"Καλησπέρα μπορώ να χαζέψω;" ρώτησα τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη.
"Όσο θέλετε κύριε", "Ευχαριστώ".
Κοίταξα πολλά βιβλία, παλιά και νέα. Εκδόσεις πολλών δεκαετιών πριν με την πατίνα του χρόνου στα εξώφυλλα και κιτρινισμένες σελίδες. Γυάλινες προθήκες με πένες και καλαμάρια άλλων εποχών και σε μια γωνιά του μαγαζιού πήρε το μάτι μου σκονισμένες θήκες με περίεργους χάρακες μέσα. Ανοίγω μία και βλέπω κάτι ξεχασμένο στον χρόνο... έναν απλό υπολογιστή που δουλεύει χωρίς ρεύμα, σε κρύο βροχή χιόνι αλλά και μετά από... πυρηνικό χειμώνα.
Ένα απλό χαρακάκι με περίεργες υποδιαιρέσεις και το μεσαίο τμήμα του να μπορεί να μετακινηθεί. Το έπιασα στα χέρια μου χαμογέλασα "Λογαριθμικός κανόνας!" αναφώνησα "Το κατάστημα πρέπει να το έχετε από πολύ παλιά!" "Ναι ο παππούς μου το άνοιξε το 1930".
Έκανα μερικές πράξεις με το λογαριθμικό κανόνα 2x3=6, 8:5=1.6.... τετραγωνική ριζα του δύο 1.41 περίπου... τελείως αναλογικός "υπολογιστής" ο λογαριθμικός κανόνας, πρέπει να διαβάζεις με προσοχή τις ενδείξεις στις κλίμακες.
Λίγα λεπτά αργότερα βγήκα από το κατάστημα με τον λογαριθμικό κανόνα στο χέρι μου και κάθισα σε ένα καφέ της πόλης. Άρχισα να παίζω κάνοντας πράξεις. Η σερβιτόρα την ώρα που σέρβιρε τον καφέ μου ρώτησε απορημένη "Τι είναι αυτός ο περίεργος χάρακας;"
"Υπολογιστής" της απάντησα "πολύ παλιός..." με κοίταξε περίεργα, της χαμογέλασα...
