Μην της το πεις...

Ένα τηλέφωνο από το διευθυντή μου:

"Να πας επειγόντως στο αεροδρόμιο να παραλάβεις κάτι πελάτες από... Πήγαινε τώρα πάρε το μετρό".
Κλείνω το γραφείο και παίρνω το μετρό... Οι ράγες στριγγλίζουν, πλήθος στο συρμό.... Πολλοί ταξιδιώτες με βαλίτσες... Ίσως να τους ζηλεύω...Φτάνω στο αεροδρόμιο και κοιτάζω τους πίνακες αφίξεων, βλέπω τον ίδιο αριθμό πτήσης με τότε, ήταν και τότε άνοιξη κι είχα προσμονή...
Και τα φράγματα πέφτουν... Μου ρχονται στο μυαλό τόσες εικόνες... χαμογελώ με πίκρα στα μάτια... σκέφτομαι τι απέμεινε...
Δυο σβησμένα κεριά... ένα άγγιγμα χεριού... μια απαλή ανάσα μέσα στη νύχτα... ένα γυάλινο ρόδι που κάπου κάπου ίσως να το ξεσκονίζεις και να θυμάσαι το "λάθος σου"... ένα φυλαχτό...
Τα κομμάτια του παζλ πέφτουν ένα ένα στη θέση τους... Η εικόνα ολοκληρώνεται και σκέφτομαι αν θα βρω απαντήσεις ποτέ....
Μάλλον όχι, δεν υπάρχουν... ή υπάρχουν και δεν θέλω να τις δω...
Τα μεταλλικά πουλιά πάνε κι έρχονται... προσγειώνεται η πτήση και φυσικά δεν σε βλέπω μέσα στο πολύχρωμο πλήθος...




Υποδέχομαι τους πελάτες, χαιρετισμοί, ευχές για τις ημέρες και βγαίνω από το κτίριο αφίξεων. Η γυάλινη πόρτα κλείνει πίσω μου απαλά και σιωπηλά...




Όταν την δεις με τον άλλο ξανά
κι αν μιλήσεις
πες της πως μ' είδες πως είμαι καλά
και να ζήσεις

Μην της το πεις
πως την έχασα μα την αγαπώ
μην της το πεις
πως δεν ξέχασα και για κείνη ζω

Μην της μιλήσεις,
να με λυπάται δεν θέλω
Ίσως μια μέρα
νιώσει το λάθος και 'ρθει

Όταν την δεις πες της ότι μπορείς
να με σώσεις
Μην της μιλήσεις για μένα, μην πεις
μην προδώσεις

Μην της το πεις
πως την έχασα μα την αγαπώ
μην της το πεις
πως δεν ξέχασα και για κείνη ζω....