Στο όνομα του περιβάλλοντος!!! (Να ναι καλά οι επιδοτήσεις!!!!)

Ναι ακούγεται όμορφο και ελπιδοφόρο... Ηλιακή ενέργεια, ηλιακό πάρκο και όλα τα συναφή και σκάζουν μύτη οι ειδήσεις στα κανάλια τις εφημερίδες και στο δίκτυο. Η Ελλάδα έχει ήλιο και θα σωθούμε κλπ κλπ
Είναι έτσι; Δυστυχώς όχι!
Γέλασα που διάβασα για το μεγαλύτερο ηλιακό πάρκο στον κόσμο ισχύος 55MW στην Πορτογαλία που απλώνεται σε έκταση 60 στρεμμάτων με τις γνωστές ανοησίες για "ελπίδα" σωτηρία του περιβάλλοντος κλπ κλπ
Απλοί υπολογισμοί δείχνουν πως για να αντικατασταθεί ένας συμβατικός σταθμός μέσου μεγέθους χρειάζονται καμμιά 50 ρια τετραγωνικά χιλιόμετρα γης!!! Που φυσικά δεσμεύεται και δεν χρησιμοποιείται για τίποτα άλλο. Χώρια τις επιπτώσεις στο μικροκλίμα από τέτοια κάλυψη του εδάφους. Σίδερα, τσιμέντα, καθρέφτες γραμμές μεταφοράς για λίγη αναξιόπιστη ενέργεια που είναι διαθέσιμη όταν τη χρειαζόμαστε λιγότερο μέρα μεσημέρι και με λιακάδα! Φανταστείτε βουνά και χωράφια στρωμένα με καθρέφτες και τις γραμμές μεταφοράς ρεύματος να αλλοιώνουν και να κατακερματίζουν τη φύση για να τα κονομάνε μερικοί από τις επιδοτήσεις. Δυστυχώς οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας σε βιομηχανική κλίμακα δεν είναι ευλογία αλλά μάστιγα!
Να μην αναφέρουμε τη σκανδαλώδη αγορά του ηλεκτρισμού από φωτοβολταϊκά από τη ΔΕΗ σε τιμή τετραπλάσια (!) αυτή της πώλησης! Φυσικά οι καταναλωτές καλούμαστε να πληρώσουμε και τέλος "ΑΠΕ"...
Αλλά ας δούμε το ηλιακό πάρκο στην Ποντοηράκλεια του Κιλκίς έτσι για να έχουμε μια ιδέα περί (ψευδο)οικολογίας...

Την παραπάνω εγκατάσταση κάντε την μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα και σκεφτείτε την εικόνα... Να σας βοηθήσω με κάτι μεγαλύτερο:

Φανταστείτε καλοί μου αναγνώστες το απέναντι βουνό με τη ράχη του γεμάτη εκατοντάδες φτερωτές και τις πλαγιές του στρωμένες με καθρέφτες, τις γραμμές μεταφοράς και τους πυλώνες (από τις βασικές αιτίες πυρκαγιών) και τους παπαγάλους να σας λένε πως θα σωθεί η φύση την οποία θα την έχουν σφαγιάσει με "οικολογικό" τρόπο κάντοντάς την απέραντη βιομηχανική ζώνη - σκουπιδότοπο για να αρπάξουν τις επιδοτήσεις. Ε όχι! Ας πουλήσουν αλλού κουτόχορτο!

ΥΓ Οι άλλες δύο "ανανεώσιμες πηγές ενέργειας" αιολική και μικρά υδροηλεκτρικά δεν είναι καλύτερες αλλά γι αυτές θα γράψω εν καιρώ. Ειλικρινά έχω κουραστεί από την καθημερινή πλύση εγκεφάλου που μας γίνεται για την προώθησή τους.

Η "Πόλις" ποτέ δεν κοιμάται...

