Τότε... και τώρα....

Τότε...

Τα πρώτα μου γενέθλια Δώριο Μεσσηνίας 28/8/1967

Ο μπαμπάς, η γιαγιά, η θεία η Χαρίκλεια, ο θείος ο Δημήτρης έχουν φύγει πια...



Και τώρα...

Φσσσ σβήνω τα κεράκια... και συνεχίζω... με άλλον ένα χρόνο στην πλάτη μου...

Να είστε όλοι καλά φίλοι και φίλες που με διαβάζετε!

Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή

μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι

έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί

γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ

...

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

Κουράστηκα... μεσοστρατίς...

Στο γραφείο στην πόλη που έχει αρχίσει να αδειάζει... Σηκώνω τηλέφωνα, κανονίζω ταξίδια ανθρώπων για τις διακοπές τους κι εγώ εδώ άλλον έναν Αύγουστο στην πυρωμένη Αθήνα...

Κουράστηκα να ακούω για ταξίδια και δεν τους ζηλεύω... Δεν θέλω μακρινά κι εξωτικά μέρη... Μια γωνιά στην ελληνική φύση... Μια πηγή... δάσος...

...

Ξεκίνησα το καλοκαίρι
-να στοχαστείς-
Κι ήρθε και μ' ήβρε ο χειμώνας
μεσοστρατίς.

Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι! 
Πότε ήρθε; Πώς;
 Άγιε, σταμάτησε το λόγγο, 
που τρέχει εμπρός.

...

"Η κατάρα του πεύκου", Ζαχαρίας Παπαντωνίου