Γενέθλια σήμερα άλλος ένας χρόνος στην πλάτη... Στιγμές αποτυπωμένες σε ασπρόμαυρο και χρώμα...
Δώριο Μεσσηνίας 28/8/1967 τα πρώτα μου γενέθλια... από τότε μου άρεσε η μπύρα μάλλον
Καλαμάτα 1968 περπατώντας στην οδό Αριστομένους...
Καλαμάτα 1971 παρέλαση 28ης Οκτωβρίου με το νηπιαγωγείο. Με αναγνωρίζετε;
Παραμονές Χριστουγέννων 1973 κοιτάζω το δώρο μου στην σχολική γιορτή αντί για τον φακό
Καλαμάτα συνοικία "νησάκι" το σπίτι που κατοικούσαμε τότε καταστράφηκε από το σεισμό του 1986
Σημαιοφόρος στο δημοτικό 1978
ΣΣ Κορίνθου καλοκαίρι 1980 (ίσως και 1981) στο ρυμουλκούμενο όχημα της θρυλικής αυτοκινητάμαξας De Dietrich στο μακρύ (7.30-8 ώρες) ταξίδι Αθήνα-Καλαμάτα
Σχολική εκδρομή στον Πόρο Απρίλιος 1983
Πολεμική Αεροπορία 120 ΠΕΑ 1995
Κωνσταντινούπολη, ανάκτορο Τοπ Καπί Μάιος 2013
Αρκετά περιαυτολόγησα καλοί μου αναγνώστες γνωστοί και άγνωστοι. Αν και μια μέρα το χρόνο το δικαιούμαι....
Φφφφφ ας σβήσω τα κεριά κι ας σας δώσω ένα κομμάτι από την τούρτα!
Όταν θα γεννηθεί ο γιος σου
θα `ναι μια μέρα σαν τις άλλες,
νοικοκυρές θα πλένουν ρούχα
παιδιά θα παίζουν στις τραμπάλες.
...
Όταν θα γεννηθεί ο γιος σου
πες του την πρώτη σου ιστορία
για την αλήθεια που λυτρώνει
και πολεμάει την αδικία.
...
Τότε πες του να δει τον ήλιο
ύστερα απ’ τη νεροποντή,
είν’ δικός του ο κόσμος όλος
να τονε φτιάξει απ’ την αρχή.
χρονια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Ο βρετανικός ιμπεριαλισμός...
Βάζει στο κάδρο και την Τουρκία σαν ισότιμο εταίρο και κατορθώνει να διασπείρει τη διχόνοια ανάμεσα στις δυο κοινοτητες του νησιού (διαίρει και βασίλευε παλιά μου τέχνη κόσκινο).
Τυφλοί εθνικιστές...
Ανδρείκελα...
Και εγχώριοι καραγκιόζηδες...
Φροντίζουν να ολοκληρωθεί το έγκλημα...
Τα αποτελέσματα γνωστά σε όλους μας... 4000 νεκροί, 1587 αγνοούμενοι (βλέπε σχεδόν σίγουρα νεκροί και αυτοί), βιασμοί, πλιάτσικο και διακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες...
39 χρόνια μετά η μαρτυρική μεγαλόνησος αντιμετωπίζει έναν άλλο κατακτητή οικονομικό αυτή τη φορά...
Ας είμαστε όλοι στο πλευρό της!
Φύσα αερούδιν δροσερόν
Πέρνα τζιαί που το σπίτιν μου
Χάδεψε το ορφανόν το γιασεμούδιν μου
Τζι’ έλα πέμου ότι ζιεί για να χαρώ
...
Κάτασπρον πεζουνούδιν μου
Θάλασσα μου γειτόνισσα
Ο τόπος μου εν γονιός αρφή τζιαί γιούδιν μου
Εν ο κόσμος ούλλος που αγάπησα...
... Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν Ποια ελπίδα σ’ οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού Πες μου... Ποιος φόβος σε νίκησε πάλι;
Το πρωί στο γκρίζο χάραμα
τα έλατα κατουράνε,
και τα ζωύφιά τους τα πουλιά
αρχίζουν να φωνάζουν
Κείνη την ώρα αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη
πετάω τ’ αποτσίγαρό μου και ανήσυχος κοιμάμαι
Απ’ αυτές τις πολιτείες
θα απομείνει εκείνος που διάβηκε από μέσα τους
Ο ΑΝΕΜΟΣ
δίνει χαρά το σπίτι σ’ αυτόν που τρώει,
τ’ αδειάζει
Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί
κι ότι ύστερα από μας ΤΙΠΟΤΑ
τ’ αξιόλογο δε θα ρθει.
