ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Ναι ακούγεται όμορφο και ελπιδοφόρο... Ηλιακή ενέργεια, ηλιακό πάρκο και όλα τα συναφή και σκάζουν μύτη οι ειδήσεις στα κανάλια τις εφημερίδες και στο δίκτυο. Η Ελλάδα έχει ήλιο και θα σωθούμε κλπ κλπ Είναι έτσι; Δυστυχώς όχι! Γέλασα που διάβασα για το μεγαλύτερο ηλιακό πάρκο στον κόσμο ισχύος 55MW στην Πορτογαλία που απλώνεται σε έκταση 60 στρεμμάτων με τις γνωστές ανοησίες για "ελπίδα" σωτηρία του περιβάλλοντος κλπ κλπ Απλοί υπολογισμοί δείχνουν πως για να αντικατασταθεί ένας συμβατικός σταθμός μέσου μεγέθους χρειάζονται καμμιά 50 ρια τετραγωνικά χιλιόμετρα γης!!! Που φυσικά δεσμεύεται και δεν χρησιμοποιείται για τίποτα άλλο. Χώρια τις επιπτώσεις στο μικροκλίμα από τέτοια κάλυψη του εδάφους. Σίδερα, τσιμέντα, καθρέφτες γραμμές μεταφοράς για λίγη αναξιόπιστη ενέργεια που είναι διαθέσιμη όταν τη χρειαζόμαστε λιγότερο μέρα μεσημέρι και με λιακάδα! Φανταστείτε βουνά και χωράφια στρωμένα με καθρέφτες και τις γραμμές μεταφοράς ρεύματος να αλλοιώνουν και να κατακερματίζουν τη φύση...

Η Αθήνα ζεστή αρχίζει να αδειάζει... Οι περισσότεροι φίλοι είτε έχουν φύγει είτε ετοιμάζονται να φύγουν. Το σπίτι δεν με χωράει θέλω να βγώ απόψε έστω για λίγο παίρνω ένα τηλέφωνο "Καλησπέρα Δημήτρη πάμε για ένα ποτό;" "Γιατί όχι; Που λες να πάμε;" "Στο Πόλις, ξέρεις πάνω από τη στοά του βιβλίου". Πολύ μου αρέσει αυτό το στέκι. Χειμώνα καλοκαίρι κέντρο απόκεντρο... Στο κέντρο της πόλης με τα τραπεζάκια έξω το καλοκαίρι δεν έχεις με τίποτα την αίσθηση πως είσαι στην καρδιά της Αθήνας. Και πήγαμε με το φίλο μου το Δημήτρη. Τα είπαμε και η ώρα περνούσε...Ξαφνικά μερικά ζευγάρια άρχισαν να λινκίζονται στο ρυθμό ενός αργεντίνικου τανγκό... Κάποια χορευτική ομάδα είχε εκδήλωση εκεί στο "Πόλις". Έπινα τη βότκα μου και χάζευα τα ζευγάρια που χόρευαν αυτόν τον απίστευτα ερωτικό χορό ενώ το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο φάνηκε να ανατέλει από το απένταντι κτίριο... Δεν ξέρω τανγκό ωστόσο... " Χορεύετε; " αγαπητή μου αναγνώστρια;

