Στη χώρα που πάντα βρέχει...

Εκεί έφτασες πολύ νέα... Όταν η ζωή σε ξερίζωσε από το αγρόκτημα που μεγάλωσες βλέποντας τον ήλιο να ξεπροβάλλει πίσω από τους λόφους, τα χιόνια του χειμώνα και τα λουλούδια της άνοιξης.
Πρόσφυγας στη χώρα σου και μετά μετανάστρια στη χώρα που πάντα βρέχει... Η ζωή για σένα ήταν σκληρή και σε έκανε και σένα το ίδιο σκληρή. Δεν μπορούσες να πιστέψεις πως άνθρωποι σε αγαπούν...
Ένοιωσες το ρατσισμό από αυτούς που διαμέλισαν τη χώρα σου και τα όνειρά σου... Που σε κατηγορούσαν επειδή γεννήθηκες και μεγάλωσες εκεί που δεν θα ξαναπάς ποτέ... Πόνεσες πολύ και ο πόνος σου ξεχείλισε σαν φουσκωμένο ποτάμι, έγινε μίσος και οργή.
Το γραφικό λιθόστρωτο, περίπατος για τους τουρίστες, για σένα ήταν ο δρόμος για τη (σκληρή) δουλειά. Φορτώθηκες πολλά στους μικρούς σου ώμους τα μάτια σου συνέχεια είχαν μέσα τους τη θλίψη, θα την έχουν ακόμα άραγε; Μάλλον ναι... ίσως και για πάντα.

Καλό σου ταξίδι και αν δεν φτάσεις ποτέ στην Ιθάκη τουλάχιστον ζήσε το ταξίδι με τις χαρές και τις λύπες...



Pogledaj dom svoj, andjele (Κοίτα στο σπίτι σου, άγγελε)


Στην Tanja M.

Χαλκίδα

Χρόνια έχω να πάω σε αυτήν την πόλη. Με τις δυο εισόδους της πια. Μια από την παλιά συρόμενη γέφυρα που τη θυμάμαι παιδί να αποτραβιέται πάνω από τα "τρελλά νερά" του Ευρίπου για να περάσουν τα πλοία, και την καινούργια κρεμαστή με τους ριψοκίνδυνους της αδρεναλίνης να κάνουν τα άλματα τις Κυριακές...

Τι μου θυμίζει ακόμα η Χαλκίδα; Τον περίπατο νύχτα δίπλα στα αναρίθμητα καφέ με τα νερά σαν σιωπηλό ποτάμι να κυλάνε πότε βόρεια πότε νότια, το κόκκινο σπίτι του Μάλλιου και τον μεγάλο των ελληνικών γραμμάτων με την πολύπλευρη προσωπικότητα που έζησε στην Χαλκίδα και αναπάυθηκε για πάντα στη γη της... Τον Γιάννη Σκαρίμπα. Της αφιέρωσε ένα αριστουργηματικό ποίημα:

ΧΑΛΚΙΔΑ

(από τη συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)

Νάν' σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότος

κι εγώ καταμονάχος καί νά λέω: τί πόλη!

νά μήν ξέρω άν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–

ένας λυπημένος πιερότος!

Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,

ώ Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) καί φέτος
ήμουν –στ' όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν –είδα…

Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι
πάν' σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,

Ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια
τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.

Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σου
κι είμαι ακόμα ωραίος σάν τό Μάη μήνα,

κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα

καί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Έτσι νάν' σπασμένοι, νά φυσά απ' τό νότο

καί μέ πίλο κλόουν νά γελάς, Χαλκίδα:

Άχ, νεκρόν στό χώμα –νά φωνάζεις– είδα

έναν μου ακόμη πιερότο! . . .

Κοιμήσου ήσυχος απροσκύνητε μπαρπμα Γιάννη Σκαρίμπα εκεί στο λόφο του Καράμπαμπα, ατενίζοντας την πόλη που σε θυμάται πάντα...

