Μια βραδιά (και όχι μόνο) στο λούκι...

Αγχωτική η εβδομάδα στη δουλειά... Τρέξιμο συνέχεια, είμαι στο λούκι για τα καλά. Και χτες νύχτα δύσκολη λίγο κοιμήθηκα και πρωί πρωί πάλι στο γραφείο.

Κάποτε πολλά χρόνια πρίν, πήγαινα σχολείο ακόμα, μια συμμαθήτριά μου είχε πει κάτι το πολύ σοφό που όσο το φιλοσοφώ τόσο αντιλαμβάνομαι το πόσο δίκιο είχε...

"Η ζωή είναι Γιώργο" μου είπε "μια σειρά από λούκια και η μόνη ευτυχισμένη περίοδος είναι όταν βγαίνεις από το ένα για να μπεις στο άλλο".

Να ξερες βρε Γεωργία, όπου και να είσαι σήμερα καλή σου ώρα, πόσες φορές σκέφτηκα τα λόγια σου από τότε. Αχ να τελειώσω το σχολείο, αχ να μπω στο Πανεπιστήμιο. Μπήκα όλο χαρά και άλλο λούκι εκεί, να τελειώσω να πάρω πτυχίο... Χαρές και πανηγύρια και μετά στρατός δουλειά ανεργία δουλειά... ατελείωτη σειρά τα (πα)λούκια...

Σας αγχώνω ίσως καλοί μου αναγνώστες, σας βλέπω εκεί να διαβάζετε και ίσως να λέτε "κούλαρε ρε συ, χαλάρωσε", χαλαρός είμαι αλλά μην μου πείτε πως δεν είναι έτσι. Καθένας μας τραβάει τα δικά του λούκια και η ευτυχία; Η ώρα της μετάβασης από το ένα στο άλλο, έτσι ακριβώς... Αν έχω λύση; Χμμμ θα έλεγα πως υπάρχει μια μόνο αρχαία συνταγή η στωικότητα. Μπορεί κανείς να είναι έτσι; Να γεύεται τη μεγάλη χαρά και τη μεγάλη λύπη με τον ίδιο τρόπο; Για μένα δύσκολο πολύ... Μάλλον το αντίθετο είμαι θα έλεγα ζω τη μεγάλη χαρά και τη μεγάλη λύπη με ένταση... Και αναρωτιέμαι αν αξίζει τελικά η απάθεια... Είναι βάλσαμο της ψυχής;

Τι λέτε κι εσείς καλοί μου αναγνώστες;

«Ο αληθινός Στωϊκός είναι ένας άνθρωπος που υποτάσσεται στην τύχη με θάρρος και αξιοπρέπεια, επειδή αντιλαμβάνεται ότι είναι καταδικασμένη οποιαδήποτε αντίσταση απέναντί της, πρεσβεύει δηλαδή ο στωϊκός άνθρωπος την επιγραμματική διατύπωση volentem ducunt fata, nolentem trahunt, δηλ. η Μοίρα οδηγεί εκείνους που θέλουν να την ακολουθήσουν και σέρνει εκείνους που το αρνούνται» (A. S. Bogomolov)

...
Το πρωί στο γκρίζο χάραμα, τα έλατα κατουράνε
Και τα ζωϋφιά τους, τα πουλιά, αρχίζουν να φωνάζουν.
Κείνη την ώρα, αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη
Πετάω, τ' αποτσίγαρό μου, και ανήσυχος κοιμάμαι.

Απ' αυτές τις πολιτείες θ' απομείνει
Εκείνος που διάβηκε από μέσα τους: ο άνεμος!
δίνει χαρά, το σπίτι σ' αυτόν που τρώει: τ' αδειάζει.
Ξέρουμε, ότι είμαστε περαστικοί
Κι ότι ύστερα από μας, τίποτα τ' αξιόλογο δεν θα 'ρθει
...

Bertolt Brecht

900 μέρες...

Στις 18 Ιανουαρίου ήταν η επέτειος της λύσης της πολιορκίας του Λένινγκραντ που κράτησε 900 μέρες...

