Το πρωί στο γκρίζο χάραμα
τα έλατα κατουράνε,
και τα ζωύφιά τους τα πουλιά
αρχίζουν να φωνάζουν
Κείνη την ώρα αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη
πετάω τ’ αποτσίγαρό μου και ανήσυχος κοιμάμαι
Απ’ αυτές τις πολιτείες
θα απομείνει εκείνος που διάβηκε από μέσα τους
τα έλατα κατουράνε,
και τα ζωύφιά τους τα πουλιά
αρχίζουν να φωνάζουν
Κείνη την ώρα αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη
πετάω τ’ αποτσίγαρό μου και ανήσυχος κοιμάμαι
Απ’ αυτές τις πολιτείες
θα απομείνει εκείνος που διάβηκε από μέσα τους
Ο ΑΝΕΜΟΣ
δίνει χαρά το σπίτι σ’ αυτόν που τρώει,
τ’ αδειάζει
Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί
κι ότι ύστερα από μας
ΤΙΠΟΤΑ
τ’ αξιόλογο δε θα ρθει.
Ελπίζω στους σεισμούς
που μέλλονται για να `ρθουν,
να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου
απ’ την πίκρα να μου σβήσει
Εγώ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ
από τα
τ’ αδειάζει
Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί
κι ότι ύστερα από μας
ΤΙΠΟΤΑ
τ’ αξιόλογο δε θα ρθει.
Ελπίζω στους σεισμούς
που μέλλονται για να `ρθουν,
να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου
απ’ την πίκρα να μου σβήσει
Εγώ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ
από τα
ΜΑΥΡΑ ΔΑΣΗ
ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου
μέσα στη μάνα μου σε πρώιμη εποχή
1 σχόλιο:
Ωραία παρουσίαση με χαρακτηριστικές φωτογραφίες σε ένα "μαύρο" ποίημα...
όμως...
"Απ’ αυτές τις πολιτείες
θα απομείνει εκείνος που διάβηκε από μέσα τους
ο άνεμος"
και
"Ελπίζω στους σεισμούς
που μέλλονται για να `ρθουν"
Δημοσίευση σχολίου