Η Αθήνα ζεστή αρχίζει να αδειάζει...
Οι περισσότεροι φίλοι είτε έχουν φύγει είτε ετοιμάζονται να φύγουν. Το σπίτι δεν με χωράει θέλω να βγώ απόψε έστω για λίγο παίρνω ένα τηλέφωνο
"Καλησπέρα Δημήτρη πάμε για ένα ποτό;"
"Γιατί όχι; Που λες να πάμε;"
"Στο Πόλις, ξέρεις πάνω από τη στοά του βιβλίου".
Πολύ μου αρέσει αυτό το στέκι. Χειμώνα καλοκαίρι κέντρο απόκεντρο... Στο κέντρο της πόλης με τα τραπεζάκια έξω το καλοκαίρι δεν έχεις με τίποτα την αίσθηση πως είσαι στην καρδιά της Αθήνας.
Και πήγαμε με το φίλο μου το Δημήτρη. Τα είπαμε και η ώρα περνούσε...Ξαφνικά μερικά ζευγάρια άρχισαν να λινκίζονται στο ρυθμό ενός αργεντίνικου τανγκό... Κάποια χορευτική ομάδα είχε εκδήλωση εκεί στο "Πόλις". Έπινα τη βότκα μου και χάζευα τα ζευγάρια που χόρευαν αυτόν τον απίστευτα ερωτικό χορό ενώ το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο φάνηκε να ανατέλει από το απένταντι κτίριο...

Δεν ξέρω τανγκό ωστόσο... "Χορεύετε;" αγαπητή μου αναγνώστρια;

Εύβοια a go go!

Παρασκευή απόγευμα μετά τη δουλειά φόρτωμα το αυτοκίνητο και γραμμή για την Εύβοια.
Στα διόδια ουρές από αμάξια, air condition και μουσική για συντροφιά... εθνική οδός στροφή για Χαλκίδα και η δύση πορτοκαλί με τον ήλιο χαμηλά... Ο δρόμος ανεβαίνει στο δήμο Διρφύων κι ύστερα ξεπροβάλλει το μικρό χωριουδάκι στα πόδια της Δίρφυς.

Δήμος Διρφύων στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πατέρας μου κι ύστερα στο άδειο πια σπίτι. Ο θείος μου που κατοικούσε εκεί έχει φύγει χρόνια. Στον τοίχο πίνακες και μια παλιά ασπρόμαυρη επιχρωματισμένη φωτογραφία (η μοναδική που διασώζεται) του παππού και της γιαγιάς από πατέρα που δεν γνώρισα ποτέ... Φύγαν από τη ζωή πριν έρθω εγώ.

Γνώστοι και φίλοι, χαιρετούν κερνάνε μια μπύρα "Γιώργο πολλά χρόνια είχες να περάσεις" "Ναι πέντε είναι, το ξέρω πολλά..."

Βόλτα στη Στενή την κοιλάδα με τις ταβέρνες.. Δροσερός βουνίσιος αέρας και ψητό κι ύστερα πίσω στο χωριό από όπου κρατούν οι ρίζες μου. Ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι χαζεύοντας το Γαλαξία που από την Αθήνα είχα σχεδόν ξεχάσει την ύπαρξή του...

Σάββατο μεσημεράκι και ώρα για Νέα Αρτάκη. Ουζερί και θαλασσινά, η πλάζ γεμάτη. Ζέστη! Άντε να ξανανέβουμε προς τα πάνω, στη Στενή πάλι. Καφεδάκι και στο τιμόνι για το διάσελο του Ξεροβουνιού. Από τη μια το Αιγαίο και από την άλλη ο Ευβοϊκός, ο αέρας δυνατός και το θερμόμετρο να δείχνει 19 βαθμούς τριγύρω έλατα...

Το τοπίο μαγευτικό... άγριο και όμορφο. Πριν χρόνια οι κάτοικοι το προστάτευσαν από τις εταιρείες των αρπακτικών της αιολικής ενέργειας φωνάζοντας ομόφωνα σε λαϊκές συνελεύσεις το βροντερό τους ΟΧΙ στην απόπειρα βιομηχανοποίησης και σκουπιδοποίησης της περιοχής τους.

Θαύμασα το αγέρωχο Ξεροβούνι με το φεγγάρι να φαίνεται και την ημέρα πάνω από τη ράχη του.

