Εύβοια a go go!

Παρασκευή απόγευμα μετά τη δουλειά φόρτωμα το αυτοκίνητο και γραμμή για την Εύβοια.
Στα διόδια ουρές από αμάξια, air condition και μουσική για συντροφιά... εθνική οδός στροφή για Χαλκίδα και η δύση πορτοκαλί με τον ήλιο χαμηλά... Ο δρόμος ανεβαίνει στο δήμο Διρφύων κι ύστερα ξεπροβάλλει το μικρό χωριουδάκι στα πόδια της Δίρφυς.

Δήμος Διρφύων στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πατέρας μου κι ύστερα στο άδειο πια σπίτι. Ο θείος μου που κατοικούσε εκεί έχει φύγει χρόνια. Στον τοίχο πίνακες και μια παλιά ασπρόμαυρη επιχρωματισμένη φωτογραφία (η μοναδική που διασώζεται) του παππού και της γιαγιάς από πατέρα που δεν γνώρισα ποτέ... Φύγαν από τη ζωή πριν έρθω εγώ.

Γνώστοι και φίλοι, χαιρετούν κερνάνε μια μπύρα "Γιώργο πολλά χρόνια είχες να περάσεις" "Ναι πέντε είναι, το ξέρω πολλά..."

Βόλτα στη Στενή την κοιλάδα με τις ταβέρνες.. Δροσερός βουνίσιος αέρας και ψητό κι ύστερα πίσω στο χωριό από όπου κρατούν οι ρίζες μου. Ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι χαζεύοντας το Γαλαξία που από την Αθήνα είχα σχεδόν ξεχάσει την ύπαρξή του...

Σάββατο μεσημεράκι και ώρα για Νέα Αρτάκη. Ουζερί και θαλασσινά, η πλάζ γεμάτη. Ζέστη! Άντε να ξανανέβουμε προς τα πάνω, στη Στενή πάλι. Καφεδάκι και στο τιμόνι για το διάσελο του Ξεροβουνιού. Από τη μια το Αιγαίο και από την άλλη ο Ευβοϊκός, ο αέρας δυνατός και το θερμόμετρο να δείχνει 19 βαθμούς τριγύρω έλατα...

Το τοπίο μαγευτικό... άγριο και όμορφο. Πριν χρόνια οι κάτοικοι το προστάτευσαν από τις εταιρείες των αρπακτικών της αιολικής ενέργειας φωνάζοντας ομόφωνα σε λαϊκές συνελεύσεις το βροντερό τους ΟΧΙ στην απόπειρα βιομηχανοποίησης και σκουπιδοποίησης της περιοχής τους.

Θαύμασα το αγέρωχο Ξεροβούνι με το φεγγάρι να φαίνεται και την ημέρα πάνω από τη ράχη του.

Ο δρόμος με τις απανωτές στροφές με οδήγησε πάλι στο χωριό. Επισκέψεις σε σπίτια φίλων φαγητό σε ψησταριά και χωριάτικο παγωμένο κρασί. Η νύχτα έριξε το πέπλο της και το πορτοκαλί φεγγάρι έγειρε κουρασμένο στη δύση. Ο ουρανός γέμισε άστρα... Η σκοτεινή σιλουέττα της Δίρφυς διαγράφονταν στα βορειοανατολικά με την Κασσιόπη κρεμασμένη από πάνω της. Ανέβηκα στην ταράτσα με το τηλεσκόπιο και το βαλιτσάκι με τους προσοφθάλμιους. Το έστησα και αρχικά χάζεψα τον ουρανό με το μάτι, ύστερα ματιές στο χάρτη με το αμυδρό κόκκινο φως που δεν χαλάει τη νυχτερινή όραση και ψάξιμο για διάφορους στόχους. Σφαιρωτό σμήνος Μ13 στον Ηρακλή. Μια μπάλα από αμέτρητα άστρα. Υπόλλειμα σουπερνόβα το νεφέλωμα της δαντέλας στον Κύκνο, σαν ένα τεράσιο φύκι στον ουρανό.. ότι απέμεινε από το εκρηκτικό θάνατο ενός άστρου χιλιάδες χρόνια πριν με την ταυτόχρονη δημιουργία βαρέων στοιχείων που διασκορπίστηκαν στο Σύμπαν. Κι ύστερα πιο βαθειά στον ουρανό. Απομακρυσμένα σμήνη άστρων, μακρινοί γαλαξίες, πλανητικά νεφελώματα στο όριο της ορατότητας, τα αέρινα σάβανα άστρων που σβήνουν αργά και μια ματιά στον μεγαλοπρεπή Δία που έβραζε χαμηλά μέσα στην καλοκαιρινή ατμόσφαιρα.

Στο κρεββάτι για ύπνο τα ξημερώματα με έναν κόκορα να λαλεί μακριά... Το τηλεσκόπιο το άφησα στην Εύβοια... Εκεί είναι η θέση του κάτω από τα άστρα... και η δική μου επίσης...

Η δική σας καλοί μου αναγνώστες;

...

Και μες στο χλιό και γαλανό

το απόβραδο έγια λέσα

μ' αρμένιζες στη σιγαλιά

του Γαλαξία μέσα

...