ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Ήταν 29 Απρίλη του 1976 μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Ένα 10 χρονο αγόρι περπάταγε στους δρόμους της Αθήνας κρατώντας το χέρι του πατέρα του. Ήταν μεσημεράκι όμως το φως της ημέρας έμοιαζε απογευματινό. «Μπαμπά συμβαίνει κάτι περίεργο σήμερα;» τον ρώτησε. «Είναι έκλειψη ηλίου» απάντησε ο πατέρας του. «Το φεγγάρι μπαίνει μπροστά από τον ήλιο και τον κρύβει. Αν είσαι τυχερός και είσαι κάτω από τη σκιά του τότε για λίγο η μέρα γίνεται νύχτα». Μετά από λίγο σπίτι με ένα κομμάτι τζάμι μαυρισμένο στη φλόγα ενός κεριού πατέρας και γιος κοίταζαν μαζί τον ήλιο με ένα κομμάτι του να λείπει «δαγκωμένο» από τη σελήνη. Στο όμορφο νησί της Σαντορίνης η έκλειψη ήταν δακτυλιοειδής με τη σιλουέτα της αρχόντισας της νύχτας να διαγράφεται πάνω στον άρχοντα της μέρας καθώς αυτή ήταν μακριά από τη γη μας. Η πορεία του "μονοπατιού" της ηλιακής έκλειψης της 29/4/1976 Τα χρόνια πέρασαν το αγόρι εκείνο έγινε άνδρας, τα μαλλιά του πατέρα του τα κάλυψαν τα χιόνια, αλλά πάντα...

21 Απριλίου σήμερα, 42 χρόνια πριν επιβλήθηκε η στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα. Δεν θυμάμαι την επιβολή της ήμουν βλέπετε λιγότερο από ενός έτους... Ωστόσο οι πρώτες μου παιδικές αναμνήσεις είναι από εκείνη την περίοδο. Πρώτη παιδική ανάμνηση σχετική με την περίοδο εκείνη, ίσως να ήταν 1970 το έτος. Γιορτή στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας. Ένας κύκλος με άμμο και στρατιώτες να τον ποτίζουν βενζίνη και να ανάβουν φωτιά κι ύστερα κάποιοι άλλοι να την σβήνουν με πυροσβεστήρες... Ίσως να συμβόλιζε τη "φωτιά μεγάλη" που μας έσωσε ο εθνικός στρατός κατά πως έλεγε και γνωστό τραγουδάκι της χούντας... Χοροί... Τα βιβλία με το γνωστό πουλί στις πρώτες τους σελίδες και τις πινακίδες στους τοίχους στο δημοτικό σχολείο που πήγαινα: ¨Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" και "Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία δεν μπορεί να ζήση ο κομμουνισμός"... σήμερα γελάω με όλα αυτά... Και με το τρομοκρατημένο βλέμμα των μεγάλων όταν ρώταγα "Τι είναι κομμουνισμός;" Στα επίκαιρα...

Σπίτι απόγευμα και ένα τηλεφώνημα. Ο αριθμός γνώριμος... Στην άλλη άκρη της γραμμής η χαρακτηριστική φωνή που ποτέ δεν ξέχασες. "Είμαι στην πόλη σου αλλά σε λίγες ώρες πετάω" Δεν το σκέφτεσαι δεύτερη φορά παίρνεις ταξί... Κι ένα χαμόγελο "Κι από 1.000.000 μίλια μακριά θα ξεχώριζα τη μορφή σου". Κι ας πέρασε τόσος καιρός... Στο ίδιο καφέ πάλι με το πολύχρωμο πλήθος να περπατάει στην ανοιξιάτικη Αθήνα (το πρόσεξες πως είναι άνοιξη) κι ο χρόνος να περνάει τόσο γρήγορα... Ένα φιλί μαζί με το καλό ταξίδι... Και τόσα ακόμα που θά 'θελα να πω... Δευτέρα... Σχεδόν δώδεκα ώρες στη δουλειά κι όμως στα χείλη μου είχα ένα χαμόγελο. Σ' ευχαριστώ που μου 'φερες την άνοιξη...