Ελπίζω στους σεισμούς
που μέλλονται για να `ρθουν,
να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου
απ’ την πίκρα να μου σβήσει
Εγώ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ
από τα
ΜΑΥΡΑ ΔΑΣΗ
ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου
μέσα στη μάνα μου σε πρώιμη εποχή
Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί... κι η βροχή ακούγεται που πέφτει μονότονη και βαριά...
Όμως εσύ που δε σε χόρτασα ποτέ μου είσαι μια πόλη που δεν έζησε κανείς είν’ η ανάσα σου το φύσημα του ανέμου και το κορμί σου δυο σταγόνες της βροχής ...
Όμως εσύ που δε σε γνώρισα ποτέ μου είσαι μια λέξη που δεν άκουσε κανείς κάτι σαν ήχος που μου λέει άνοιξε μου κάτι σαν χτύπημα στο τζάμι, της βροχής
Άνοιξη 1948 και ο εμφύλιος πόλεμος μαίνεται... Στα αστικά κέντρα τα έκτακτα στρατοδικεία καταδικάζουν σε θάνατο και σε εκτοπισμό χιλιάδες. Το Μακρονήσι είναι γεμάτο όμως έξω από τα τείχη των πόλεων οι ανάρτες του Δημοκρατικού Στρατού έχουν διεισδύσει στον Κιθαιρώνα και την Πάρνηθα φτάνοντας σχεδόν ως τα κράσπεδα της Αθήνας.
Το αθηναϊκό κράτος ενισχυμένο με την άπλετη αμερικανική βοήθεια που έχει αρχίσει πια να έρχεται αποφασίζει να χτυπήσει την Ρούμελη, την καρδιά της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Εθνικής Αντίστασης ήδη από τα χρόνια της κατοχής.
Το σχέδιο "Χαραυγή" ετοιμάζεται. Θέατρο των επιχειρήσεων θα είναι ένα τετράπλευρο με περίμετρο 350 χιλιομέτρων του οποίου νότια πλευρά ειναι ο Κορινθιακός κόλπος στο οποίο οι αντάρτες θα εγκλεισθούν και θα εξοντωθούν.
Χάρτης της επιχείρησης "Χαραυγή"
Στο μεταξύ έχει ήδη αρχίσει η εκκένωση της υπαίθρου από τις κυβερνητικές δυνάμεις ώστε οι αντάρτες να μην βρισκουν υποστήριξη και πληροφορίες. Είναι η τακτική δημιουργίας "νεκρών ζωνών". Οι χωρικοί στοιβάζονται στους καταυλισμούς "ανταρτόπληκτων" στις πόλεις αποτελώντας και τον πρώτο σπόρο της μετεμφυλιακής αστυφιλίας καθώς πολλοί δεν επέστρεψαν στις εστίες τους ποτέ....
Οι δυνάμεις που μαζεύονται ειναι μεγάλες απο μεριάς κυβερνητικού στρατού:
Τρεις Μεραρχίες με 27 τάγματα, 16 εθνοφρουράς, 6 χωροφυλακής, 2 μοίρες καταδρομών, 48 πυροβόλα, ένα σύνταγμα θωρακισμένων, ομάδες ΜΑΥ και αεροπορία απέναντι στην δεύτερη μεραρχία των ανταρτών που αριθμεί περίπου 2.500 άνδρες και γυναίκες.
Η εξόρμηση του στρατού ειναι στις 15/4 η "Χαραυγή" ξεδιπλώνει τη σιδερένια σκούπα της και σαρώνει τη Ρούμελη, οι υποδομές των ανταρτών που δινουν μάχες και ελίσσονται διαρκώς, δέχονται πλήγματα ενώ "τμήματα φράξεως" κλείνουν τις διόδους διαφυγής από τον σιδερένιο κλοιό...
Ατέλειωτες πορείες...
