Silvercity...

Σάββατο βράδυ και δεν έχω τι να κάνω... Ωστόσο δεν θέλω να μείνω σπίτι. Μπαίνω στο αμάξι και ξεκινάω για την Αργυρούπολη. Συννεφιά και ψύχρα... στάλες από το ψιλόβροχο χτυπούν στο παρμπρίζ του αμαξιού. Βάζω ένα CD να παίζει... Bob Dylan "Lay lady lay..." Κι ύστερα Κατεχάκη, περιφερειακή και ανεβαίνω στον Καρέα... Από κάτω απλώνεται στα δεξιά μου μια θάλασσα από τα φώτα της Αθήνας η θέα θυμίζει αεροπλάνο, Ηλιούπολη, Αργυρούπολη. Σταματάω δίπλα στην πλατεία και περπατάω ως το μικρό μπαράκι του Φάνη. Η πελατεία πάντα γνωστή, θέλοντας και μη γίνεσαι φίλος με τους θαμώνες. "Καλησπέρα Φάνη", "Καλησπέρα Γιώργο" κάθομαι και καλησπερίζω και τους υπόλοιπους θαμώνες. "Βάλε ένα Haig"... Το πίνω αργά και δίπλα ο Δημήτρης ρωτάει άν μπορεί να βάλει ένα CD. Ναι είναι η απάντηση του Φάνη και το βάζει... Μπιθικώτσης παλιά και καλά... ακούω το τραγούδι και ταξιδεύω...

...
Και στο στενό το μαγαζί μπήκε κι ο πόνος μου μαζί
Κι όπως έκλαιγε το τέλι, κι όπως έκλαιγε το τέλι
κι όπως έκλαιγε το τέλι, έκλαψα κι εγώ μαζί
...

Το ποτό τελειώνει. "Να πληρώσω πρέπει να φύγω","Που πας κάτσε να κεράσω άλλο ένα" "Όχι δεν γίνεται οδηγώ". Κλείστηκα στο σιδερένιο μου κέλυφος και έβαλα εμπρός, άνοιξα το ραδιόφωνο, παράσιτα... Θυμήθηκα πως στην Αργυρούπολη λόγω του βουνού τα ραδιόφωνα δεν έχουν καλή λήψη... Το ψιλόβροχο είχε σταματήσει οδήγησα πίσω στο σπίτι...

...

τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου

την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν

μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Βοήθειά μας... (Ο άγιος Αίολος της μπίζνας)

Πολλά ακούγονται αυτές τις μέρες για την επιχειρηματική δραστηριότητα της Μονής Βατοπαιδίου (ή Βατοπεδίου κατά δεύτερη γραφή που μου αρέσει και περισσότερο), όμως δεν είναι η μόνη Μονή του Αγίου Όρους με επιχειρηματική δραστηριότητα. Η μονή Μεγίστης Λαύρας προχωράει σε άλλη δραστηριότητα καθότι της ανήκουν 30.000 στρέμματα γης στη Σκύρο (το που τα βρήκε θα πρέπει να αναζητηθεί στην τουρκοκρατία και το μεσαίωνα μάλλον). Την εγκατάσταση αιολικού πάρκου με 111 σιδερένια τέρατα που θα παράγουν όσο το 1/3 του θερμοηλεκτρικού σταθμού της Μεγαλόπολης. Φυσικά αυτό το μέγεθος είναι ψευδεπίγραφο και η συνολικά παραγόμενη ισχύς θα είναι κατά μέσο όρο όχι περισσότερο από το 1/10 της παραγωγής της Μεγαλόπολης. Εξηγούμαι: 111 ανεμογεννήτριες των 3MW συνολική ισχύς 333MW, στην πράξη μια ανεμογεννήτρια αποδίδει κατά μέσο όρο το 25-30% της εγκατεστημένης ισχύος, δεν φυσάει πάντα ούτε και με τη βέλτιση ταχύτητα ανέμου, η αποδιδόμενη ισχύς είναι ανάλογη της τρίτης δύναμης της ταχύτητας του ανέμου. Δηλαδή μισή ταχύτητα ανέμου οκτώ φορές λιγότερη παραγόμενη ισχύς.