Οι δυνάμεις των ναζί περνώντας μέσα από το έδαφος των βαλτικών χωρών άρχισαν να πολιορκούν το Λένινγκραντ στις 8 Σεπτεμβρίου του 1941. Εκτός από τη Βέρμαχτ στην πολιορκία μετείχε και η "Γαλάζια Μεραρχία" της φασιστικής τότε Ισπανίας. Οι ναζί περίμεναν σύντομη νίκη κι όμως διαψεύστηκαν οικτρά. Παρότι το αποθέματα πετρελαίου της πόλης εξαντλήθηκαν στα τέλη Σεπτέμβρη οι κάτοικοι μπόρεσαν και έβγαλαν τον τρομερό χειμώνα πολιορκημένοι. Καμιόνια πάνω από την παγωμένη λίμνη Λάντογκα έφερναν προμήθειες ζωής στους πολιορκημένους παρότι δύο στα τρία καμιόνια χάνονταν από τις επιθέσεις της γερμανικής αεροπορίας...

Δεν θέλω να μπω σε στρατιωτικές λεπτομέρειες δεν έχει νόημα εξάλλου... Εκείνο που θέλω να σταθώ είναι η δύναμη ψυχής των πολιορκημένων που συνέχιζαν να λειτουργούν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια ενώ από τη Μόσχα ο Ντιμίτρι Σοστακόβιτς συνέθεσε μια συμφωνία αφιερωμένη στο πολιορκημένο Λένινγκραντ οι παρτιτούρες της οποίας ρίχτηκαν από αεροπλάνο στην πολιορκημένη πόλη και οι επαγγελματίες μουσικοί κλήθηκαν από τα χαρακώματα για να την εκτελέσουν...

Ο ηρωισμός των πολιορκημένων κατοίκων φάνηκε όταν τελικά λύθηκε η πολιορκία στις 18/1/1944 800.000 με 1.000.000 τα θύματα. Σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού της πόλης...

Μεγάλη η θυσία και ο φόρος αίματος του Λένινγκραντ και δεν ξέρουμε αν δεν άντεχε και αποδεσμεύονταν μεγάλες δυνάμεις ποια θα ήταν η τροπή που θα είχε πάρει ο πόλεμος...

Θα παραθέσω λίγες γραμμές από το ημερολόγιο της μικρής Τάνια Σαβίτσεβα που νομίζω τα λέει όλα...

Η Ξένια πέθανε στις 28 Δεκ. 1941

Η γιαγιά πέθανε στις 25 Ιαν. 1942

Λέκα πέθανε 17 Μαρτίου 1942

Ο θείος Βάσια πέθανε στις 13 Απρ. στις 2 μετά τα μεσάνυχτα 1942

Θείος Λέσα στις 10 Μάη, ώρα 4 μμ 1942

Μητέρα στις 13 Μάη στις 7:30 το πρωί 1942

Οι Σάβιτσεβ πέθαναν

Όλοι πέθαναν

Μόνο η Τάνια απέμεινε.

Και η μικρή Τάνια πέθανε λίγο μετά τη λύση της πολιορκίας από την εξάντληση...Μικρή Τάνια κι εσείς εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί του Λένινγκραντ... Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στον ηρωισμό και τη θυσία...

Τα φτύνειιιιι...

το laptop μου. Πολλές φορές δεν ανοίγουν οι browsers όταν μπαίνω και δεν μπορώ ούτε να το κλείσω παρά από το διακόπτη on/off. Φοβάμαι πως φταίει είτε ο δίσκος είτε ακόμα χειρότερα καμμιά motherboard. Ας ελπίσουμε πως δεν θα πάρει φωτιά και θα συνεχίσω να γράφω γιατί αν χαλάσει στην οικονομική κατάσταση που βρίσκομαι δεν μπορώ να πάρω άλλο. Έχει κανείς καμία ιδέα τι φταίει;



Ελπίζω να μη δω και το δικό μου έτσι...

Cyberdeath...

Κυβερνοθάνατος... Ένας όρος που μόνος μου τον επινόησα χρόνια πριν στις πρώτες μου μέρες στο διαδίκτυο... Γνώρισα ανθρώπους online που ποτέ δεν τους συνάντησα ή δεν έμαθα ποιοί είναι στην πραγματική ζωή. Μιλάγαμε καιρό και ξαφνικά χωρίς καμία προειδοποίηση εξαφανίστηκαν. Δεν ξαναφάνηκαν ποτέ στο διαδίκτυο. Αναρωτιόμουν αν ζουν ή αν πέθαναν άν έπαθαν κάτι. Χάθηκαν εκεί μακριά. Ποιός ξέρει τι τους έκανε να χαθούν έτσι ξαφνικά; Και αυτό πονάει είναι μια μορφή θανάτου... Σαν να χάνεις ένα φίλο, έστω και σαν μια αφαιρετική ψηφιακή μορφή ο άλλος παύει να υπάρχει. Τα γράμματα στην οθόνη και το ψευδώνυμο παύει να υφίσταται. Πριν λίγες μέρες μια ψηφιακή "φίλη" που φαίνονταν άτομο με ευαισθησίες κατέβασε τα ρολά του blog της. Δεν ξέρω γιατί... Της εύχομαι καλό ταξίδι στη ζωή της αν ίσως με διαβάζει εδώ και επίσης να είναι καλά και πάντα ζωντανή...