6 Απριλίου 1941 μια ημερομηνία που κανείς σχεδόν δεν τη θυμάται... Η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα... Τα ξημερώματα της 6ης του Απρίλη του 1941 οι γερμανικές δυνάμεις προσέβαλαν τα οχυρά της γραμμής "Μεταξά" στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο. Ο αγώνας ήταν άνισος τόσο σε έμψυχο όσο και σε άψυχο υλικό. Τα οχυρά αμύνθηκαν σθεναρά εκπλήσσοντας ακόμα και τους εμπειροπόλεμους γερμανούς εισβολείς. Αντιαρματικά εμπόδια στα οχυρά όπως είναι σήμερα Δεν θέλω να παραθέσω το χρονικό των ημερών και του ηρωισμού που κατέβαλαν οι υπερασπιστές των οχυρών τα οποία ουσιαστικά υπερκεράστηκαν με την κατάληψη της Θεσσαλονίκης που πέτυχαν οι γερμανικές δυνάμεις μέσω Γιουγκοσλαυΐας... Μπορεί κανείς να βρεί αναλυτικά το χρονικό της εποποιίας αυτής σε πάμπολλα βιβλία και ιστοσελίδες. (Πηγαίνοντας πρόσφατα στη Βουλγαρία πέρασα από τον Προμαχώνα και τα στενά του Στρυμώνα. Στην ράχη απέναντι από τα οχυρά έχουν βάλει μια σειρά από ανεμογεννήτριες που φροντίζει να "δείξει" που ξεκινάει η ελληνική επ...

Σήμερα βρέχει.... Είναι άνοιξη κι ο καιρός μοιάζει φθινοπωρινός. Σήμερα βρέχει... Και ξεκινάει μια καινούργια βδομάδα. Σήμερα βρέχει... Και δεν απορείς, είναι καιρός που βρέχει... Για την ακρίβεια ούτε θυμάσαι πόσος καιρός είναι που βρέχει. Σήμερα βρέχει... Κι η βροχή δεν ξεπλένει ένα δάκρυ που σιωπηλό κυλάει μέσα σου. Σήμερα βρέχει... Και αναρωτιέσαι γιατί βρέχει. Σήμερα βρέχει... Και πικραίνεσαι γιατί εκεί που βρίσκεσαι κάποτε είχε λιακάδα. Σήμερα βρέχει... Κι αναρωτιέσαι αν μπορείς να πεις πως βρέχει... Μίσθια δουλειά, σωροί χαρτιών, έγνοιες μικρές, και λύπες άθλιες, με περιμένανε σήμερα καθώς πάντα. Μόνο είδα, φεύγοντας πρωί, στην πόρτα μου τολύπες τα ρόδα, και γυρίζοντας έκοψα μια γιρλάντα. Κώστας Καρυωτάκης

Κεριά Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας σα μιά σειρά κεράκια αναμένα - χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά. Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι. Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά. Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν... Κωνσταντίνος Καβάφης

Πρωί στο Μαραθώνα. Άνοιξη κι η φύση σε οργασμό... Κίτρινα ξινολούλουδα παντού χρωματίζουν το τοπίο. Προχωρώ στον περιφραγμένο χώρο του Τύμβου και κοιτάζω την μακέτα του πεδίου της μάχης... Κι ύστερα κάτω από τον τύμβο που έγινε για τους 192 νεκρούς της μάχης του Μαραθώνα... Σκεφτόμουν τα σχολικά βιβλία... Την εκστρατεία των Περσών ενάντια στην Ελλάδα... Την καταστροφή της Ερέτριας ύστερα από προδοσία και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων της. Τη μεγαλοφυΐα του Μιλτιάδη που αποδυνάμωσε το κέντρο και ενίσχυσε τα άκρα της διάταξής του προχωρώντας σε κατά μέτωπο επίθεση εναντίων των υπερδιπλάσιων Περσών... Το κέντρο των Αθηναίων υποχώρησε ενώ τα άκρα τους συνέτριψαν τα αδύναμα άκρα των Περσών με αποτέλεσμα να τους κυκλώσουν και να τους εξοντώσουν. Η μάχη κράτησε λένε οι ειδικοί γύρω στη μία ώρα... Γνωστός και ο θρύλος του Κυναίγειρου που κρατούσε ένα περσικό πλοίο με τα χέρια του, όταν του τα έκοψαν το κρατούσε με τα δόντια ώσπου του έκοψαν το κεφάλι... Η πρώτη νίκη εναντίων των Περσών...