ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Ο Ε. Α. Πόε είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Μια μεγαλοφυΐα με τραγικό αυτοκαταστροφικό τέλος. Μια σύντομη ιστορία - διήγημά του μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν το πρωτοδιάβασα περισσότερο από είκοσι χρόνια πριν. "Το βαρέλι του αμοντιλλάδο". Ο αφηγητής Μοντρεσόρ χωρίς να εξηγείται γιατί ουσιαστικά αποφασίζει να τιμωρήσει τον Φορτουνάτο ειδικό στα κρασιά για τις προσβολές του. Το σκηνικό απροσδιόριστο χρονικά κάπου στην Βενετία της ανεγέννησης. Ο αφηγητής Μοντρεσόρ με πρόσχημα την εξακρίβωση της γνησιότητας ενός βαρελιού κρασί αμοντιλλάδο καθοδηγεί τον μεθυσμένο ειδικό στα κρασιά Φορτουνάτο μέσα από διαδοχικούς θαλάμους και κατακόμβες στον τελευταίο θάλαμο όπου τον δένει στον τοίχο με αλυσίδες που είχε τοποθετήσει από πριν και τον χτίζει ζωντανό στον τοίχο. Το διήγημα είναι σε πρώτο πρόσωπο, και η αφήγηση λαμβάνει χώρα 50 χρόνια μετά το συμβάν. Ίσως είναι η διήγηση - εξομολόγηση του Μοντρεσόρ σε κάποιον ιερωμένο. Ο αφηγητής δεν δείχνει να έχει τύψεις ούτε μετά ούτε κα...

Ιδιαίτερα ζεστό εκείνο το καλοκαίρι του 1949... Εμφύλιος και η ζυγαριά έκλινε πια προς το μέρος του κυβερνητικού στρατού. Ο Μωριάς είχε υποκύψει και οι δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού επιτίθονταν στις δυνάμεις των ανταρτών στη Ρούμελη που κυριαρχούσε η ΙΙ μεραρχία των ανταρτών με επικεφαλής τον θρυλικό Διαμαντή (Γιάννη Αλεξάνδρου). Ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν άφηνε αμφιβολία για το τελικό αποτέλεσμα, ο πακτωλός των αμερικανικών ενισχύσεων σε πολεμικό υλικό του στρατού έδειχνε πια τα αποτελέσματά του. Με 10 προς 1 πλεονέκτημα σε αριθμητική δύναμη και 40 ή και 50 προς 1 σε δύναμη πυρός για τον κυβερνητικό στρατό η ΙΙ αντάρτικη μεραρχία ήταν καταδικασμένη στη συντριβή. Οι φάλλαγγες των στρατιωτικών δυνάμεων σαν μια σιδερένια σκούπα σάρωναν τα βουνά της Ρούμελης με αποτέλεσμα οι αντάρτες να μην μπορούν να ελιχθούν, να δίνουν συνεχώς μάχες και να συντρίβονται παρά τις κάποιες τοπικές τους επιτυχίες... Τα χωριά αδειασμένα από τον πληθυσμό, ένα εφιαλτικό τοπίο όπως το περιγράφουν όσοι με...

Τα απαρέμφατα έλεγε εύστοχα μια εκπομπή για τη γλώσσα που είχα δει πολλά χρόνια πριν... "Απαγορεύεται το καπνίζειν", "Απαγορεύεται το κύπτετε έξω" και πάει λέγοντας. Μικρός συνέχεια ταξίδευα με το τραίνο από Καλαμάτα για Αθήνα. Μυρωδιά καμένου λαδιού στους σταθμούς και κούνημα στις στενές γραμμές του δικτύου Πελοποννήσου. Οικογενειακώς ανεβαίναμε στην Αθήνα μιας και δεν είχαμε αυτοκίνητο τότε (βασικά ποτέ δεν πήραν οι δικοί μου δεν ξέρουν καν να οδηγούν). Ίσως αυτή να είναι η αιτία για την ιδιαίτερη γοητεία που ασκούν πάνω μου τα τραίνα. Χρόνια μετά όταν δεν βιαζόμουν ανέβαινα Αθήνα και κατέβαινα με το τραίνο. Οι εικόνες πέρναγαν σαν ταινία μπροστά μου... Ο κάμπος της Μεσσηνίας, το σκαρφάλωμα στην Αρκαδία μέσα από την πανέμορφη χαράδρα του Ίσσαρη, η πάντοτε ετοιμόροπη γέφυρα του Σαφλά, ανατιναγμένη από τους αντάρτες στην κατοχή και μονίμως προσωρινά επισκευασμένη με το τραίνο να περνάει αργά και να τρίζουν οι ράγες κι ύστερα σήραγγα, γέφυρα, σήραγγα γέφυρα και το τρ...

Κι εγώ σπίτι... δε βγήκα. Φαγητό απ' έξω, ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και μάζεμα στα ρούχα που στέγνωσαν. Ώρα 2:30 ένα τσιγάρο πριν στο μπαλκόνι πριν κοιμηθώ. Τ' ανάβω και χαζεύω. Ο πλανήτης Δίας έχει ανατείλει. Φαίνεται σαν ένα λαμπρό άστρο κι αστράφτει με το κιτρινόλευκο φως του πάνω από τις ταράτσες των πολυκατοικιών. Παράξενο αλλά μου δίνει μια αίσθηση αισιοδοξίας που τον κοιτάζω. Σκέφτομαι πως δεν ήταν τυχαίο που οι αρχαίοι του είχαν δώσει το όνομα του επικεφαλής των θεών. Λαμπρός και κινείται αργά, άρα είναι μακριά και μεγάλος, θα σκέφτηκαν και δεν έκαναν λάθος παρότι δεν είχαν τηλεσκόπια. Καληνύχτα άρχοντα των πλανητών το τσιγάρο τελείωσε... Μου φάνηκε πως ο Δίας μου χαμογέλασε, χαμογέλασα κι εγώ. ... μα όταν κοιτάει τον ουρανό τα μάτια του είναι δύο πουλιά ...

a girl with a washing machine Αλλά πού 'ναι; Μόνος απλώνω και μαζεύω τη μπουγάδα... Δεν πειράζει καλά είναι κι έτσι... Η ζωή προχωράει... ... I bet you got a washing machine I bet you ain't got nothing i do And I'm just a boy who came in town I won't let you down