Έτσι άρχισαν όλα...

Τη δεκαετία του ‘60 στην μακρινή με τα τότε δεδομένα πόλη της Καλαμάτας ένας άνθρωπος πρωτοπόρος για την εποχή του με πραγματικό μεράκι και αγάπη για την αστρονομία έστησε στο βόρειο μέρος της πόλης με προσωπικά του έξοδα ένα αστεροσκοπείο. Ποτέ δεν είχε καμμία κρατική ή άλλη υποστήριξη….Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά αυτόν τον αξιόλογο άνθρωπο, όταν απεβίωσε ήμουν μερικών μηνών. Το αστεροσκοπείο του έμεινε εκεί να στέκει μνημείο μιας άλλης εποχής χτυπημένο από τους βανδαλισμούς και τα στοιχεία της φύσης…

Ήταν Μάιος του 1975 όταν ο γράφων, μαθητής του δημοτικού τότε, μαζί με τον πατέρα του καθηγητή μαθηματικών σε σχολείο και έναν άλλο συνάδελφό του ξεναγήθηκαν στο παλιό αστεροσκοπείο από τα αδέρφια του εκλιπόντος. Πέρασαν τόσα χρόνια αλλά είναι ακόμα χαραγμένες στη μνήμη μου οι εικόνες… η μικρή μαρμάρινη πλάκα πάνω από την πόρτα “ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟΝ OBSERVATORY”, ο τεράστιος χάρτης της Σελήνης στον τοίχο, ασπρόμαυρες φωτογραφιες από συνέδρια, παντού μαυροπίνακες που είχαν σημειωμένα με κιμωλία στοιχεία των πλανητών.Ύστερα απο συνεννόηση με τους συγγενείς του αείμνηστου αυτού συμπολίτη μας που ονομάζονταν Ανάργυρος Τσιμπίδης συμφωνήθηκε να έρθουν τα παιδιά του σχολείου να δουν μέσα από τα τηλεσκόπιά του τον ουρανό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την νύχτα του Μαϊου του 1975 που είδα για πρώτη φορά την Σελήνη στον προσοφθάλμιο. Εκστασιάστηκα! Αυτό ήταν!

Το μικρόβιο της αστρονομίας είχε μπει μέσα μου. Πιο πέρα ήταν ο Κρόνος, κάποιοι μαθητές αναφώνησαν: Ναι φαίνεται ο δακτύλιος! Δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον δω, σύννεφα διέκοψαν την παρατήρηση.

Τα χρόνια κύλησαν… το αστεροσκοπείο έστεκε πάντα εκεί, φάντασμα, ένας θρύλος για την ιστορία της πόλης. Ο ιδρυτής του ίσως να έφυγε πικραμένος, ήταν δεκαετίες μπροστά από την εποχή του, ωστόσο άλλαξε την ζωή έστω ενός ανθρώπου. Η παρατήρηση από το αστεροσκοπείο του ήταν για τον υποφαινόμενο το έναυσμα μιας ισόβιας αγάπης προς τον ουρανό και την αστρονομία, ο σπόρος είχε πέσει σε γόνιμο έδαφος. Πολλά χρόνια μετά μαζί με δυο φίλους ξαναστήσαμε ένα τηλεσκόπιο στον περίβολο του μικρού οικήματος, έτσι σαν απόδοση φόρου τιμής σε έναν σκαπανέα της αστρονομιας.

Μεγάλο μέρος του αρχείου του Ανάργυρου Τσιμπίδη έχει ευτυχώς διασωθεί. Έγγραφα φυλάσσονται από τον καλό φίλο και επίσης ερασιτέχνη αστροπαρατηρητή Γιώργο Κ. Όταν τα διαβάζει κανείς και κοιτάζει τις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες νοιώθει ενα ρίγος να τον διαπερνά.Το παλιό αστεροσκοπείο μπορεί να το αγγίζει πια ο πολεοδομικός ιστός και τον ουρανό προς το νότο να τον πνίγει η φωτορύπανση αλλά ακόμα μπορεί ένα παιδί να δει τη Σελήνη και τον Κρόνο από εκεί και να αλλάξει η ζωή του για πάντα…