Τα εκτρώματα θα στηθούν σε έκταση 30.000 στεμμάτων στο νότιο τμήμα του νησιού εκεί που ζει το γνωστό μικρό αλογάκι της Σκύρου. Βέβαια οι "οικολόγοι" θα πουν μα δεν πειράζει θα ζουν τα αλογάκια κάτω από τις φτερωτές και τον θόρυβο πλυντηρίου των άχρηστων ανεμογεννητριών, των οποίων το ρεύμα το αγοράζει 50% παραπάνω από ότι το πουλάει η ΔΕΗ και φυσικά μας το φορτώνει με το λεγόμενο τέλος ΑΠΕ (διάβαζε ΕΠΕ). Τέλεια σκουπιδοποίηση της φύσης με τα γνωστά ανεμοεπιχειρήματα για τους πάγους που λιώνουν, τη θάλασσα που θα μας πνίξει και τους ανεμιστήρες στα βουνά και στις ραχούλες που θα μας σώσουν (Κύριε ελέησον!). Το θέμα δεν τελειώνει εκεί στη Σκύρο που οι κάτοικοι αντιτίθενται ήδη σθεναρά στα αιολικά αρπακτικά και στους χαρτογιακάδες απολογητές τους. Είναι γενικότερο σχέδιο εξόντωσης όλης της φύσης του Αιγαίου με την δαπανηρότατη διασύνδεση των νησιών με το ηπειρωτικό σύστημα ηλεκτρισμού. Αυτό το σχέδιο έχει σκοπό το στήσιμο εκατοντάδων ανεμογεννητριών στα νησιά και τη μετατροπή τους σε αιολικές Πτολεμαΐδες. Κάθε νησάκι και ραχούλα και φτερωτή να πάρουμε την επιδότηση και φυσικά μετά δεκαπέντε είκοσι χρόνια άστες να σκουριάζουν σκιάχτρα για τα πουλιά. Θα μου πείτε μα δεν ρυπαίνουν και είναι ανανεώσιμες πηγές κλπ κλπ οι κιμαδομηχανές πουλιών που στήνουν. Είναι έτσι; Αποτελούν λύση; Φυσικά και όχι αγαπητοί μου αναγνώστες! Για να πάρουμε 2GW από αιολική ενέργεια, που είναι χονδρικα το 20% της συνολικής παραγωγής, πρέπει να στηθούν 666 περίπου (νούμερο και αυτό ε;) ανεμογεννήτριες των 3MW (ύψος 150 μέτρα) επειδή η απόδοσή τους άντε να είναι 30% πρέπει να τις τριπλασιάσουμε. 2000 δηλαδή, βάλε και 400 μέτρα η μία από την άλλη, και χρειάζεται σφαγιασμός 800 χιλιομέτρων βουνοκορφών για περιστασιακή αναξιόπιστη ενέργεια. Προσθέστε και τους δρόμους, τις γραμμές μεταφοράς (αιτία δασικών πυρκαγιών), τους 1300 τόνους τσιμέντο κάθε βάσης και θα πάρετε μια εικόνα της σκουπιδοποίησης της φύσης. Όσο για το "επιχείρημα" των οικολογούντων ανεμοπαπαγάλων "εκεί δεν πάει κανένας" γι αυτό ακριβώς δεν πρέπει να στηθούν! Για να μην μετατραπεί το αγέρωχο και λιτό τοπίο των νησιών και των βουνών μας σε απέραντο αιολικό εργοστάσιο. Ευτυχώς οι "βλάχοι" δεν δείχνουν να μασάνε και φτύνουν τους εκπροσώπους των αιολικών αρπακτικών και λαμογιών! Στη νότια Εύβοια έχουν βάλει 350 ανεμογεννήτριες. Η περιοχή του Καφηρέα έχει μετατραπεί σε σκαντζόχοιρο και θέλουν να βάλουν και άλλες 850! Η ζωή των κατοίκων έχει μετατραπεί σε μια κόλαση με καλώδια και παλούκια. Γραμμές μεταφοράς πάνω από κατοικημένες περιοχές και οι κάτοικοι μη γνωρίζοντας τι θα επακολουθούσε τις δέχτηκαν. Ύστερα από τις τελευταίες εξελίξεις όμως μαζικά είπαν σε συνεδρίαση του νομαρχιακού συμβουλίου Ευβοίας πως δεν θα δεχτούν ούτε μία ακόμα ανεμογεννήτρια στην περιοχή τους! Καλά κάνουν αλλά εγώ το προχωράω, ούτε μία πουθενά να μη βρωμίσει την ελληνική γη και να ξηλωθούν και όσες έχουν ήδη εγκατασταθεί για να γίνει η μόνη οικολογική χρήση που μπορούν να έχουν, η ανακύκλωση! 300 τόνοι χάλυβα κάθε πυλώνα είναι πολύ για να πετιέται άχρηστο σε βουνοκορφές. Όσο για τα τσιμέντα των βάσεών τους; Αυτά δυστυχως θα μείνουν εκεί στον αιώνα τον άπαντα μνημεία ανθρώπινης βλακείας των αρχών του 21ου αιώνα για τις επερχόμενες γεννεές...