Χρώμα...

Η ζωή έχει χρώμα αρκεί να έχεις μάτια να το δεις... και το γκρίζο θα φύγει... Αρκεί να...

Κηφισιά 2008

Μόνος ήπιε τον καφέ του στο όμορφο καφέ στο Κεφαλάρι. Διάβασε την εφημερίδα του και χάζεψε τριγύρω τον πολύχρωμο κόσμο... Ζευγάρια με παιδιά, ηλικιωμένοι συνταξιούχοι που μόλις τελείωσε η λειτουργία κάθησαν για καφέ συζήτηση και αναπόληση, πετυχημένοι μεσήλικες...
Σηκώθηκε να φύγει και πέρασε από το παρκάκι με τα πεύκα. Στη μέση η μικρή λίμνη που τα ζευγάρια ρίχνουν κέρματα κάνοντας ευχές. Του 'ρθε στο μυαλό μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία από τη δεκαετία του '60. Ένας άνδρας και μια γυναίκα έγκυος στο πρώτο της παιδί ποζάρουν ευτυχισμένοι πάνω στο μικρό γεφυράκι της λίμνης. Ο άνεμος σκούπισε ένα δάκρυ από το μάγουλο του και ο άνδρας έριξε ένα κέρμα στo νερό...

Άραγε...

Τι σημαίνει ένα βλέμμα θλιμμένο και χαμογελαστό μαζί;... Ίσως να μην μπορέσεις να το αποκρυπτογραφήσεις ποτέ. Χρειάζεται εξάλλου να το κάνεις; Όχι αρκεί να το κοιτάς...

Γεφύρι του Κοράκου 1949

Το γεφύρι του Κοράκου στον Αχελώο έστεκε αγέρωχο για αιώνες ώσπου ήρθε ο αδελφοκτόνος εμφύλιος πόλεμος. Το Μάρτη του 1949 οι αντάρτες επιχείρησαν να προσβάλλουν την Άρτα αλλά ο εθνικός στρατός τους απέκρουσε και τους καταδίωξε. Μοναδικό πέρασμα για τα Άγραφα το ονομαστό γεφύρι. Οι αντάρτες το κράτησαν ανοιχτό παρά τις επιθέσεις των αεροπλάνων και πέρασαν στα Άγραφα... Στις 28/3/1949 το ανατίναξαν και ο εθνικός στρατός δεν μπόρεσε να συνεχίσει την καταδιώξή τους. Το μόνο που μένει πια είναι οι βάσεις της καμάρας του και ένα ερειπωμένο πέτρινο κτίριο δίπλα που μέχρι το 1912 ήταν τελωνείο μιας και μέχρι εκεί έφταναν τα σύνορα της Έλλάδας τότε... Ο τόπος γεμάτος ιστορία και μνήμες. Ο διαβάτης- προσκυνητής θα δει τις σκιές των ανταρτών να το διασχίζουν, ίσως να δακρύσει από τις μνήμες του αδελφοκτόνου πολέμου.


Σε μερικά χρόνια τα νερά από τα έργα της εγκληματικής εκτροπής του Αχελώου θα σκεπάσουν σαν υγρό σάβανο για πάντα ό,τι απέμεινε από το γεφύρι τις μνήμες όμως ποτέ...

"Κι αν σας ρωτήσει η μάνα μου

η δόλια η αδερφή μου

μην πείτε πως λαβώθηκα

βαριά για να πεθάνω.

Μον΄πείτε πως παντρεύτηκα

στα έρημα τα ξένα.

Την πέτρα πήρα πεθερά

τη μαύρη γης γυναίκα

κι αυτά τα λιανολίθαρα

αδέρφια και ξαδέρφια."