Τον Ιούνιο του 2007 οργανώσαμε μια βραδυά αστρονομίας στο παλιό αστεροσκοπείο. Ήρθαν πάνω από 200 άτομα και την εκδήλωση κάλυψε η τοπική τηλεόραση και τύπος. Θέλω να ελπίζω πως κάποιοι και ειδικότερα κάποια παιδιά, από όσους παραβρέθηκαν και παρατήρησαν με τα τηλεσκόπιά μας, θα ένιωσαν ίσως όπως και εγώ τότε που μικρό παιδί πρωτοπαρατήρησα τη Σελήνη από το ίδιο μέρος... Και θα άρχισαν κι αυτοί ένα ταξίδι στην ομορφιά του ουρανού που διαρκεί για όσο ζουν.
Πιστεύω πως κατι τέτοιο θα ήταν και το όνειρο του αείμνηστου συμπολίτη μας, η μνήμη του οποίου παραμένει ζωντανή! Αν μπορούσα να μιλήσω στον Ανάργυρο Τσιμπίδη θα του έλεγα: “ΔΑΣΚΑΛΕ αναπαύσου εν ειρήνη, εσύ έφυγες η σπορά όμως μένει!”

Ευτέρπη!

Όχι δεν μιλάω για τη γνωστή μούσα αλλά για κάτι πολύ πιο πεζό, το πρώτο μου αυτοκίνητο. Ένα Citroen GS μοντέλο του 1979. Το αγόρασα τότε το μακρινό πια 1991 από ένα φίλο μου.
Πάντα πλακατζής ο Δημήτρης: "Στο δίνω με την αυστηρή προϋπόθεση να μην αλλάξεις το όνομά του το λένε Ευτέρπη", γέλασα. Πήρα τα κλειδιά και έκανα την πρώτη βόλτα με δικό μου αυτοκίνητο, νέος οδηγός βλέπετε. Μετά δυο μήνες το οδήγησα στην Πάτρα από την Καλαμάτα, σπούδαζα ακόμα και ήταν το πρώτο μου ταξίδι.
Ιδιόρρυθμο αυτοκίνητο το GS, αερόψυκτο με δισκόφρενα πίσω από τότε. Η υδροπνευματική του ανάρτηση μοναδική πατέντα της Citroen σίγουρη και άνετη ξένιζε όσους αμύητους έβλεπαν το αμάξωμα να σηκώνεται σιγά σιγά καθώς η μηχανή έδινε υδραυλική πίεση στις σφαίρες της ανάρτησης.
Όλο το σύστημα δούλευε με το πράσινο υδραυλικό υγρό LHM, ανάρτηση και φρένα...
Τα χρόνια πέρασαν η Ευτέρπη έδειχνε πια την ηλικία της. Κάποια στιγμή έμεινα από συμπλέκτη, κάποια άλλη μια βλάβη στα ηλεκτρικά της, κάποια άλλη φορά διαρροή υδραυλικού υγρού. Κόντεψα να μείνω από φρένα μέσα στην κίνηση και οδήγησα σιγά σιγά στο συνεργείο αφού συμπλήρωσα λίγο από το πράσινο "αίμα" που έχανε η γέρικη πια Ευτέρπη.
Ήρθε ο καιρός για καινούργιο αυτοκίνητο, μια αγγελία στην τοπική εφημερίδα και η Ευτέρπη έφυγε. Πήγα μια βόλτα με τον αγοραστή του εξήγησα τις ιδιομορφίες του αυτοκινήτου, του έδωσα τα κλειδιά και ανταλλάξαμε χειραψία.
Οδηγώ πια ένα αξιόπιστο Toyota Corolla, κι όμως είναι ώρες ώρες που σκέφτομαι το παλιό μου GS... Πέρυσι το είδα κάπου στην Καλαμάτα παρατημένο, να σαπίζει πια. Στο επόμενο ταξίδι μου δεν το είδα στο ίδιο μέρος...



Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν...

January...

Δεν ξέρω γιατί αλλά μετά τις γιορτές ο Ιανουάριος δείχνει άσχημος μήνας... Επιστροφή στην καθημερινότητα, πληρωμές λογαριασμών, κρύο...
Κι όμως σήμερα όπως κοιτάζω από το παράθυρο βλέπω ήλιο, μια αλκυονίδα μέρα. Μια από τις μέρες που σύμφωνα με το μύθο προσέφεραν οι θεοί στην Αλκυόνη που μεταμόρφωσε ο Δίας σε πουλί για να γεννάει τα αυγά της.