ΥΓ1 Η φωτογραφία είναι από την εφημερίδα "Ευβοϊκή Γνώμη" με σχόλιο για το έγκλημα που πάει να συντελεστεί στη Σκύρο. Τη φωτογράφισα με το κινητό μου και γι αυτό η χαμηλή ποιότητα.

ΥΓ2 Συγνώμη αγαπητοί μου αναγνώστες αλλά μερικά πράγματα με εξοργίζουν, όπως η καθημερινή άνευ αντιλόγου ανεμοπροπαγάνδα που δεχόμαστε!

...

Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι
βγάνει φωτιά.

Να ’βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα,

μια ρεματιά!

...

Πέφτει σα δέντρο απ΄ το πελέκι...

βογκάει βαριά.

Μακριά του στάθηκε το δάσος,

πολύ μακριά.

Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι,

φωνή καμιά.

Στ΄ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο,

στην ερημιά.-

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Πρωτοβρόχι...

Σήμερα με ξύπνησε η βροχή... Δυνατή και μονότονη κι ο ουρανός γκρίζος. Πάει το καλοκαίρι, το πρωτοβρόχι ξέπλυνε τις παραλίες και από τους τελευταίους παραθεριστές. Φόρεσα ένα μπουφάν και πήγα για καφέ στο Μοναστηράκι. Ο κόσμος λίγος... ο καιρός έδειχνε χειμωνιάτικος. Στο μυαλό μου πέρασε μια εικόνα, μια μικροκαμωμένη, όμορφη και χαμογελαστή γυναικεία μορφή. Καθόταν εκεί παραδίπλα και ήταν άνοιξη. Χαμογέλασα και το γκρίζο έφυγε...

...
Πρωτοβρόχι, πρωτοβρόχι
κι εγώ κλεισμένος σε μια κόχη.
Για συντροφιά μου έχω του τοίχου το ρολόι
κι ακούω το μονότονο να πέφτει πρωτοβρόχι
...

Προσδεθείτε και μην καπνίζετε... (Yes I can!)