Ξυνιάδα western

Ένα μεγάλο οικολογικό έγκλημα ήταν οι αποξηράνσεις των λιμνών. Πολλά τα θύματα της κοντόφθαλμης αυτής πολιτικής του χάνεις λίμνη παίρνεις χωράφι. Το μικροκλίμα περιοχών άλλαξε, οι κοινωνικές δομές καταστράφηκαν, πουλιά έχασαν τους βιοτόπους τους και ο υδροφόρος ορίζοντας έπεσε δραματικά...
Ένα από τα θύματα ήταν και η λίμνη Ξυνιάδα στο οροπέδιο του Δομοκού. Οι εργασίες της αποξήρανσης άρχισαν πριν τον πόλεμο διακόπηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής και του εμφυλίου και ολοκληρώθηκαν στη δεκαετία του 50. Ένας πολύτιμος βιότοπος χάθηκε... τα πουλιά έφυγαν και οι χειμώνες έγιναν δριμείς και κρύοι.
Αντιγράφω από τη σελίδα http://www.neomonastiri.gr/greek/articlesDet.asp?pid=30
μερικά πολύ συγκινητικά λόγια ενός κατοίκου της περιοχής:

"Περιέπλεε όλα αυτά τα χωριά και δρόσιζε με τα δροσερά νερά της τα πόδια τους και πρόσφερε τα πολύτιμα άγαθά της στούς κατοίκους των χωριών αυτών και σ' όσους κατέβαιναν έπίτηδες γιά ν' άπολαύσουν τή λίμνη, τίς χαρές καί τίς λαχτά­ρες της, τά παιχνίδια της όλλά καί τά πλούσια δώρα της.
Γιά όσους ταξίδευαν γιά πρώτη φορά μέ τό τραίνο γιά τήν Αθήνα καί έφθα­ναν στό σιδ. σταθμό Αγγειών μόλις περνούσαν τό σιδ. σταθμό Κουρνόβου, ταξι­δεύοντας γιά τή Λάρισα - Θεσ/νίκη ξετυλιγόταν μπροστά τους μιά εύχάριστη έκ­πληξη και διερωτώνταν ποια θάλασσα είναι αύτή τι ώραιο θέαμα, τι όμορφη λίμνη!"
...
"Πόσος αλήθεια θησαυρός χάθηκε μέ τήν όποξήρανση της λίμνης! Πόσο χρή­μα δέν στερήθηκε ό πληθυσμός τών παραλιμνίων καΙ πόση έκλεκτή, ύγιεινή καί πο­λύτιμη τροφή δέν στερήθηκαν οι κάτοικοι της περιοχης! -Άφθονη τροφή καί έκλε­κτή. Κανείς δέν τήν εστερείτο. Εάν κανείς έμπαινε στό χωριό τίς βραδυνές ώρες θα τόν έπνιγε ή μυρωδιά τών τηγανιζόμενων ψαριών. Σ' όλα τά σπίτια τσιτσίριζαν τα τηγάνια και η μυρωδιά σ' έκανε να πέφτουν τά σάλια σου."

...
Και το θλιβερό τέλος της Ξυνιάδας όπως συγκινητικά το περιγράφει ο συγγραφέας του κειμένου:

"Τα νερά της είχαν περιορισθεί πλέον στό κέντρο καί άπό έκεί διά τού ποταμού Ονόχωνου έχύνοντο στό Θεσσαλικό κάμπο. Σημειωτέον δε ότι γιά νά χυθούν τά νερά της λίμνης, ή κοίτη τού ποταμού Όνόχωνου είχε όνοιχτεί καί έκβαθυστεί μέ τίς μεγάλες φαγάνες της έταιρείας πού τήν αποξήρανε. Μαζί μέ τά νερά της λίμνης συγκεντρώνονταν στό κέντρο καί τά ψάρια σέ μεγάλες ποσότητες. Έτσι όλα τά ψα­ροπούλια της Έλλάδος είχαν μαζευτεί στή Ξυνιάδα καί έτρωγαν τά ψάρια της. Όσο τά νερά έφευγαν, τόσο τά ψάρια συνωστίζονταν καί πολλές ποσότητες άπ' αύτά, όσα δέν είχαν όκολουθήσει τό ρεύμα τού ποταμού έμειναν στή ξηρά πρός μεγάλη χαρά τών πουλιών, πού κατά σμήνη έπεφταν στή λίμνη. Ήταν πραγματικά ενα πο­λύ θλιβερό θέαμα καί άκρως συγκινητικό.
Ή λίμνη Ξυνιάδα άφησε πλέον τήν τελευταία της πνοή, έπαψε πιά νά ζεί καί νά προσφέρει τό θησαυρό της, τήν όμορφιά της, τίς χαρές καί τίς λαχτάρες της. Ανήκει πλέον στήν ιστορία. Αποτελεί πλέον μιά γλυκειά ανάμνηση."