Ο στρατός όμως αδυνατεί να δώσει το αποφασιστικό πλήγμα ενώ θεωρεί πως έχει την ΙΙ μεραρχία κλεισμένη στη φάκα και αργά η γρηγορα θα την συντρίψει. Οι πολιτικάντηδες του κράτους της Αθήνας πανηγυρίζουν πως θα φέρουν τους "συμμορίτες" δεμένους στην Καρδίτσα...
Ωστόσο η ΙΙ μεραρχία δεν έχει πεί την τελευταία της λέξη ειναι 30/5 του 1948, η ματωμένη εκείνη άνοιξη κοντεύει να τελειώσει πια και οι προφυλακές της συναντούν τμήματα φράξεως στο Πυργούλι στο πέρασμα για τα Αγραφα... οι αντάρτες επιτίθενται με οπλοπολυβόλα, αρκετοί θερίζονται από τα εχθρικά πυρά όμως δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει, η επίθεση συνεχίζεται με πείσμα και ο κλοιός σπάζει η μεραρχία διαφεύγει στο χώρο των Αγράφων φτάνοντας στο οροπέδιο της Νευρόπολης που ήταν το αντάρτικο αεροδρόμιο στα χρόνια της κατοχής και που το έχει κατακλύσει η τεχνητή λίμνη Πλαστήρα πια...
Άγρυπνοι, εξουθενωμένοι και μπαρουτοκαπνισμένοι οι άνδρες και γυναίκες που την απότελούν έχουν μια μικρή ανάπαυλα από τον αδερφοκτόνο πόλεμο.
Το σχέδιο περικύκλωσης αποτυγχάνει και ο αμερικανός στρατηγός Βαν Φλητ που παρακολουθεί τις επιχειρήσεις διατάσει κυρώσεις κατά της ηγεσίας της Χ Μεραρχίας του κυβερνητικού στρατού…
Σχεδιάγραμμα της μάχης στο Πυργούλι
Η ΙΙ μεραρχία με επικεφαλής τον αξέχαστο Διαμαντή θα ξαναπέρναγε στα φυσικά της λημέρια στη Ρούμελη μετά από λίγο. Αυτή η φορά όμως θα ήταν και η τελευταία...
Μάνα μη στενάζεις μάνα μη θρηνείς τώρα πέφτουν οι θρόνοι και τραντάζει η γης. Η αυγή χαράζει πάνω στα βουνά ο εχθρός λουφάζει φτάνει η λευτεριά!
15ος αιώνας και η πάλαι ποτέ κραταιά Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι πια μια σκιά του εαυτού της... Η Κωνσταντινούπολη μια νησίδα μέσα σε μια θάλασσα τούρκων. Ουσιαστικά μια πρωτεύουσα χωρίς αυτοκρατορία.
Όμως ενώ η Πόλη ζούσε τον επιθανάτιο ρόγχο της στο Μωριά και στο Δεσποτάτο του Μυστρά άρχισε να σχηματίζεται η συνείδηση του σύγχρονου ελληνισμού και να δημιουργείται μια αναγέννηση των γραμμάτων και των τεχνών. Ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων γράφει στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο πως πρέπει να αποκαλείται αυτοκράτωρ των Ελλήνων και όχι των Ρωμαίων.
Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αφού στεφθεί αυτοκράτορας στον Μυστρά αναχωρεί για την Πόλη όπου έπεσε μαχόμενος ηρωικά σαν απλός στρατιώτης δίπλα στην Πύλη του Ρωμανού στις 29/5/1453.
Το Δεσποτάτο του Μυστρά που ο Κωνσταντίνος το είχε εξαπλώσει σε όλη την Πελοπόννησο εκτός από τα Κάστρα Μεθώνης, Κορώνης και Ναυπλίου, παραδομένο στα αδέρφια του Θωμά που ήταν δυτικόφιλος και Δημήτριο που ήταν τουρκόφιλος σπαράσσονταν από τη διαμάχη των δυο αδελφών ενώ οι τούρκοι με επικεφαλής των Μωάμεθ τον Πορθητή αποφασίζουν το 1460 να ξεμπερδεύουν με αυτό μια και καλή. Ο Μωάμεθ επικεφαλής μεγάλου στρατού εισβάλει στον Μωριά πρώτα στις περιοχές του Δημητρίου που δεν προέβαλε καμιά αντίσταση καταλαμβάνοντας το Μυστρά (σημαδιακά;) στις 29/5/1460. Επιχειρώντας να εισβάλει στις περιοχές του Θωμά συναντά αντίσταση στο Καστρίτσι και στο Γαρδίκι κοντά στο Λεοντάρι.Η συμπεριφορά του Μωάμεθ του Β' απέναντι στους υπερασπιστές είναι αμίλεικτη σφάζονται μέχρις ενός και η τοποθεσία παίρνει την ονομασία "κόκκαλα" από τα οστά των άταφων υπερασπιστών του Γαρδικίου που αντίκρυζαν οι διαβάτες για χρόνια μετά τη μάχη και την σφαγή που επακολούθησε...