Κάποιες στιγμές νοιώθει κανείς πως πρέπει να κάνει μια νέα αρχή... Κακές συνήθειες, φοβίες και άλλα βαρίδια που τον εμποδίζουν να προχωρήσει πρέπει να τα αποτινάξει...
Έχω μια κακή συνήθεια από έφηβος το κάπνισμα. Κατά καιρούς το έχω κόψει για μεγάλα σχετικά διαστήματα αλλά όλο και κάτι συμβαίνει και το ξαναρχίζω. Τώρα έφτασε η ώρα να κάνω άλλη μια προσπάθεια. Σπίτι άνετος πρέπει να βρω εναλλακτικές λύσεις και ασχολίες ώστε το μυαλό μου να απομακρυνθεί από το πακέτο. Μπορώ; Φυσικά και ναι θέλω θέληση ατσάλινη και δύναμη να αναπεξέλθω στην έλλειψη της νικοτίνης και στο φοβερό αίσθημα κενού και αδυναμίας συγκέντρωσης. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που το είχα κόψει πως πήγαινα έξω με παρέες και ήθελα να φύγω. Η εικόνα έμοιαζε λειψή... Δεν διασκέδαζα. Ωστόσο σιγά σιγά επιβλήθηκα ώσπου περισσότερο από ένα χρόνο μετά από ανοησία και πλάκα πίστευα πως μπορώ να επιβληθώ. Φευ! Αδύνατον ξανακύλησα στο κάπνισμα χωρίς να το καταλάβω καν. Ας είναι μην σκέφτομαι τα περασμένα θα το ξανακόψω και θα συνέλθω. Και το κάπνισμα όπως όλες οι κακές συνήθειες κόβονται μόνο "με το μαχαίρι" "cold turkey" που λένε και οι αγγλόφωνοι.
Τι άλλο με τρομάζει; Ποια είναι η μεγάλη μου φοβία; Τα αεροπλάνα... Αποφεύγω τα αεροπορικά ταξίδια όσο μπορώ. Και μπορώ. Παρότι έχω ταξιδέψει πολλές φορές πάντα έχω ένα μεγάλο φόβο. Νοιώθω σαν να πάω να αντιμετωπίσω το εκτελεστικό απόσπασμα. Θα μου πείτε "οι στατιστικές λένε...", "το επικίνδυνο σε ένα ταξίδι με αεροπλάνο είναι πως πρέπει να πας στο αεροδρόμιο με αυτοκίνητο" κλπ γνωστά.
Μπορεί να έχετε δίκιο καλοί μου αναγνώστες αλλά σκεφτόμενος τι είναι αυτό που φοβίζει δεν είναι η πιθανότητα... Ο φόβος δεν είναι ποσοτικός αλλά ποιοτικός. Είναι η αδυναμία να αγωνιστείς για την επιβίωση αν κάτι πάει στραβά. Αυτό το συναίσθημα δεν ξεπερνιέται εύκολα.
Θυμάμαι στη δεκαετία του '80 ένα ταξίδι με το αεροπλάνο από Καλαμάτα για Αθήνα. Είχε νυχτώσει το αεροπλάνο σε θέση απογείωσης και η φωνή του πιλότου:
"Και τώρα που είμαστε έτοιμοι για το ταξίδι ο κυβερνήτης κύριος Μακαρίτης και το πλήρωμα σας εύχονται καλό ταξίδι"
Αμάν σκέφτηκα! Ωστόσο ο πιλότος ήταν άριστος και μετά από μια άψογη πτήση σε 25 λεπτά ήμασταν στην Αθήνα.
Τα χρόνια πέρασαν και έκανα και άλλα ταξίδια κατ' ανάγκην. Αθήνα - Ηράκλειο που ήμουν για σπουδές, και Καλαμάτα - Αθήνα. Κάποιες φορές επίτηδες πήρα το αεροπλάνο για να πάω κόντρα στην φοβία μου. Πέρασαν τα χρόνια και το παράτησα. Το απέφευγα. Κάποτε ξαναμπήκα, είχα ισχυρό κίνητρο, έπρεπε να πάω να συναντήσω την Tanja M. στη χώρα που πάντα βρέχει. Και ναι πήγα φυσικά με το αεροπλάνο...και τη βρήκα... και... Εδώ θα μου επιτρέψετε να μην επεκταθώ καλοί μου αναγνώστες μερικά πράγματα τα κρατάω για τον εαυτό μου...
Στο ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα το αεροπλάνο ήταν μισοάδειο. Η βροχή στο αεροδρόμιο χτύπαγε στα τζάμια των παραθύρων και η ορατότητα ήταν 300 μέτρα. Απογειωθήκαμε, το αεροπλάνο πέταξε πάνω από τα σύννεφα, ο ήλιος έλαμψε και τα φτερά του στέγνωσαν. Θυμήθηκα πως είναι καλοκαίρι. Τράβηξα φωτογραφίες με τον ήλιο να λάμπει με ένα ζεστό φως στη δύση και είπα στην αεροσυνοδό να μου φέρει ένα ουίσκι.
"Ice sir?"
"Yes please"
Πάνω από τη Βουλγαρία είχε καταιγίδα αλλά πετούσαμε ψηλά πάνω από τον καιρό και δεν νοιώθαμε τίποτα από την οργή της φύσης... Κεραυνοί σαν φλασιές φώτιζαν κάθε τόσο τα σύννεφα κάτω από τα πόδια μας... Και στη δύση είχε μείνει μόνο μια λουρίδα σε χρώμα μαβί. Δεν άκουγες τίποτα, σιωπηλά τελείως, το θέαμα μαγευτικό.
Δεν πέρασε μια ώρα και φτάσαμε στην Αθήνα. Από τότε δεν έχω ξαναταξιδέψει αεροπορικώς και πάνε χρόνια, όμως πρέπει να το ξεπεράσω. Και θα το κάνω! Πρέπει να δω ανθρώπους σε μέρη μακρινά αλλά πρέπει κάποτε να πάω και στο νότιο ημισφαίριο για να δω τα άστρα του νοτιά που δεν ανεβαίνουν ποτέ πάνω από τον ορίζοντα στην Ελλάδα. Νότιος σταυρός, Τουκάνα, Ταώς, Οκτάς, Δίκτυον, Ιπτάμενος Ιχθύς, Νέφη του Μαγγελάνου, Νεφέλωμα Ταραντούλα... Φαντάζουν τόσο εξωτικά και θέλω να βρεθώ κάτω από τον ουρανό και να μην γνωρίζω τους αστερισμούς... Τους δικούς μας τους ξέρω από τόσο μικρός που δεν θυμάμαι πως είναι να μην γνωρίζεις τίποτα όταν κοιτάς εκεί πάνω. Ναι να μαθαίνω τον ουρανό από την αρχή. Αγνός σαν τότε που παιδί με ένα χάρτη κι ένα μικρό φακό μαζί με τον πατέρα μου μάθαινα να βρίσκω τις Άρκτους, το Δράκοντα, την Κασσιόπη... Κι η ζωή είναι μικρή και μοναδική. Κάποτε θα φύγουμε και δεν θα έχουμε δει τι είναι εκεί κάτω από τον νότιο ορίζοντα; Ε όχι δα!
Γι αυτό καλοί μου αναγνώστες όπως έλεγαν παλιά πριν την πτήση:

