Στην Πελοπόννησο με φθινοπωριάτικα χρώματα... Πολλές φορές την έχω κάνει τη διαδρομή κι έχω ξαναγράψει για μέρος αυτής πρόσφατα σχετικά... Θα πώ μόνο μερικά στοιχεία και θα αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες...
Καλαμάτα-Μύλοι
Κατασκευή: 1889-1902
Συνολικό μήκος γραμμής: 174 χλμ
Γέφυρες: 35
Σήραγγες:11
Σταθμοί: 32
Μέγιστη κλίση: 2,5%
Ελάχιστη ακτίνα καμπυλότητας: 90μ
Μέγιστη δρομολογιακή ταχύτητα: 90χλμ/ώρα
Εύρος γραμμής: 1μ
Με την αυτοκινητάμαξα ΜΑΝ1 κατασκευής ελληνικών ναυπηγείων. "Εργάτη" του δικτύου που αντικατέστησε τις γερασμένες Die Dietrich και Esslingen.
Το τραίνο μας αφήνει τη Μεσσηνία και κερδίζει ύψος καθώς ετοιμάζεται για το πέρασμα στην Αρκαδία.
Το (σιδηροδρομικό) πέρασμα-ανέβασμα στην Αρκαδία όποιος δεν το έχει περάσει και ειδικά φθινόπωρο δεν έχει δεί τίποτα!
Γέφυρα Κοκκινόλακας μέσα στην πανδαισία χρωμάτων της φθινοπωριάτικης μωραΐτικης φύσης...
Σήραγγα, γέφυρα, σήραγγα, γέφυρα αδιάκοπα δίπλα σε γκρεμούς μέσα στην άγρια φύση και το τραίνο κερδίζει συνέχεια ύψος για το θρυλικό πέρασμα στην Αρκαδία.
Οι μνήμες του σιδηροδρόμου πάντα είναι ζωντανές στο καφενεδάκι των Χράνων Αρκαδίας...
Έχω ράγες; Πάω ταξίδι! Γέφυρα Χράνων Αρκαδίας
Σαν τον άνεμο περνάμε το Ανεμοδούρι
Φτάνοντας στην γέφυρα του Μάναρι από τον θάλαμο οδήγησης
Πλησιάζοντας στην Τρίπολη... η παλιά ΕΟ Τρίπολης-Καλαμάτας σε πρώτο πλάνο και σε δεύτερο η γέφυρα του καινούργιου αυτοκινητοδρόμου. Στο βάθος η λίμνη Τάκα.
Πέτρινη γέφυρα Μάκρης Αρκαδίας
Τρίπολη δρεζίνα και αυτοκινητάμαξα ΜΑΝ1
Γέφυρα Ελαιοχωρίου από ατσάλινο χωροδικτύωμα. Τα τεχνικά έργα του σιδηροδρόμου Πελοποννήσου που έγιναν πάνω από 100 χρόνια πριν με τα πενιχρά τεχνικά μέσα της εποχής δεν παύουν να εντυπωσιάζουν...
Η σκιά του τραίνου στοιχειώνει την ύπαιθρο του Μωριά
Το χωριό Αχλαδοκαμπος στο βάθος. Μια μεγάλη στροφή για να κατέβει το τραίνο μας στην Αργολίδα. Η γραμμή διακρίνεται δεξιά και χαμηλά. Τρεις κοιλαδογέφυρες είναι απαραίτητες για το πέρασμα στην Αργολίδα με πιο γνωστή τη μεγάλη του Αχλαδόκαμπου που εγκαινιάστηκε το 1974.
Το τραίνο μας μοιάζει με παιχνιδάκι πάνω στην μεγάλη κοιλαδογέφυρα του Αχλαδόκαμπου...
Ότι απέμεινε από το βάθρο της παλιάς γέφυρας του Αχλαδόκαμπου που την ανατίναξαν οι γερμανοί το 1944 λίγο πριν την αποχώρησή τους από την Ελλάδα
Όπως κατεβαίνουμε για Αχλαδόκαμπο διακρίνεται η σιδηροδρομική γραμμή να εισχωρεί στην χαράδρα της Ανδρίτσας... Μια σχισμή ανάμεσα στα βουνά από όπου με εξαιρετική μαεστρία πέρασαν οι μηχανικοί του 19ου αιώνα τη σιδηροδρομική γραμμή στο δύσκολο πέρασμα από την Αργολίδα στην Αρκαδία. Προσωπικά ονομάζω το μέρος αυτό "Πελοποννησιακά Τέμπη"...
Χαράδρα της Ανδρίτσας τα πελοποννησιακά "Τέμπη" μια σχισμή στον βράχο την οποία περνάει σαν φίδι το τραίνο για να βγει στη θάλασσα στους Μύλους Αργολίδας.
Το "ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΧΗΜΑ ΓΙΑ ΜΟΥΣΕΙΟ" μου άρεσε... Φαντάσου και να μην ήταν δηλαδή.
Σταθμός Μύλων Αργολίδας.
Σκοτώνουν τα (σιδερένια) άλογα όταν γεράσουν, σε μια χώρα που δεν σέβεται την σιδηροδρομική της παράδοση και την ιστορία της.
Χωρίς λόγια το πανό τα λέει όλα!!!
Ο ρυθμικός ήχος του ταχογράφου και το νωχελικό ντακ ντακ της γκανάτσας μέσα στη νύχτα μας συνοδεύουν στο δρόμο της επιστροφής...
Πασάγιο, γκανάτσα και μυρωδιά καμένου λαδιού...
