Επιτέλους! Η αναζήτηση εργασίας έλαβε τέλος και από αύριο παρουσιάζομαι στην καινούργια μου δουλειά! Την Παρασκευή είχα πάει σε (άλλη μια) συνέντευξη και χτες το πρωί χτύπησε το κινητό μου. Η θέση εργασίας που διεκδικούσα μου προσφέρθηκε! Είναι θέση σε εταιρεία εισαγωγής και εμπορίας φωτογραφικών ειδών, από τις παλιότερες του χώρου και πιστεύω θα μου αρέσει και θα αποδώσω! Η εταιρεία είναι στο κέντρο της Αθήνας και η πρόσβαση εύκολη και γρήγορη. Για να δούμε αγαπημένοι μου αναγνώστες ήρθε επιτέλους και η καλή ζαριά; Θα δείξει... Θέλω να πιστεύω πως ναι!
Ένας αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Ιούλιος Βέρν... αυτός ο πατέρας του επιστημονικού και φανταστικού μυθιστορήματος και αισιόδοξος οραματιστής.
Θυμάμαι το πρώτο του βιβλίο που διάβασα... "Από τη Γη στη Σελήνη" που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1867 κάτι παραπάνω από έναν αιώνα πριν ο άνθρωπος πατήσει το πόδι του στο φυσικό δορυφόρο του πλανήτη μας.
Ο Βερν βάζει τον πρόεδρο της "λέσχης των όπλων" Μπαρμπικάν να συλλαμβάνει την ιδέα του βλήματος που θα πάει στη Σελήνη. Σωστά προβλέπει την ορμή του νέου ακόμα τότε αμερικανικού έθνους και την τάση του για μεγάλα και εντυπωσιακά. Βάζει και μια νότα αισιοδοξίας και ουμανισμού: το μεγαλύτερο κανόνι που φτιάχτηκε ποτέ η "Κολομβιάδα" δεν θα σκορπίσει το θάνατο αλλά θα κάνει δυνατό το απίστευτο ταξίδι στη Σελήνη. Τοποθετεί το χώρο εκτόξευσης στη Φλόριδα, λίγο πιο πέρα από το ακρωτήριο Κανάβεραλ που πράγματι ξεκίνησε το ταξίδι στη Σελήνη έναν αιώνα αργότερα ενώ προβλέπει πως η οβίδα που θα μεταφέρει τους αστροταξιδιώτες θα είναι κατασκευασμένη από το πανάκριβο ακόμα τότε αλουμίνιο... Ο τομληρός Μισέλ Αρντάν αποφασίζει να πάει στη Σελήνη και αποτρέπει τη μονομαχία των άσπονδων εχθρών Μπαρμπικάν και πλοίαρχου Νίκολ καλώντας τους να τον ακολουθήσουν για να δουν ποιος έχει δίκιο. Στήνει το τηλεσκόπιο που θα παρακολουθήσει την οβίδα σε μια ψηλή βουνοκορφή για να είναι όσο πάνω γίνεται από τη διαταραγμένη ατμόσφαιρα της γης, δεκαετίες πριν γίνει πραγματικότητα το πρώτο αστεροσκοπείο σε μεγάλο υψόμετρο.
Γυρνώντας πίσω θυμάμαι πόσο μου άρεσε αυτό το μυθιστόρημα όταν το διάβαζα παιδί, και χάζευα τις όμορφες γκραβούρες που στόλιζαν τις σελίδες του... Στο τέλος η οβίδα αποτυχαίνει να φτάσει στη Σελήνη και γίνεται δορυφόρος της...
Πήγα και πήρα και τη συνέχειά του, το "Γύρω από τη Σελήνη". Οι τρείς θαρραλέοι ταξιδιώτες είναι τα πρώτα ανθρώπινα όντα που βλέπουν το δορυφόρο μας από τόσο κοντά. Με την εφευρετικότητά τους πυροδοτούν τις ρουκέτες ανάσχεσης ανάποδα και φεύγουν από τη σεληνιακή τροχιά που είχαν παγιδευτεί. Η οβίδα τους πέφτει στον Ειρηνικό και περισυλλέγεται από πλοίο του αμερικανικού ναυτικού που τους πλησιάζει ενώ έπαιζαν αμέριμνοι ντόμινο...
Δυστυχώς όμως σε πολλά έπεσε έξω ο Ιούλιος Βέρν. Δεν εφαρμόζεται η έρευνα για στρατιωτικούς σκοπούς στην υπηρεσία της εξερεύνησης του διαστήματος αλλά πολλές φορές γίνεται το αντίθετο. Τεχνικές που αναπτύσσονται για στρατιωτικούς σκοπούς κάνουν πολλά χρόνια να αποχαρακτηριστούν ώστε οι αστρονόμοι να τις χρησιμοποιήσουν για το ξεκλείδωμα των μυστικών του Σύμπαντος... Και η εξερεύνηση του διαστήματος δεν άρχισε ούτε σαν ευγενής άμιλα ούτε σαν ευκαιρία για την παγκόσμια συνεργασία αλλά σαν ανταγωνισμός των ΕΣΣΔ και ΗΠΑ στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου... Και τα κανόνια καθώς και οι πύραυλοι που τα ακολούθησαν ακόμα σκοτώνουν ανθρώπους. Ίσως να 'ναι και τυχερός που δεν έζησε να τα δει, ποιος ξέρει τι θα σκέφτονταν...
Πάντως ο Μισέλ Αρντάν στο βιβλίο έχει την ηλικία μου γι αυτό όσο έχω καιρό...
Είναι ένα δρομολόγιο που το κάνω συχνά. Έτσι και χτες το βράδυ... Στο μετρό καθισμένος σαν τυφλοπόντικας στα σωθικά της πόλης... Να γυρίσω σπίτι. Απέναντί μου ένα άγνωστο παιδί. Νέος σχεδόν έφηβος με τα ακουστικά του mp3 στα αυτιά και βλέμμα απλανές. Τα μάτια του βουρκωμένα. Ποιος ξέρει τι άκουγε και τι αναμνήσεις του έφερε στο νου. Άγνωστε φίλε έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου...