"Προσδεθείτε και μην καπνίζετε"

«να φοβάσαι τ’άστρα του Νοτιά..»

Νίκος Καββαδίας

Δεν τα φοβάμαι!

Φτου κι απ' την αρχή...

Τέλος η δουλειά σήμερα...

"Δυστυχώς η επιχείρηση ξέρετε δεν πάει καλά και είμαστε αναγκασμένοι..."

Έργο που το 'χω ξαναδεί όπως όλο και περισσότεροι άλλωστε. Κουράστηκα ρε γμτ με μήνες ανεργίας για να βρω κάτι και τώρα πάλι στην αρχή...
Δεν βαριέσαι, θα ξαναψάξω, στο μεταξύ ας απολαύσω όσες μέρες, βδομάδες, μήνες "ελευθερίας" θα έχω ακόμα ώσπου να βρω την επόμενη δουλειά...

Νύχτα στην καρδιά

Νύχτα στην καρδιά...Η άρπα κείται...
Ραψωδέ αμέσως τραγούδα!
Αν τις χορδές της άρπας αγγίζεις
θαύμα κάνεις καλλιτέχνη...

Κι αν η καρδιά ακόμα έχει ελπίδα

μ΄ένα τραγούδι θα ξαναξυπνήσει.

Κι αν το μάτι κρύβει ένα δάκρυ

πάλι αυτό θα δακρύσει...

Το τραγούδι σου ας βροντήξει

όλου του κόσμου τον πόνο!

τη χαρά δεν την καταλαβαίνω...

