Η γιορτή της Μεσοχρονιάς...

Πρώτη Ιουλίου χτες. Η πρώτη μέρα του δεύτερου μισού της χρονιάς (άντε το μισάσαμε και το 2008).
Γιόρταζαν οι Άγιοι Ανάργυροι. Στα βόρεια της Καλαμάτας υπάρχει το μικρό ξωκλήσι τους που αυτή την ημέρα είναι ανοικτό φυσικά. Μικρός κάθε τέτοια μέρα ανεβαίναμε με τον παππού μου ως εκεί. Καλοκαίρι χωρίς σχολεία και ανεμελιά. Στον περίβολο της εκκλησίας πλανόδιοι με την πραμάτεια τους. Γουρνοπούλα και μπύρες σε πάγκους. Κάτω σαν πιάτο η θέα της Καλαμάτας με το ασημένιο - γαλάζιο του μεσσηνιακού κόλπου να λάμπει στον καυτό ήλιο του Ιουλίου.
Τα χρόνια πέρασαν, ο παππούς έφυγε, ωστόσο κάθε χρόνο ανέβαινα στο μικρό εκκλησάκι με τη μητέρα μου και τη θεία μου. Προσκυνούσαν, άναβαν κερί και εγώ χάζευα και φωτογράφιζα τους προσκυνητές και τους πανυγηριώτες και έπινα μια μπύρα με την απαραίτητη γουρνοπούλα κάτω από τα πλατάνια στον περίβολο της εκκλησίας. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως η 1η Ιουλίου είναι η μέση του χρόνου. Την ονόμασα "η γιορτή της Μεσοχρονιάς" και κάθε χρόνο τέτοια μέρα ανεβαίνοντας εκεί αναρωτιόμουν τι έχω κάνει μέχρι στιγμής μέσα στη χρονιά και τι σκοπεύω στο υπόλοιπο μισό ή απλά σκεφτόμουν άντε παίρνει την κάτω βόλτα και η φετεινή χρονιά.
Φέτος μακριά πια από την Καλαμάτα δεν ανέβηκα στο μικρό ξωκλήσι.. "Γιόρτασα" τη μεσοχρονιά μόνος παρέα με τον ανεμιστήρα πίνοντας μια μπύρα. Έκλεισα για λίγο τα μάτια και βρέθηκα εκεί στο μικρό ξωκλήσι κάτω από τον ίσκιο των πλατάνων μαζί με τους προσκυνητές και τους πανηγυριώτες...
Ευτυχισμένο το υπόλοιπο 2008 αγαπημένοι μου αναγνώστες...

...

Ένα καντήλι μοναχό

και έναν πέτρινο σταυρό

έχει στολίδι μοναχό

το εκκλησάκι το φτωχό.

Μά ο διαβάτης που περνά

στέκεται και το προσκυνά

και με ευλάβεια πολλή

τον άσπρο του σταυρό φιλεί.