In restless dreams I walked alone Narrow streets of cobblestone 'Neath the halo of a street lamp I turned my collar to the cold and damp When my eyes were stabbed by the flash of a neon light That split the night And touched the sound of silence
...
Hear my words that I might teach you Take my arms that I might reach you
...
And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls And tenement halls" And whispered in the sounds of silence
Πρωί πρωί στο ταξί... "που πηγαίνουμε;" με ρωτάει ο ταξιτζής μου "σταθμό Λαρίσης" απαντώ... Το ταξί ξεκινάει "για που ταξιδεύετε;", "Καλαμάτα" αποκρίνομαι μονολεκτικά... "πάει ακόμα τραίνο εκεί και μάλιστα απο το σταθμό Λαρίσης;" "Σήμερα πάει" απαντώ και χαμογελώ ο ταξιτζής σταματάει να μου μιλάει προφανώς σκέφτηκε πως ο πελάτης του σήμερα είναι για δέσιμο και καλύτερα να μην λέει και πολλά πολλά.
Φτάνουμε στο σταθμό, πληρώνω και κατεβαίνω.
Καλημέρες και χειραψίες με φίλους που θα μετάσχουμε σε αυτή την "θεματική" εκδρομή με το τραίνο στον Μωριά αυτό το σαββατοκύριακο. Μπαίνουμε στο πούλμαν που θα μας πάει ώς την Τρίπολη. Εθνική οδός Αθηνών-Κορίνθου περνάμε τον Ισθμό και στρίβουμε αριστερά ο αυτοκινητόδρομος ανεβαίνει, περνάει τη σήραγγα στο Αρτεμίσιο και σε λίγο φτάνει στην Τρίπολη. Αποβιβαζόμαστε στον σιδηροδρομικό σταθμό στην άκρη της πόλης που παραμένει κλειστός και ανενεργός από το 2011... Σήμερα δεν ειναι έτσι όμως ο εκδρομικός συρμός μας περιμένει! Δύο ντηζελάμαξες ALCO (American Locomotive COmpany) μας περιμένουν σφυρίζοντας. Φωτογραφίζουμε, αλληλοπειραζόμαστε και ανεβαίνουμε στο τραίνο μας που ξεκινάει σιγά σιγά σφυρίζοντας συνέχεια στην ηλιόλουστη Τρίπολη...
Ο ήχος από τις ράγες μας συνοδεύει και από τα ανοιχτά παράθυρα η καπνιά ανακατεμένη με την μυρωδιά της υπαίθρου του Μωριά μπαίνει στο βαγόνι μας. Οι δυο ντηζελάμαξες σε διάταξη "σάντουϊτς" μπρος και πίσω από τα τέσσερα βαγόνια του συρμού μας με 1350 άλογα η καθεμία μας ανεβάζουν μουγκρίζοντας στη διάβαση του Καλογερικού 814 μέτρα στο ψηλότερο σημείο που περνάει σιδηρόδρομος στην Ελλάδα. Πέτρες... καμένα δάση βελανιδιάς που με κάνουν και θλίβομαι και σιγά σιγά κατεβαίνουμε για Μάναρη με το καταπληκτικό πέτρινο γεφύρι κομψοτέχνημα.
Το τραίνο μας στο γεφύρι του Μάναρη
Σταματάμε και φωτογραφίζουμε. Ο σταθμός έρημος πια με το γεφύρι κομψοτέχνημα δίπλα του κυκλωμένο από τις ανεμογεννήτριες από τη μια μεριά και από τα διόδια του αυτοκινητοδρόμου από την άλλη... Πως κάποια τεχνικά έργα δένουν αρμονικά με τη φύση όπως το γεφύρι αυτό και πως κάποια άλλα την βιάζουν όπως οι ανεμογεννήτριες και ο αυτοκινητόδρομος είναι απορίας άξιο. Στέκει εκεί το γεφύρι από το 1898 λαξευμένο απο ντόπια πέτρα, αγέρωχο με τις οκτώ καμάρες του ενώνοντας σιδηροδρομικά την Αρκαδία με την Μεσσηνία...
Φεύγουμε πάλι το τραίο σφυρίζει... Περνάμε χωριουδάκια που οι κάτοικοι μας χαιρετάνε χαρούμενοι από τα μπαλκόνια τους, μικρά παιδάκια που δεν έχουν ξαναδεί να περνάει τραίνο χοροπηδάνε και γελάνε γεμάτα χαρά.
Μου ξυπνάνε τόσες αναμνήσεις από ταξίδια... 2-3 φορές το χρόνο κάναμε οικογενειακώς όταν ήμουν μικρός το ταξίδι Καλαμάτα-Αθήνα με το τραίνο. Η μυρωδιά του καμένου λαδιού, η φύση του Μωριά το ντακ ντακ της γκανάτσας και το στρίγγλισμα της γραμμής....
Το τραίνο κατεβαίνει προς το όμορφο χωριό των Χράνων Μεγαλόπολης όπου οι κάτοικοι μας επιφυλάσσουν θερμή υποδοχή. Ο φίλος τους με τα σφυρίγματα του οποίου μέτραγαν τις ώρες της μέρας για πάνω από έναν αιώνα ξαναείναι εδώ και το χωριό γεμίζει ζωή... Καθόμαστε για φαγητό ενώ παράγοντες της περιοχής μας καλοσωρίζουν. Η μέρα είναι σχεδόν καλοκαιριάτικη!