Κάνε με να κλάψω,

την καρδιά ταρακούνα,

αλλιώς το στήθος μου

δεν θα ξαλαφρώσει.

Οι στενοχώριες καιρό την τρώγαν,

σιωπηλά πίεζε την αλυσίδα.

Ο καιρός ήρθε έχει ήδη γεμίσει

σαν βαζάκι με δηλητήριο...

Byron

Απόδοση: Γιώργος

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία...

Πέρασα με τη φωτογραφική μου μηχανή από ένα μέρος που είναι ουσιαστικά στη γειτονιά μου κι όμως ποτέ δεν πήγα να το δω από κοντά... Τις προσφυγικές πολυκατοικίες στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ένα κομμάτι της ιστορίας της πόλης εκεί στο κέντρο απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Έρημες πια... με σαπισμένα κουφώματα και χαλασμένους σοβάδες... Πέρασα απο δίπλα και φωτογράφισα.. Στους τοίχους σημάδια από σφαίρες.

Το έμπειρο μάτι τα εντοπίζει αμέσως. Είναι από τα Δεκεμβριανά του 1944. Η διαφωνία ανάμεσα στο ΕΑΜ και την επίσημη κυβέρνηση για τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ οδήγησε στο συλλαλητήριο της 3/12/1944. Οι άοπλοι διαδηλωτές δέχτηκαν πυρά από το κτίριο της βουλής και της αστυνομικής διεύθυνσης δίπλα. 28 νεκροί έβαψαν με το αίμα τους την πλατεία Συντάγματος κάτω από τον χειμωνιάτικο ήλιο... Ανάμεσά τους και ένα εξάχρονο παιδί...
Και η σύγκρουση άρχισε με τις κυβερνητικές δυνάμεις και τους Βρεττανούς από τη μια και τους αντάρτες του ΕΛΑΣ από την άλλη. Οι αντάρτες είχαν την ψευδαίσθηση πως οι βρεττανικές δυνάμεις θα έμεναν αμέτοχες. Δεν ήξεραν την εντολή του Τσώρτσιλ : "Ενεργήστε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενο έδαφος όπου εκδηλώθηκε τοπική ανταρσία"...
Με τις κύριες δυνάμεις των ανταρτών μακριά από την Αθήνα, την έλλειψη σχεδίου και τη διασπορά δυνάμεων οι αντάρτες ηττήθηκαν και ο βρεττανικός ιμπεριαλισμός έδειξε τη διάθεσή του να κρατήσει στο άρμα του την Ελλάδα πάση θυσία...
Μετά μερικά χρόνια άλλο ένα κομμάτι του ελληνισμού η Κύπρος είδε το αποτρόπαιο πρόσωπο του βρεττανικού αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού...
Τα χρόνια πέρασαν η ιστορία ξεχάστηκε όμως οι σημαδεμένοι τοίχοι είναι ακόμα εκεί σε πείσμα του χρόνου... Σε λίγα χρόνια τα προσφυγικά θα κατεδαφιστούν, περιοχή φιλέτο βλέπετε...Τα σημάδια από τις σφαίρες θα περάσουν στη μνήμη, όπως και το σύνθημα στα πανώ των διαδηλωτών του 1944:



"Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυρανίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

...
Με χίλια ονόματα μια χάρη
ακρίτας ειτ' αρματολός

αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι

πάντα ειν' ο ίδιος ο λαός.

...

Μικρό Παρίσι...

Με το που κατέβηκα στην Καλαμάτα την επόμενη μέρα έπρεπε να πάω στο γάμο ενός φίλου στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Ντύθηκα καλά για την περίσταση αγόρασα το κατάλληλο δώρο για τον φίλο μου και στο τιμόνι για τα Φιλιατρά. Αποφάσισα να πάω από το εσωτερικό του νομού. Χώρα - Γαργαλιάνοι - Φιλιατρά. Ο δρόμος στενός και με στροφές μέσα από αμπέλια και ελαιοχώραφα κι ύστερα αντίκρυσμα του Ιονίου και άφιξη στην κωμόπολη των Φιλιατρών. Χρόνια είχα να πάω. Εγκαταστάθηκα στο δωμάτιο με θέα το Ιόνιο μιας και σκέφτηκα πως μετά το γαμήλιο γλέντι θα είναι μάλλον ανοησία να οδηγήσω άλλα 70 χιλιόμετρα για την επιστροφή στην Καλαμάτα.

