ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Από σένα... Για τη γιορτή μου.... Από σένα με το κοριτσίστικο χαμόγελο και τις παιδιάστικες ώρες ώρες ανασφάλειές σου... Ένα δώρο απλό, χειροποίητο, ένα κολάζ με τρεις προτάσεις, μια φωτό με ένα φεγγάρι και μια γυναικεία μορφή δίπλα του με κρυμμένο πρόσωπο... Ένα δώρο που ξέρεις με συγκίνησε... και μ' έκανε να δακρύσω... Ευχαριστώ... αν και το ευχαριστώ είναι λίγο...

Ένα τηλέφωνο από το διευθυντή μου: "Να πας επειγόντως στο αεροδρόμιο να παραλάβεις κάτι πελάτες από... Πήγαινε τώρα πάρε το μετρό". Κλείνω το γραφείο και παίρνω το μετρό... Οι ράγες στριγγλίζουν, πλήθος στο συρμό.... Πολλοί ταξιδιώτες με βαλίτσες... Ίσως να τους ζηλεύω...Φτάνω στο αεροδρόμιο και κοιτάζω τους πίνακες αφίξεων, βλέπω τον ίδιο αριθμό πτήσης με τότε, ήταν και τότε άνοιξη κι είχα προσμονή... Και τα φράγματα πέφτουν... Μου ρχονται στο μυαλό τόσες εικόνες... χαμογελώ με πίκρα στα μάτια... σκέφτομαι τι απέμεινε... Δυο σβησμένα κεριά... ένα άγγιγμα χεριού... μια απαλή ανάσα μέσα στη νύχτα... ένα γυάλινο ρόδι που κάπου κάπου ίσως να το ξεσκονίζεις και να θυμάσαι το "λάθος σου"... ένα φυλαχτό... Τα κομμάτια του παζλ πέφτουν ένα ένα στη θέση τους... Η εικόνα ολοκληρώνεται και σκέφτομαι αν θα βρω απαντήσεις ποτέ.... Μάλλον όχι, δεν υπάρχουν... ή υπάρχουν και δεν θέλω να τις δω... Τα μεταλλικά πουλιά πάνε κι έρχονται... προσγειώνεται η πτήση και φυσικά δεν σε βλέπ...

Δεν αναφέρομαι καλοί μου αναγνώστες στις τελευταίες λέξεις του Γκαίτε... Ούτε στο περισσότερο φως που σκορπίζει κάθε, ας μου επιτραπεί η προσβλητική λέξη, "βλαχοδήμαρχος" φωτορυπαίνοντας τον ουρανό και σπαταλώντας πολύτιμη ενέργεια για να παρουσιάσει "έργο" φωτίζονταν πλατείες σχεδόν ακατοίκητων χωριών περισσότερο και από την πλατεία Συντάγματος... Αναφέρομαι στη σχέση μου με τα τηλεσκόπια... Θυμάμαι το πρώτο αστρονομικό μου τηλεσκόπιο... 1981 ένα ταπεινό διοπτρικό τηλεσκόπιο σε άθλια βάση που ωστόσο μου έδειξε τον πλανήτη Δία με τις δυο ισημερινές ζώνες νεφών του και τους 4 μεγαλύτερους δορυφόρους του σαν αστεράκια που αλλάζουν θέση γυρίζοντας γύρω του, τους δακτυλίους του Κρόνου σαν μια γραμμή καθότι ήταν τότε σχεδόν με την κόψη όπως και σήμερα (πέρασε σχεδόν ένα κρόνιο "έτος"!), τον διπλό αστέρα Μιζάρ (η Μεγάλης Άρκτου), το σμήνος του Ηρακλή σαν ένα συννεφάκι με μια απλή συμπύκνωση στο κέντρο του. Το τηλεσκόπιο αυτό το έχω ακόμα παροπλισμένο σε μια ντου...