Το τραίνο σφυρίζει και φεύγουμε αφήνοντας τους κατοικους που μας χαιρετάνε και μας λένε να ξανάρθετε και κατηφορίζουμε σιγά σιγά προς τη Μεσσηνία. Σήραγγα, γέφυρα, σήραγγα, γέφυρα συνέχεια... πέτρινες φτιαγμένες με τον κασμά τον 19ο αιώνα. Το τραίνο ελίσσεται σαν σιδερένιο φίδι ώσπου φτάνουμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ίσσαρη ερειπωμένο πια από τις πυρκαγιές του 2007. Μόνο τα ντουβάρια σώζονται και ο σιωπηλός υδατόπυργος στο βάθος...
Ερειπωμένος ΣΣ Ίσσαρι Αρκαδίας
Κοιτάμε προς το χωριό των Χράνων είναι 500 μέτρα, λίγο παραπάνω ίσως σε ευθεία γραμμή και πολύ ψηλότερα. Οι μηχανικοί του 19ου αιώνα κατόρθωσαν να κάνουν το πέρασμα του τραίνου στην Αρκαδία... Περνάμε τη γέφυρα του Σαφλά ενισχυμένη πια οι βαριές ντηζελάμαξες την περνάνε με ευκολία. Ειρωνία της τύχης όταν η γραμμή είχε τακτική κυκλοφορία δεν την πέρναγαν βαριές ντηζελάμαξες και την πέρασαν αποσύροντας το τροχαίο υλικού του σιδηροδρόμου Πελοποννήσου όταν αποφάσισαν να τον κλείσουν. Όλη η γραμμή Κορίνθου-Καλαμάτας ανακαινίσθηκε το 2003-2010, η γέφυρα επισκευάστηκε και η γραμμή αμέσως μετά εκλεισε σε ένα σκάνδαλο για το οποίο δεν λογοδοτησε κανένας...
Κοιτάζω πάλι τους Χράνους... το χωριουδάκι σκαρφαλωμένο στο βουνό και δίπλα στη είσοδό του φαίνεται σαν παιχνίδι από μακριά η όμορφη πέτρινη γέφυρα με τις καμάρες της. Πιο δεξιά τα τσιμεντένια έργα του αυτοκινητοδρόμου ποίηση και μπετόν... Οποία αντίθεση!
Ποίηση και μπετόν...
Για πάνω από έναν αιώνα ο σιδηρόρομος ένωνε καθημερινά και σταθερά την Καλαμάτα με την Τρίπολη Οι μηχανικοί του 19ου αιώνα έκαναν καταπληκτική δουλειά! Ο αυτοκινητοδρομος έτοιμος παραμονές εκλογών του 2000 έπαθε παραμονές εκλογών του 2004 καθίζηση. Η χάραξή του είναι από τόσο σαθρό έδαφος που ακόμα δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως... Τα συμπεράσματα δικά σας καλοί μου αναγνώστες για το κράτος του Τρικούπη και για το σημερινό!
Η πεδιάδα της Μεσσηνίας, ευλογημένη γη, ξεπροβάλλει και στο Ζευγολατιό μας επιφυλάσσουν υποδοχή! Καφές και ντόπιο γλυκό! Οι κάτοικοι νοιώθουν τη ζωή να επανέρχεται στο χωριό τους όπου πέρναγαν ίσα και με δέκα συρμοί την ημέρα!
ΣΣ Ζευγολατιού Μεσσηνίας
Μας χαιρετούν και φεύγουμε πια για την Καλαμάτα. Κάμπος κι ο συρμός μας αυξάνει ταχύτητα όσο μπορεί, μιας και οι αφύλακτες διαβάσεις είναι πια επικίνδυνες και κάθε τόσο οι μηχανοδηγοί μας πρέπει να κόβουν ενώ ειναι συνέχεια με το χέρι στην κόρνα. Παντού μας χαιρετάνε και στον Άρι Μεσσηνίας σταματάμε. Τα παιδάκια του δημοτικού με την δασκάλα τους μας υποδέχονται με αυτοσχέδια πλακάτ.
Φτάνουμε στην Καλαμάτα που μας υποδέχεται η μπάντα του δήμου, οι αρχές... τηλεοράσεις...
Όμως...
Εκείνο που μου έμεινε είναι το βλέμμα των παιδιών στον Άρι και το πλακάτ τους
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΤΑ ΤΡΑΙΝΑ ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΝΑ ΞΑΝΑΔΟΥΝ
Δάκρυσα... είδα στα βλέμματα των μικρών παιδιών του δημοτικού πως ο σιδηρόδρομος στην Πελοπόννησο δεν ειναι το παρελθόν είναι το μέλλον!
Είδα ένα φίδι κάτω στον κάμπο σαν δέκα έλατα τρανό κι από το στόμα του γριά μπάμπω έβγανε φλόγες και καπνό.
Κι άιντε να το παραβγείς μπάμπω μ' στον ποδαρόδρομο κι είχε ένα όνομα να δεις, το λέγαν σιδηρόδρομο!