Πήγα στην εκκλησία φωτογραφήθηκα με τον γαμπρό, αστεία και πειράγματα μέχρι που η νύφη έφτασε απαστράπτουσα και επακολούθησε η τελετή. Μετά στο κέντρο χορός κρασί διασκέδαση με τα παιδιά που ζούσαν την ευτυχία τους. Απ' έξω η αυγουστιάτικη πανσέληνος χρωματίζονταν πορτοκαλί από την έκλειψη της σελήνης... Βγήκα να ρίξω μια ματιά. Άλλη μια έκλειψη σελήνης που παρατηρώ. Σε μέρα σημαδιακή. Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς θα ήμουν έξω με το τηλεσκόπιο και τη φωτογραφική μου μηχανή. Δεν πειράζει σκέφτηκα διακοπές είμαι και περνάω όμορφα θα έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω κι άλλες.
Η ώρα πέρασε και καληνύχτισα τους νεόνυμφους. Οδήγησα στον ξενώνα που έμενα και κάπνισα ένα τσιγάρο αγναντεύοντας το φεγγαρόλουστο Ιόνιο. Το τσιγάρο τελείωσε και έπεσα για ύπνο με το ρυθμικό παφλασμό των κυμάτων να με νανουρίζει.

Πρωινό ξύπνημα καφεδάκι και αποφάσισα να πάω στην Καλαμάτα μέσω Κυπαρισσίας. Ο δρόμος μακρύτερος αλλά πολύ πιο άνετος. Στην έξοδο της πόλης αντίκρυσα το αντίγραφο του πύργου του Άιφελ που έγινε γνωστό στο πανελλήνιο από τηλεοπτική διαφήμιση. Με αφορμή αυτό ονομάζουν μερικοί τα Φιλιατρά μάλλον περιπαιχτικά "Μικρό Παρίσι".

Το έχουν αλλάξει από τότε που τον θυμόμουν παλιά. Φρεσκοβαμμένο και ψηλότερο. Σταμάτησα να φωτογραφίσω και συνέχισα το δρόμο μου. Λίγο πιο έξω αντίκρυσα την πινακίδα Αγρίλι 1 χλμ έστριψα αριστερά. Ο ίδιος φιλιατρινός της διασποράς με την αμφιλεγόμενη αισθητική που έφτιαξε το αντίγραφο του πύργου του Άιφελ είχε φτιάξει και το κάστρο των παραμυθιών στο Αγρίλι δίπλα στη θάλασσα με ένα χτιστό άλογο στο πλάι του που Θυμίζει δούρειο ίππο και χρησιμοποιείται σαν βιβλιοθήκη μυθολογίας.

Σταμάτησα απ' έξω και κατέβηκα από το αυτοκίνητο. Είχα να έρθω από παιδί που τότε στη δεκαετία του 70 μου φάνταζε σαν ντίσνεϋλαντ. Τώρα μου φάνηκέ άχαρο και κιτς. Σε μέρος που δεν ταιριάζει με τίποτα, ανάμεσα στα χωράφια και στο γαλανό Ιόνιο. Και ο χώρος είχε σημάδια εγκατάλειψης με τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν στο διπλανό κάδο.

Τράβηξα μερικές φωτογραφίες και μπήκα στο αυτοκίνητο για το δρόμο της επιστροφής. Οι διακοπές είχαν μόλις αρχίσει και το ταξίδι στα μονοπάτια της μνήμης μαζί τους. Ένοιωσα όμορφα που με το γάμο του το φιλικό ζευγάρι μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναπεράσω από αυτά τα μέρη.
Παναγιώτη και Μαρία να ζήσετε ευτυχισμένοι!