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση ανασύστασης των αποξηραμένων λιμνών.. δειλά δειλά έπεσε η πρόταση για ανασύσταση της λίμνης Ξυνιάδας... Μακάρι να ξαναγεννηθεί και τα πουλιά μαζί με τις νεράιδες των θρύλων να ξαναβουτήξουν στα δροσερά νερά της...

Background By myspacemaster.net

MySpace Layouts MySpace Codes MySpace Backgrounds

Προσοχή παλούκια στη θάλασσα!

Η ανεμοπαλουκορύπανση άρχισε να διαδίδεται και στη θάλασσα. Πρέπει να μπουν πινακίδες "Προσοχή παλούκια" απαγορεύεται το ψάρεμα το κολύμπι και η ιστιοπλοΐα.
Να το παρόν:

Και το "ειδυλλιακό" μέλλον:

It's the end of the world as as we know it...

Jimmy Hendrix

Ας απολαύσουμε τον Jimmy Hendrix να παίζει με τον δικό του τρόπο τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ στο woodstok το 1969.
Καλή διασκέδαση!

Ουράνια μελωδία!

Οι οικολογούντες αρνούνται πεισματικά και λαϊκίστικα την πυρηνική ενέργεια. Η χώρα μας έχει μείνει απελπιστικά πίσω και μας βάζουν τα γυαλιά βούλγαροι, ινδοί και πακιστανοί.
Στη βόρεια Ελλάδα υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα ουρανίου.

Τα βεβαιωμένα κοιτάσματα στη Βόρεια Ελλάδα επαρκούν για 20ετή αυτόνομη λειτουργία πυρηνικού αντιδραστήρα με δυνατότητα παραγωγής 1.000 MW ημερησίως, αλλά όχι και για 30 έτη τα οποία τίθενται ως προϋπόθεση για την κατασκευή του, λένε οι ειδικοί.
«Το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να αυξήσουμε τα βεβαιωμένα κοιτάσματα ουρανίου μέσω ερευνών, οι οποίες καλό θα είναι να αρχίσουν τώρα, δεδομένου ότι από τον εντοπισμό τους έως και την εκμετάλλευσή τους το βάθος χρόνου εκτείνεται πέραν της 20ετίας. H ελληνική κυβέρνηση οφείλει να γνωρίζει τα τελευταία αποτελέσματα των ερευνών για τα αποθέματα της χώρας σε ουράνιο, ώστε να μπορεί να λαμβάνει τις σωστές αποφάσεις σε επίπεδο ενεργειακής στρατηγικής».

Τα συνολικά κοιτάσματα μπορεί να φτάνουν και τους 10.000 τόνους κάνοντας συμφέρουσα τη λειτουργία πυρηνικού αντιδραστήρα και στη χώρα μας!
Καιρός πια να προχωρήσουμε θαρραλέα! ΝΑΙ στην πεντακάθαρη και αξιόπιστη πυρηνική ενέργεια! Να κλείσει η Πτολεμαΐδα που σκορπάει ρύπανση και θάνατο και να στηθούν πυρηνικοί αντιδραστήρες!