Θυμήθηκα το 1977 και δεν γίνεται να μη φέρω στο νου μου το "Νησάκι" την συνοικία της Καλαμάτας που έμενα τότε και βρίσκεται δυτικά της οδου Αριστομένους ώς τον χείμαρρο Νέδοντα.
Τέλη Νοέμβρη εκείνης της χρονιάς μετακομίσαμε σε δικό μας σπίτι διαμέρισμα πια στο κέντρο της πόλης. Το σπίτι που κατοικούσαμε στο νησάκι έπαθε ζημιές απο τους σεισμούς του 86 και κατεδαφίστηκε. Το ίδιο και το σπίτι του παπα Χρήστου εφημέριου της Αγίας Αικατερίνης που ήταν δίπλα. Το 11ο δημοτικό σχολείο κι αυτό κατεδαφίστηκε... Η γειτονιά άλλαξε όψη εκσυγχρονίστηκε...
Παραφωνία η Αγία Αικατερίνη που τόσα χρόνια ακόμα να ολοκληρωθεί και παραμένει ένα τσίγκινο οίκημα στη θέση του παλιού ναού...
Παραπάνω ο σιδηροδρομικός σταθμός όπου δεν σφυρίζουν πια τραίνα καθότι έρημος και κλειστός εδώ και χρόνια... Δεν υπάρχει το πασάγιο με την αλυσίδα... ούτε οι Mitsubishi κάνουν τις μανούβρες που χάζευα τα απογεύματα γυρνώντας στο σπίτι από τα αγγλικά ενώ η φωτορύπανση έχει εξαφανίσει τις Άρκτους και τον Δράκοντα (τους πρώτους αστερισμούς που μου έδειξε από την ταράτσα του σπιτιού ο μπαμπάς στην αρχή ενός ταξιδιού που συνεχίζεται μέχρι σήμερα).
Το Νησάκι ναι είναι αναβαθμισμένο είναι ωραιότερο εγώ όμως όταν κατεβαίνω στην Καλαμάτα αποφεύγω να περάσω από κει...