Μου φέρνει όμορφες σκέψεις στο μυαλό αυτό το μικρό καλοκαιράκι μέσα στο χειμώνα... Άντε η άνοιξη δεν είναι δα και τόσο μακρυά...

-230 C... (Ο μικρός μου πλανήτης)

Κοιτάζω διάφορες εικόνες στο ίντερνετ με τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, τις καινούργιες πια, μετά το 2006 και τελευταίος πλανήτης ο Ποσειδώνας. Μια όμορφη φωτογραφία γαλάζιου πλανήτη από το διαστημόπλοιο Voyager. Κι όμως το ηλιακό σύστημα μοιάζει πια κολοβό με οκτώ πλανήτες... Θυμάμαι πάντα στα βιβλία τον ένατο πλανήτη, τον Πλούτωνα που μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Τόσο μακρινός, τόσο κρύος... "η θερμοκρασία εις την επιφάνεια του Πλούτωνος είναι -230 βαθμοί Κελσίου..." έγραφε το παλιό βιβλίο που διάβαζα κάποτε στη βιβλιοθήκη της Καλαμάτας που ζούσα. Δίπλα μια φωτογραφία με μια θάλασσα από άστρα και ένα βελάκι να δείχνει ένα μικρό ασήμαντο αστεράκι. "Ο Πλούτων σημειώνεται δια του βέλους...""Ο νεαρός βοηθός του αστεροσκοπείου Lowell των ΗΠΑ C. Tombaugh ανεκάλυψε τον Πλούτωνα φωτογραφικώς την 18 Φεβρουαρίου 1930"


Διάβασα κι άλλα, ό,τι έβρισκα... Ο Clyde Tombaugh, ένα αγροτόπαιδο από το Κάνσας, εραστής της αστρονομίας έφτιαξε μόνος του το πρώτο τηλεσκόπιό του. Έτριψε και γυάλισε υπομονετικά τον γυάλινο δίσκο των οκτώ ιντσών μέχρι να διαμορφώσει την επιφάνειά του σε παραβολικό κάτοπτρο. Τις νύχτες μετά την κουραστική δουλειά στα χωράφια παρατηρούσε τον ουρανό και ιδιαίτερα τους πλανήτες που του άρεσαν. Έφτιαχνε σκίτσα τους... Αποφάσισε και τα ταχυδρόμησε στο αστεροσκοπείο Lowell. Ήταν τυχερός. Άρεσαν πολύ και ήταν και η κατάλληλη στιγμή. Το αστεροσκοπείο μόλις είχε παραγγείλει το νέο πανίσχυρο για την εποχή φωτογραφικό τηλεσκόπιο των 13 ιντσών που προορίζονταν για την έρευνα του ουρανού με σκοπό την ανακάλυψη του Πλανήτη Χ που είχε προβλέψει ο ιδρυτής του αστεροσκοπείου Percival Lowell, ο ιδιόρυθμος αστρονόμος που ήταν γνωστός από τις θεωρίες του για τις διώρυγες του Άρη τις οποίες θεωρούσε δημιουργήματα νοημόνων όντων.
Μόνο σχολική μόρφωση είχε ο νεαρός Clyde όταν προσελήφθη το 1929 για να κάνει την έρευνα για τον άγνωστο πλανήτη. Τα περιορισμένα οικονομικά του αστεροσκοπείου δεν επέτρεπαν την πρόσληψη ενός ατόμου με κατάλληλη εκπαίδευση.

Κι άρχισε ο Clyde την έρευνα. Φωτογραφικές πλάκες που απεικόνιζαν κομάτια του ουρανού με χρονική απόσταση μιας εβδομάδας. Την ημέρα τις εμφάνιζε και στη συνέχεια πέρναγε ατελείωτες ώρες στον στερεοσυγκριτή για να βρει ένα μικρό αστεράκι που θα είχε αλλάξει θέση.
Ένα χρόνο μετά στον αστερισμό των Διδύμων είδε ένα μικροσκοπικό αστεράκι 15ου μεγέθους που στο στερεοσυγκριτή διέκρινε την κίνησή του. Τη μέτρησε πάνω στην πλάκα, ήταν μικρή έδειχνε πως είναι πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα...