Παρασκευή απόγευμα μετά τη δουλειά φόρτωμα το αυτοκίνητο και γραμμή για την Εύβοια. Στα διόδια ουρές από αμάξια, air condition και μουσική για συντροφιά... εθνική οδός στροφή για Χαλκίδα και η δύση πορτοκαλί με τον ήλιο χαμηλά... Ο δρόμος ανεβαίνει στο δήμο Διρφύων κι ύστερα ξεπροβάλλει το μικρό χωριουδάκι στα πόδια της Δίρφυς. Δήμος Διρφύων στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πατέρας μου κι ύστερα στο άδειο πια σπίτι. Ο θείος μου που κατοικούσε εκεί έχει φύγει χρόνια. Στον τοίχο πίνακες και μια παλιά ασπρόμαυρη επιχρωματισμένη φωτογραφία (η μοναδική που διασώζεται) του παππού και της γιαγιάς από πατέρα που δεν γνώρισα ποτέ... Φύγαν από τη ζωή πριν έρθω εγώ. Γνώστοι και φίλοι, χαιρετούν κερνάνε μια μπύρα "Γιώργο πολλά χρόνια είχες να περάσεις" "Ναι πέντε είναι, το ξέρω πολλά..." Βόλτα στη Στενή την κοιλάδα με τις ταβέρνες.. Δροσερός βουνίσιος αέρας και ψητό κι ύστερα πίσω στο χωριό από όπου κρατούν οι ρίζες μου. Ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι χαζεύοντας το Γαλαξία που ...

Δυο μάτια που ίσως δεν θα τα ξαναδείς ποτέ... και ένα κουτί σε σχήμα καρδιάς με ροδοπέταλα αφημένα πίσω... Πολύ όμορφα όλα για να 'ναι αληθινά και όμως ήταν! Με σημάδεψες... ΥΠΗΡΞΕΣ και ΥΠΗΡΞΑ

Παρασκευή βράδυ και στο δρόμο για την Κοκκινιά... Οι ρόδες δαγκώνουν την άσφαλτο που ακόμα βράζει από τη ζέστη της ημέρας... Κι ύστερα σε ένα δωμάτιο με δυο φίλους και ένα μπουκάλι κρασί που το χρώσταγα χρόνια... Απαλό φως και τρία ποτήρια με το εκλεκτό κρασί... Έξω κεραυνοί και μυρωδιά βροχής. Οι πρώτες στάλες της καλοκαιριάτικης μπόρας χτυπάνε την άσφαλτο που αχνίζει... Το μπουκάλι τελείωσε μαζί με τη μπόρα. Η όμορφη βραδιά στην Κοκκινιά έφτασε στο τέλος της... Πέτρα πέτρα χτίσαμε μια φτωχή γωνιά τη ζωή μας κλείσαμε μες την Κοκκινιά δάκρυ δάκρυ φτάσαμε ως τη λησμονιά τι είμασταν ξεχάσαμε μες την Κοκκινιά ...

Πρώτη Ιουλίου χτες. Η πρώτη μέρα του δεύτερου μισού της χρονιάς (άντε το μισάσαμε και το 2008). Γιόρταζαν οι Άγιοι Ανάργυροι. Στα βόρεια της Καλαμάτας υπάρχει το μικρό ξωκλήσι τους που αυτή την ημέρα είναι ανοικτό φυσικά. Μικρός κάθε τέτοια μέρα ανεβαίναμε με τον παππού μου ως εκεί. Καλοκαίρι χωρίς σχολεία και ανεμελιά. Στον περίβολο της εκκλησίας πλανόδιοι με την πραμάτεια τους. Γουρνοπούλα και μπύρες σε πάγκους. Κάτω σαν πιάτο η θέα της Καλαμάτας με το ασημένιο - γαλάζιο του μεσσηνιακού κόλπου να λάμπει στον καυτό ήλιο του Ιουλίου. Τα χρόνια πέρασαν, ο παππούς έφυγε, ωστόσο κάθε χρόνο ανέβαινα στο μικρό εκκλησάκι με τη μητέρα μου και τη θεία μου. Προσκυνούσαν, άναβαν κερί και εγώ χάζευα και φωτογράφιζα τους προσκυνητές και τους πανυγηριώτες και έπινα μια μπύρα με την απαραίτητη γουρνοπούλα κάτω από τα πλατάνια στον περίβολο της εκκλησίας. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως η 1η Ιουλίου είναι η μέση του χρόνου. Την ονόμασα "η γιορτή της Μεσοχρονιάς" και κάθε χρόνο τέτοια μέρα ανεβαί...