ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους. Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη, βίβλους γραμμάτων και αριθμών, την πάσα υποταγή και δύναμη, το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.  Και το φως δεν έδεσε ΠΟΤΕ με τη σκέπη τους... Οδυσσέας Ελύτης

Χτες ήταν η Ελλάδα... Σήμερα η Κύπρος... Αύριο κάποια άλλη χώρα θα έχει σειρά... Ως εδώ και μη παρέκει! ΑΡΚΕΤΑ!!!

Κρύα σεντόνια για να κουρνιάσεις. Δεν υπάρχει κεντρική θέρμανση... το απαλό νυχτερινό φως μπαίνει από τα τζάμια της μπαλκονόπορτας και  δίνει στο δωμάτιο μια απόκοσμη αίσθηση. Βάζεις το κλιματιστικό στο ζεστό και κλείνεις τα μάτια... Ο ήχος του σου φαίνεται σαν θρόισμα φύλλων στην καλοκαιρινή αύρα... Ονειρεύεσαι... ... Ξέρεις πώς είναι να διαβάζεις στο σκοτάδι Ξέρεις πώς είναι να δακρύζεις στα κρυφά Φώτα της πόλης και μεγάλοι άδειοι δρόμοι Τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν α κριβά Πολύ ακριβά...

Στις 28 Φλεβάρη συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από την πρώτη μου ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο... Πέντε χρόνια ζωής... ζωής παράλληλης με αυτήν του συγγραφέα του... Με πάνω και κάτω... με συναισθήματα, ταξίδια, αναπολήσεις... Αναγνώστες και σχολιαστές φίλοι και φίλες γνωστοί και άγνωστοι που πέρασαν, άφησαν τα σχόλιά τους, κάποτε μου είπαν και μια καλή κουβέντα στις δύσκολες ώρες. Το ιστολόγιο αυτό είναι προσωπικού αλλά και γενικότερου περιεχομένου αν κάποιες φορές εδώ που τα λέμε εμπλέκονται αυτά τα δύο... Ο "antianemikos" κατά κόσμον Γιώργος δεν δίστασε να καταθέσει πολλές φορές και προσωπικά του συναισθήματα με καταθέσεις ψυχής αλλά και προσωπικά του πιστεύω. Κάποια φίλη μου είχε πει κάποτε πριν πολλά πολλά χρόνια όταν ήμουν έφηβος ακόμα "δείχνεις παγερός Γιώργο ίσως απόμακρος αλλά αν ξύσεις λίγο την επιφάνεια..." εδώ λοιπόν δεν υπάρχει αυτή η "επιφάνεια". Το διαδίκτιο έφερε αυτό το αξιοπερίεργο, γνωρίζει πολλές φορές ο ένας τον άλλον από μέσα προς ...

Είν’ η ανάσα σου που ακούω, μέσ’ απ’ το θόρυβο της πόλης, είναι το χέρι που κρατάω, σαν κοιμηθώ και σαν ξυπνάω, είν’ αυτή... μια στιγμή... ... Είναι ένας ήχος στο σκοτάδι, η μοναξιά μετά απ’ το χάδι, μια στάλα ιδρώτα στο λαιμό σου, και μια γραμμή στο μέτωπό σου, είν’ αυτή... μια στιγμή... ... Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες, είναι μικρές, χαμένες μέρες, και όσες περνάν έχουν χαθεί, ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί... ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...