Περπάτησε όσο μπορούσε ήρεμος στο γραφείο του αστεροσκοπείου:

"Δρ Slipher βρήκα τον Πλανήτη Χ σας"

Ο 24χρονος Tombaugh είχε κατορθώσει με τη συστηματική του έρευνα να ανακαλύψει έναν καινούργιο κόσμο...
Ο Πλούτωνας όμως δεν ήταν ο μεγάλος πλανήτης που νόμιζαν. Στην αρχή πίστευαν πως είναι ίσα με τη Γη μας. Αργότερα λίγο πιο μικρός από τον Άρη... Τα τηλεσκόπια δεν τον διέκριναν σαν δίσκο. Κάθε καινούργια εκτίμηση των διαστάσεων και της μάζας του ήταν μικρότερη από την προηγούμενη.
Το 1978 με την ανακάλυψη του μεγαλύτερου φεγγαριού του, του Χάροντα, η μάζα του προσδιορίστηκε 400 φορές μικρότερη από αυτή της Γης και η διάμετρός του 2300 χιλιόμετρα, λίγο μεγαλύτερη από το πλάτος των ΗΠΑ...

Με μια τροχιά έντονα ελλειπτική διαγράφει μια περιστροφή γύρω από τον ήλιο σε 248 χρόνια. Στο κοντινότερο σημείο του στον ήλιο ο Πλούτωνας είναι κοντύτερα από τον Ποσειδώνα και κάποια αέρια από την επιφάνειά του εξαχνώνονται δημιουργώντας μια λεπτή ατμόσφαιρα. Αυτό έγινε τελευταία φορά το 1989 και μετά άρχισε πάλι να απομακρύνεται από τον ήλιο. Η ατμόσφαιρά του παγώνει και πέφτει σαν χιόνι στην επιφάνειά του σε ένα μακρύ χειμώνα που διαρκεί δύο περίπου αιώνες...
Κι ο ήλιος εκεί δεν είναι πια ο φωτεινός ζωοδότης όπως στη Γη παρά ένα πολύ λαμπρό άστρο 300 φορές λαμπρότερο από την πανσέληνο στη Γη μας.
Αναρωτιόμουν μικρός πότε θα δω με το δικό μου μάτι τον μακρινό αυτό παγωμένο μικρό κόσμο.
Κι ήρθε ο καιρός, ένα καλοκαίρι στον κατασκότεινο Πάρνωνα οπλισμένος με το παλιό πορτοκαλί μου τηλεσκόπιο Celestron 8 και χάρτες που είχα τυπώσει από τον υπολογιστή μου εντόπισα το πεδίο που βρίσκονταν ο Πλούτωνας. Κοίταξα στον προσοφθάλμιο, μια θάλασσα απο αμυδρά άστρα και στη θέση του Πλούτωνα... Τίποτα... Πιο προσεκτικό κοίταγμα πλάγια όραση και ναι ένα αμυδρό φωτεινό σημείο φάνηκε. Ήταν ο δικός μου Πλούτωνας. Φώναξα και δυο φίλους, τους έδειξα τον τυπωμένο χάρτη και τον είδαν και αυτοί για πρώτη φορά.
Το ταξίδι μου στους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είχε ολοκληρωθεί...
Τι κι αν η Διεθνής Αστρονομική Ένωση αποφάσισε το 2006 να τον αποχαρακτηρίσει από πλανήτη με ένα αμφιλεγόμενο ορισμό και να τον κατατάξει στην κατηγορία των "νάνων πλανητών"; Για μένα παραμένει πάντα ο πλανήτης που μου κέντρισε το ενδιαφέρον όταν παιδί ακόμα διάβαζα γι αυτόν και για το νεαρό Clyde Tombaugh που τον βρήκε στη φωτογραφική πλάκα, ένα κρύο απόγευμα του Φλεβάρη του 1930 εκεί στο αστεροσκοπείο Lowell στη μακρινή Αριζόνα...

Πριν τρία χρόνια, το Γενάρη του 2006 είδα ζωντανά στο ίντερνετ την εκτόξευση της αποστολής "New Horizons" που θα φτάσει στον Πλούτωνα το 2015 και θα μας δώσει τις πρώτες κοντινές εικόνες αυτού του μυστηριώδους κόσμου... Μαζί του κουβαλάει και ένα μικρό μεταλλικό κουτί με μια ουγκιά από τη στάχτη του Clyde Tombaugh...

Καλό ταξίδι...

It's a long way to Pluto,

It's a long way to go...

...

Κι αν προσπαθούν...

να κάνουν τη ζωή σου κόλαση...

Δεν τους αφήνεις να το πετύχουν γιατί...

Ξέρεις πως μέσα σου έχεις δύναμη...

Κι εκεί έξω κάποιους που σε νοιάζονται...

Και προχωράς...