Ο Θωμάς καταφεύγει στην Ιταλία παίρνοντας μαζί του την κάρα του Αγίου Ανδρέα (που επέστρεψε στην Πάτρα μόλις το 1964) χωρίς να προβάλει πουθενά αντίσταση ενώ η Γλαρέντζα, το Σανταμέρι, το Χλεμούτσι και τα υπόποιπα κάστρα της Ηλείας και της Αχαΐας πέφτουν ένα ένα στα χέρια των τούρκων... Οι μαθητές του Πλήθωνα καταφεύγουν στη δύση και φέρνουν την σπορά της αναγέννησης...
Όμως ένας ασήμαντος τοπάρχης ο Κωνσταντίνος Γραίζας Παλαιολόγος στο Κάστρο της Ωριάς στο Σαλμενίκο Αχαΐας αρνείται να παραδοθεί. Πολιορκείται και οι τούρκοι καταλαμβάνουν το εξωτερικό μέρος του κάστρου μετά από πολιορκία λίγων ημερών και αφού κόψουν την υδροδότηση. 600 παιδιά τα κρατούν ως γενίτσαρους ενώ οι κάτοικοι πωλούνται στα σκλαβοπάζαρα... Ο Κωνσταντίνος όμως στην ακρόπολη του κάστρου συνεχίζει να αντιστέκεται για ένα χρόνο ακόμα ώσπου με τιμητική συμφωνία οι τούρκοι δέχονται να τον αφήσουν να αποχωρήσει με το στρατό του ανενόχλητος. Η συμφωνία δεν τηρείται και συλαμβάνουν τους πρώτους που βγαίνουν. Η πολιορκία συνεχίζεται ώσπου με ηρωική έξοδο ο Κωνσταντίνος καταφεύγει στην ενετοκρατούμενη Ναύπακτο.
Έτσι πέφτει και το κάστρο στο Σαλμενίκο Αχαΐας ο τελευταίος προμαχώνας του μεσαιωνικού ελληνισμού στο Μωριά...
Ό,τι απομένει από ύψωμα που ήταν χτισμένο το κάστρο στο Σαλμενίκο Αχαΐας
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα στα Καλάβρυτα κηρύχτηκε επίσημα η Επανάσταση του 1821...
Σήμερα οι κατολισθήσεις (που συνεχίζονται στην περιοχή) έχουν εξαφανίσει σχεδόν όλα τα ίχνη του κάστρου στο Σαλμενίκο Αχαΐας. Ο διαβάτης που θα περάσει μόνο με τα μάτια της ψυχής θα αντικρύσει το τελευταίο προπύργιο αντίστασης στο Δεσποτάτο του Μυστρά...
... η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία επάρθεν η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο! (Παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι για την άλωση της Πόλης. Νομίζω πως ταιριάζει κι εδώ ίσως και καλύτερα!)
antianemikos στον προσοφθάλμιου του τηλεσκοπίου των 25"
Παρασκευή και δεν έχω να πάω πουθενά...
Πουθενά; λάθος! Ο αστρονομικός σταθμός Πεντέλης έχει "Ανοικτές θύρες" απόψε. Δεν το σκέφτομαι και πολύ ανεβαίνω στο αυτοκίνητό μου και βάζω μπρος για την Πεντέλη...
Ο φύλακας μου ανοίγει την πόρτα και το αμάξι μου σκαρφαλώνει στο παλιό ασφαλτόστρωμένο δρομάκι στο λόφο "Κουφού" που οδηγεί στο θόλο του παλιού αστεροσκοπείου...
