Κι η Αθήνα ζαφειρόπετρα...

Ήρθε ο καιρός, επιτέλους άδεια. Θα κατέβω στην πόλη που μεγάλωσα για τις διακοπές μου. Κι όμως τριγυρνώντας την τελευταία εβδομάδα στην Αθήνα νοιώθω κάτι να με κρατάει εδώ. Η πόλη άδεια, οι αποστάσεις με το αυτοκίνητο αυτές που έπρεπε να είναι. Νέα Φιλαδέλφεια 25 λεπτά, Ηλιούπολη 20 λεπτά. Στο κέντρο βρίσκεις να παρκάρεις όπου θέλεις! Κάνιγγος, Εξάρχεια, Κολωνάκι... Οι δρόμοι άδειοι και τα μαγαζιά κλειστά. Καλά έχουν αποκαλέσει τον Δεκαπενταύγουστο Πάσχα του καλοκαιριού... Κι όμως μια παράξενη μελαγχολία με πιάνει αυτή την εποχή. Το έχω σαν το τέλος του καλοκαιριού με απότομη προσγείωση το Σεπτέμβρη... Θυμάμαι ένα πάρτυ που πήγαινα κάθε χρόνο στην Καλαμάτα τέτοια εποχή, το είχα συνδυάσει με το καλοκαίρι που φεύγει. Αν ξυπνήσεις ξημερώματα τέλη Αυγούστου (ή αν γυρίζεις σπίτι από ξενύχτι) βλέπεις τον Ωρίωνα να ανατέλλει μεγαλοπρεπής πριν το πρώτο φως της αυγής και είναι σαν να σου λέει: "Ε ο χειμώνας είναι στη γωνία! Δεν τον γλυτώνεις και φέτος!"...
Κι ύστερα τα γενέθλια μου στο τέλος του Αυγούστου, ένα χρόνο μεγαλύτερος και σοφώτερος ( ; ) μπα δεν βάζω μυαλό...
Τι μ' έχει πιάσει σήμερα αγαπητοί μου αναγνώστες δεν ξέρω. Σκέψεις με τη βαλίτσα ανοιχτή και τις φωτογραφικές μου μηχανές φορτωμένες με φίλμ. Ας είναι, οι παλιοί μου φίλοι, οι δικοί μου άνθωποι και τα μέρη που αγάπησα με περιμένουν. Κι ας μ' αρέσει η Αθήνα έτσι άδεια και ανθρώπινη. Κάπως έτσι θα ήταν όταν έγραψε ο ποιητής:

Πρωί και λιοπερίχυτη
και λιόκαλη είναι η μέρα,
και η Αθήνα ζαφειρόπετρα
στης γης το δαχτυλίδι