Κάθε λιμάνι και καημός...

Μικρολίμανο... πες καλύτερα Τουρκολίμανο. Λες και έχει καμιά σημασία που του άλλαξαν το όνομα... Τρίτη βράδυ, ψιλόβροχο να πέφτει στο ήρεμο νερό της θάλασσας και το καφέ να είναι σχεδόν άδειο... Κι όπως κοιτάς τη θάλασσα σκέψεις, αναμνήσεις, εικόνες, να σου έρχονται στο μυαλό...
Κι ένας ώμος να σε αφήνει να πλαγιάσεις πάνω του, να πονάς, να αναρωτιέσαι και να μην έχεις απαντήσεις...
Σστττ μην πεις τίποτα...
Κοιτάς τις στάλες της βροχής στο παρμπρίζ κι ακούς τη μουσική, κι ένα δάκρυ ίσως κυλήσει στο μάτι σου όταν πια μόνος οδηγείς το αυτοκίνητό σου... Ίσως κι ένα αδιόρατο χαμόγελο να φανεί στα χείλη σου...
Ίσως...

SOS Titanic

Βράδυ Παρασκευής στο μικρό μπαράκι στην Ηλιούπολη... παίζει το "Lady in black" ο Νίκος... Έχω να το λέω η καλύτερη μουσική στην πόλη. Παλιά rock και το μαγαζί απλό και παλιομοδίτικο. Θυμίζει 80s ίσως και 70s. Πίσω από την μπάρα στον τοίχο ένα μεγάλο κολαζ από παλιές φωτογραφίες που δείχνουν περασμένες όμορφες στιγμές. Στο ουίσκι επιπλέουν τα παγάκια και μοιάζουν με παγόβουνα που επιπλέουν στη θάλασσα... Κι ο καπετάνιος θα μπορέσει να τα αποφύγει άραγε ή θα έχει την τύχη του Τιτανικού;



Κράτα καλά το τιμόνι καπετάνιε... Μπορείς...

Καλό ταξίδι Μαρία...

Προχτές έσβησε σε ηλικία 58 χρονών η Μαρία Δημητριάδη. Η τραγουδίστρια με την επική φωνή που έγινε περισσότερο γνωστή για τα πολιτικά κυρίως τραγούδια που ερμήνευσε. Δεν θα πω περισσότερα λόγια. Σήμερα το έμαθα και στενοχωρήθηκα πολύ...
Για να θυμηθούμε...
Το όμορφο ερωτικό τραγούδι "'Ενα πρωινό" από την ταινία "Κορίτσια στον ήλιο"



Και ένα από τα πολιτικά της τραγούδια...



Καλό σου ταξίδι Μαρία...

Σου είπαν...

ψέματα πολλά...

ψέματα σου είπαν οι εχθροί σου,

μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια...

πού πας με ψεύτικα όνειρα;

καιρός να σταματήσεις.

καιρός να τραγουδήσεις.

καιρός να κλάψεις και να πονέσεις.

καιρός να δεις...

Δες...

Η νύχτα της D.

Πάνε κοντά δέκα χρόνια από τότε που πρωτοείδα την D. Ένα βράδυ με φίλους ένας είχε την ιδέα: "Πάμε στο μαγαζί τάδε" μάλλον κακόφημο, "Ρε για συμμαζέψου", "Έλα ρε ξενέρωτε πάμε".
Πήγαμε τελικά. Απέναντί μου στην μπάρα η D. λεπτούλα κι όμορφη με κατάμαυρα μακριά κατσαρά μαλλιά και γελαστά μάτια.
Συστηθήκαμε, την κέρασα κάποια ποτά και μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων. Την είδα και άλλες φορές, η κοπέλα αυτή μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Όχι δεν είναι αυτό που μπορεί να νομίσετε καλοί μου αναγνώστες, η σχέση μας ήταν και είναι πάντα φιλική. 'Ενιωθα πως μέσα της κρύβει μια έμφυτη ευγένεια.
Εξομολογήτρια ανδρών η D. Έχουν ακούσει πολλά τα αυτιά της, βετεράνος στη νύχτα κι όμως δεν δείχνει, παρά το κουρασμένο που έχει πια το προσωπάκι της με τα χαρακτηριστικά σλαβικά ζυγωματικά, να έχει χάσει τη ζωντάνια της και την ελπίδα της στη ζωή.
Πέρασα πριν λίγες μέρες από το μαγαζί που δουλεύει, είπαμε χρόνια πολλά, ευχές για το νέο έτος και κάθησα να πιω ένα ποτό μαζί της.
"Στενοχωρημένη είσαι D. απόψε" της είπα. "Ναι Γιώργο, όλες τις γιορτές δεν πήρα ένα ρεπό να δω τη μητέρα μου που έχει έρθει από τόσο μακριά, να φάω ένα βράδυ μαζί της..." Στο μάτι της έλαμψε στιγμιαία ένα δάκρυ.
"Γμτ δεν είμαι κι εγώ άνθρωπος;" μονολόγησε... Ήπιε το ποτό της μονορούφι τράβηξε μια ρουφηξιά από το τσιγάρο της κι έβαλε άλλο ένα.
Να της πω τι; δεν είχα κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει απάντηση.
Και τότε η D. έγινε ποταμός, εξομολογήθηκε αυτή τη ζωή της, τις δυσκολίες να σταθεί σε αυτή τη χώρα, τη δουλειά στα χωράφια, τις ατελείωτες νύχτες με αλκοόλ, τους ψεύτικους έρωτές της... Την άκουγα σιωπηλός.