Ο θόλος που στεγάζει το τηλεσκόπιο έτοιμος να δεχθεί επισκέπτες
Το τηλεσκόπιο κατασκευασμένο από τον Thomas Cooke για τον πλούσιο άγγλο ερασιτέχνη αστρονόμο Robert Stirling Newall to 1869 ήταν για πολλά χρόνια το μεγαλύτερο διοπτρικό τηλεσκόπιο στον κόσμο!
R. S. Newall (1812-1889)
Το τηλεσκόπιο μετά το θάνατο του Newall πέρασε στο αστεροσκοπείο του Cambridge όπου δεν χρησιμοποιούνταν και ιδιαίτερα και τελικά το 1958 δωρίστηκε στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών και εγκαταστάθηκε στον Αστρονομικό σταθμό Πεντέλης.
Αναμνηστική πλάκα...
Πολλές φορές είχα πάει στο αστεροσκοπείο αλλά όλο τύχαινε να έχει συννεφιά σήμερα όμως η κατάρα έσπασε επιτέλους!
Η νύχτα ρίχνει σιγά σιγά το πέπλο της πάνω από την Αθήνα που με μια θάλασσα από φώτα πνίγει πια δυστυχώς το αστεροσκοπείο...
Η νύχτα πέφτει πάνω από την Αθήνα...
Δυο σχολεία είναι παρόντα... και περιμένουν ενώ ο θόλος ανοίγει και το μεγάλο γυάλινο μάτι του τηλεσκοπίου στρέφεται προς τον Δία...
Ο πλανήτης μεγαλοπρεπής με τις ζώνες των νεφών της συνέχεια διαταραγμένης ατμόσφαιράς του,
την μεγάλη ερυθρά κηλίδα και τις τέσσερες μεγαλύτερες σελήνες του προκαλεί το θαυμασμό όσων τον κοιτάζουν στον προσοφθάλμιο...
Το τηλεσκόπιο των 25" στρέφεται προς τον πλανήτη Δία
Το τηλεσκόπιο στρέφεται στον αστέρα ζ Μεγάλης Άρκτου ή Μιζάρ για όσους τον προτιμούν έτσι. Είναι διπλός, δυο λευκά διαμάντια λάμπουν στο πεδίο... κι ύστερα το μεγάλο γυάλινο μάτι του τηλεσκοπίου στρέφεται προς τον άρχοντα των δαχτυλιδιών τον Κρόνο που έχει αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά από τον ανατολικό ορίζοντα...
Κοιτάζω έκθαμβος... όσες φορές και να παρατηρήσω τον πλανήτη αυτό δεν τον χορταίνω. Ο μεγαλύτερος από τις σελήνες του ο Τιτάνας διακρίνεται να έχει πορτοκαλί χρώμα με το τηλεσκόπιο των 25 ιντσών... Με τη βοήθεια ενός φίλου που κοιτάζει το κατάλληλο προγραμμα στο κινητό του αναγνωρίζω τους υπόλοιπους δορυφόρους του πλανήτη, Τυθής, Διώνη, Ρέα, Εγκέλαδος... ώσπου οι φωνές των μαθητών με ξεκολλάνε από τον προσοφθάλμιο (οκ παιδιά έχετε δίκιο συγνώμη το παράκανα λέω και χαμογελάω).
Το τραπεζάκι χειρισμού του τηλεσκοπίου Newall
Κατεβαίνω την σκάλα και βγαίνω στον περίβολο του αστεροσκοπείου χαζεύω τον ουρανό που δεν ειναι πια γεμάτος από λαμπρά αστέρια όπως στην εποχή του Newall... Η φωταψία της Αθήνας τα έχει πνίξει τα περισσότερα. Ομως το μεγάλο γυάλινο μάτι των 25 ιντσών συνεχίζει να κοιτάζει τον ουρανό και να γνωρίζει την αστρονομία σε όλο και περισσότερους νέους ανθρώπους.
Ναι τελικά υπάρχει ελπίδα!
Καληνυχτίζω το φύλακα περασμένα μεσάνυχτα καθώς μου ανοίγει την πόρτα και οδηγώ για σπίτι.
Θα ξαναδώ από το μεγάλο γυάλινο μάτι! Είναι μια υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου!
antianemikos
