τίποτα όρθιο στο νησί. Μόνο το γραφικό Φισκάρδο στη "μύτη" της Κεφαλονιάς τελείως βόρεια του νησιού γλύτωσε την οργή του Εγκέλαδου τότε...



Παραδίπλα ο "θαλασσόμυλος" που κινούνταν κάποτε με το νερό της θάλασσας που χάνεται στις καταβόθρες... Θλίψη απο την εγκατάλειψη... Σκουριασμένο κουφάρι, διαλυμένη η φτερωτή του και δίπλα μπαράκι... Κρίμα που κανείς δεν τον συντηρεί... Αλλιώς τον φανταζόμουν δεν βάζω τη φωτογραφία του είναι στο φιλμ που δεν έχω εμφανίσει ακόμα. Καλύτερα καλοί μου αναγνώστες ας μη στενοχωρηθούμε...
Βράδυ φαγητό στο πολύβουο Αργοστόλι που πλήγηκε ανελέητα απο τους σεισμούς του 1953 όπως και όλο το νησί. Η Κεφαλονιά είναι το πιο σεισμογενές μέρος της πατρίδας μας. Τα σπιτάκια χαμηλά και χτισμένα πια έτσι ώστε να αντέχουν σε ισχυρούς σεισμούς. Περιοχή πιλότος για την αντισεισμική προστασία...

Ξημέρωμα ξύπνημα και αναχώρηση για το νησί του Οδυσσέα την όμορφη Ιθάκη!

Φτάνουμε στο λιμανάκι του Πισαετού (όχι δεν έχει σχέση με πίσσα απο το πίσω αετός βγήκε απ΄ότι ρώτησα). Μια προβλήτα και δυο τρία σπιτάκια είναι το λιμάνι αυτό και απο κεί στο Βαθύ της Ιθάκης.
Ένα μνημείο στην προβλήτα γι αυτούς που χάθηκαν στις μακρινές θάλασσες για να μπορέσουν να ζήσουν οι οικογένειές τους πίσω στην μακρινή πατρίδα:

"ΣΤΟΥΣ ΘΙΑΚΟΥΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΚΥΜΑ"

Κοιτάζω το μνημείο... Αιωνία σας η μνήμη σκέφτομαι σιωπηλός... Φωτογραφίζω το όμορφο Βαθύ και αναχώρηση για τα γραφικά Κιόνια στην άλλη μεριά του νησιού πάνω από ένα στενό δρόμο που σκαφραλώνει να περάσει από την άλλη μεριά... Σταματάμε και τραβάω φωτογραφίες. Το μοτέρ της Nikon F-801 μουγκρίζει τρώγοντας φίλμ... Ναι ήμουν φιλμάτος σε αυτό το ταξίδι μου...

Καιρός να επιστρέψω στην βάση μου το Αργοστόλι...

Antianemikos στο λιμανάκι του Πισαετού της Ιθάκης

Συνεχίζεται...