Κι η Αθήνα ζαφειρόπετρα...

Ήρθε ο καιρός, επιτέλους άδεια. Θα κατέβω στην πόλη που μεγάλωσα για τις διακοπές μου. Κι όμως τριγυρνώντας την τελευταία εβδομάδα στην Αθήνα νοιώθω κάτι να με κρατάει εδώ. Η πόλη άδεια, οι αποστάσεις με το αυτοκίνητο αυτές που έπρεπε να είναι. Νέα Φιλαδέλφεια 25 λεπτά, Ηλιούπολη 20 λεπτά. Στο κέντρο βρίσκεις να παρκάρεις όπου θέλεις! Κάνιγγος, Εξάρχεια, Κολωνάκι... Οι δρόμοι άδειοι και τα μαγαζιά κλειστά. Καλά έχουν αποκαλέσει τον Δεκαπενταύγουστο Πάσχα του καλοκαιριού... Κι όμως μια παράξενη μελαγχολία με πιάνει αυτή την εποχή. Το έχω σαν το τέλος του καλοκαιριού με απότομη προσγείωση το Σεπτέμβρη... Θυμάμαι ένα πάρτυ που πήγαινα κάθε χρόνο στην Καλαμάτα τέτοια εποχή, το είχα συνδυάσει με το καλοκαίρι που φεύγει. Αν ξυπνήσεις ξημερώματα τέλη Αυγούστου (ή αν γυρίζεις σπίτι από ξενύχτι) βλέπεις τον Ωρίωνα να ανατέλλει μεγαλοπρεπής πριν το πρώτο φως της αυγής και είναι σαν να σου λέει: "Ε ο χειμώνας είναι στη γωνία! Δεν τον γλυτώνεις και φέτος!"...
Κι ύστερα τα γενέθλια μου στο τέλος του Αυγούστου, ένα χρόνο μεγαλύτερος και σοφώτερος ( ; ) μπα δεν βάζω μυαλό...
Τι μ' έχει πιάσει σήμερα αγαπητοί μου αναγνώστες δεν ξέρω. Σκέψεις με τη βαλίτσα ανοιχτή και τις φωτογραφικές μου μηχανές φορτωμένες με φίλμ. Ας είναι, οι παλιοί μου φίλοι, οι δικοί μου άνθωποι και τα μέρη που αγάπησα με περιμένουν. Κι ας μ' αρέσει η Αθήνα έτσι άδεια και ανθρώπινη. Κάπως έτσι θα ήταν όταν έγραψε ο ποιητής:

Πρωί και λιοπερίχυτη
και λιόκαλη είναι η μέρα,
και η Αθήνα ζαφειρόπετρα
στης γης το δαχτυλίδι

Rolleicord IV! Η πλανεύτρα!

Η φωτογραφία πάντα μου άρεσε και μου αρέσει ωστόσο είχα παραμείνει στο φορμά των 35mm οι μηχανές μεγαλύτερου φορμά είχαν απαγορευτική τιμή. Μια μηχανή θρύλος ήταν και είναι η Rolleiflex TLR (twin lens reflex) και η ερασιτεχνική εκδοχή της το ξαδερφάκι της η Rolleicord. Παλιά στιβαρή με μια ξεχωριστή μαγεία. Ο πάνω φακός είναι για στόχευση και εστίαση και ο κάτω για τη λήψη. Βασικά τις είχα ξεχάσει, όταν μια βόλτα στο Μοναστηράκι -Θησείο με έκανε να ρίξω το βλέμα μου σε έναν πάγκο με φωτογραφικές μηχανές. Παλιές Pentax, Miranda και Olympus μαζί με Zeiss Ikon τράβηξαν την προσοχή μου. Άρχισα να τις περιεργάζομαι και να ρωτάω τιμές. Έδειχναν σε καλή κατάσταση, ώσπου το μάτι μου έπεσε σε μια παλιά καφέ δερμάτινη θήκη με τη μαγική λέξη Rolleicord επάνω. Άνοιξα τη θήκη και ναι, την είδα μια παλιά Rolleicord IV. Το ερασιτεχνικό ξαδερφάκι της θρυλικής Rolleiflex του γνωστού κατασκευαστή Franke and Heidecke... Με τρεμάμενα χέρια άρχισα να την περιεργάζομαι, ταχύτητες, διαφράγματα εξέταση των φακών για πιθανές χαραγματιές και μύκητες που θολώνουν και αχρηστεύουν το φακό αν η μηχανή έχει πάρει υγρασία. Τίποτα, πεντακάθαρη! Άνοιξα το σκόπευτρο και εστίασα... στο θαμπόγυαλο φάνηκε πεντακάθαρη η φιγούρα του απέναντι δένδρου. Ρώτησα τον πωλητή... "Πόσο;" "100" ήταν η απάντηση.... "Α πολλά είναι! 80 έχω επάνω μου", "άντε κύριε αφού έκατσες τόση ώρα στο λιοπύρι να την εξετάζεις και φαίνεσαι και μερακλής πάρτην". Έδωσα τα χρήματα και έφυγα 80 ευρώ φτωχότερος και κατά μια Rolleicord IV μοντέλο του 1953-54 πλουσιότερος. 'Ενα κομμάτι φωτογραφικής μαγείας έγινε δικό μου. Σπίτι καθάρισα προσεχτικά τους φακούς και έβαλα ένα από τα παλιά μεγάλα φιλμ 120 στη μηχανή. Η γριά μάγισσα Rolleicord χαμογέλασε... "Καλά φωτογραφικά ταξίδια αφέντη..." Μαζί σου μάγισσα!" της απάντησα. Ο φακός της σαν να άστραψε με την ίδια λάμψη που είχε και στη πρώτη του νιότη. Θα αρχίσει να καταγράφει πάλι κομμάτια ζωής...