κι’ άδειο κανίσκι ειν’ η καρδιά και μαύροι γύρω μου ίσκιοι
Κι έτσι καθώς σε σκέφτομαι χαρά που μου ‘χεις λείψει
μου σιγοτραγουδά η βροχή του σύννεφου τη θλίψη.
Μην καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή
μητ’ όσο στη κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι
έχουμε τη ζωή πολύ πάρα πολύ αγαπήσει!
ΔΕΝ ΘΑ ΛΥΓΙΣΟΥΜΕ!