"Γιώργο σε ζάλισα..."

"Όχι πρέπει να έχεις κάπου να τα πεις D. μου", προσπάθησα να χαμογελάσω.
Καληνύχτισα, έπρεπε να σηκωθώ νωρίς, την επόμενη είχα ταξίδι.

Όταν έφτασα στην Αθήνα μετά απο λίγο έλαβα ένα ανορθόγραφο sms:

"Έφτασες καλά φιλαράκη;"
Χαμογέλασα, "Μια χαρά D. μου"

Μην ανησυχείς, είσαι Άνθρωπος, έτσι με Α κεφαλαίο...

...

Θα γιορτάσουμε σαν ένας τη μεγάλη ανατολή
κάθε τόπου, κάθε γέννας κάθε γλώσσας οι καλοί

...

Κώστας Βάρναλης

Λευκό σεντόνι

Είσαι λευκό σεντόνι... Λερώνεσαι και ματώνεις... Σκίζεσαι και μαζεύεις τα κομμάτια σου... Και ξαναλευκαίνεις...

Ulalume

...

Here once, through an alley Titanic,

Of cypress, I roamed with my Soul—

Of cypress, with Psyche, my Soul.

There were days when my heart was volcanic

As the scoriac rivers that roll—

As the lavas that restlessly roll

Their sulphurous currents down Yaanek

In the ultimate climes of the pole—

That groan as they roll down Mount Yaanek

In the realms of the boreal pole.

...

Well I know, now, this dim lake of Auber

- This misty mid region of Weir -

Well I know, now, this dank tarn of Auber,

This ghoul-haunted woodland of Weir."

Edgar Allan Poe

Στην ψυχή μου... στην ψυχή σου...

2009 μ.Χ.

Ο καλύτερος ήσουν μα κι ο χειρότερος…
Ξεκίνησες με τις καλύτερες προδιαγραφές…
Και τελείωσες αφήνοντας ένα κενό… και μια πίκρα…
Φεύγεις και δεν θα ξανάρθεις, ποτέ δεν ξανάρχεσαι παλιέ χρόνε…
Έλα εσύ καινούργιε, έλα, φέρνεις μέσα σου τη σπορά του παλιού κι έχεις τη σπιρτάδα του νέου, που κι αυτό όμως θα γίνει παλιό με τη σειρά του.
Σε σκεφτόμουν από πολύ παλιά καινούργιε χρόνε… Τότε που παιδί είχα ακούσει το τραγουδάκι «2009 μ.Χ.» κι έλεγα ουυυ τόσο μακριά… Κι όμως να που έφτασες!

Πώς θα είν' ο κόσμος μας,

πώς θα είμαστε εμείς το 2009.

Πώς θα ζούμε άραγε

που θα είναι όλα αλλιώς
και ποια θα είναι τα νέα.

Το 2009...

Κι ο κόσμος μας τόσο διαφορετικός από τότε που το άκουγα κι ήταν 1976…
Και πόσο προφητικό ήταν…

Τότε που ο πλανήτης μας

θα 'ναι οπλοστάσιο

κι οι δρόμοι θα μοιάζουν μ' αρένα.

Και πόσο κλείνει αισιόδοξα…

Να 'σαι αισιόδοξη,

όλα θα περάσουνε,

μετά από τη νύχτα είν' η μέρα.

Ξημερώνεις 2009 ξημερώνεις…

Καλή χρονιά! Καλοί μου αναγνώστες, ας ευχηθούμε…