Ο δρόμος με τις απανωτές στροφές με οδήγησε πάλι στο χωριό. Επισκέψεις σε σπίτια φίλων φαγητό σε ψησταριά και χωριάτικο παγωμένο κρασί. Η νύχτα έριξε το πέπλο της και το πορτοκαλί φεγγάρι έγειρε κουρασμένο στη δύση. Ο ουρανός γέμισε άστρα... Η σκοτεινή σιλουέττα της Δίρφυς διαγράφονταν στα βορειοανατολικά με την Κασσιόπη κρεμασμένη από πάνω της. Ανέβηκα στην ταράτσα με το τηλεσκόπιο και το βαλιτσάκι με τους προσοφθάλμιους. Το έστησα και αρχικά χάζεψα τον ουρανό με το μάτι, ύστερα ματιές στο χάρτη με το αμυδρό κόκκινο φως που δεν χαλάει τη νυχτερινή όραση και ψάξιμο για διάφορους στόχους. Σφαιρωτό σμήνος Μ13 στον Ηρακλή. Μια μπάλα από αμέτρητα άστρα. Υπόλλειμα σουπερνόβα το νεφέλωμα της δαντέλας στον Κύκνο, σαν ένα τεράσιο φύκι στον ουρανό.. ότι απέμεινε από το εκρηκτικό θάνατο ενός άστρου χιλιάδες χρόνια πριν με την ταυτόχρονη δημιουργία βαρέων στοιχείων που διασκορπίστηκαν στο Σύμπαν. Κι ύστερα πιο βαθειά στον ουρανό. Απομακρυσμένα σμήνη άστρων, μακρινοί γαλαξίες, πλανητικά νεφελώματα στο όριο της ορατότητας, τα αέρινα σάβανα άστρων που σβήνουν αργά και μια ματιά στον μεγαλοπρεπή Δία που έβραζε χαμηλά μέσα στην καλοκαιρινή ατμόσφαιρα.

Στο κρεββάτι για ύπνο τα ξημερώματα με έναν κόκορα να λαλεί μακριά... Το τηλεσκόπιο το άφησα στην Εύβοια... Εκεί είναι η θέση του κάτω από τα άστρα... και η δική μου επίσης...

Η δική σας καλοί μου αναγνώστες;

...

Και μες στο χλιό και γαλανό

το απόβραδο έγια λέσα

μ' αρμένιζες στη σιγαλιά

του Γαλαξία μέσα

...

Χίλια μίλια μακριά...

Δυο μάτια που ίσως δεν θα τα ξαναδείς ποτέ... και ένα κουτί σε σχήμα καρδιάς με ροδοπέταλα αφημένα πίσω... Πολύ όμορφα όλα για να 'ναι αληθινά και όμως ήταν! Με σημάδεψες...

ΥΠΗΡΞΕΣ

και

ΥΠΗΡΞΑ

Κάποια βραδιά στην Κοκκινιά...

Παρασκευή βράδυ και στο δρόμο για την Κοκκινιά... Οι ρόδες δαγκώνουν την άσφαλτο που ακόμα βράζει από τη ζέστη της ημέρας...
Κι ύστερα σε ένα δωμάτιο με δυο φίλους και ένα μπουκάλι κρασί που το χρώσταγα χρόνια... Απαλό φως και τρία ποτήρια με το εκλεκτό κρασί...
Έξω κεραυνοί και μυρωδιά βροχής. Οι πρώτες στάλες της καλοκαιριάτικης μπόρας χτυπάνε την άσφαλτο που αχνίζει...
Το μπουκάλι τελείωσε μαζί με τη μπόρα. Η όμορφη βραδιά στην Κοκκινιά έφτασε στο τέλος της...

Πέτρα πέτρα χτίσαμε μια φτωχή γωνιά

τη ζωή μας κλείσαμε μες την Κοκκινιά

δάκρυ δάκρυ φτάσαμε ως τη λησμονιά

τι είμασταν ξεχάσαμε μες την Κοκκινιά

...

Η γιορτή της Μεσοχρονιάς...

Πρώτη Ιουλίου χτες. Η πρώτη μέρα του δεύτερου μισού της χρονιάς (άντε το μισάσαμε και το 2008).
Γιόρταζαν οι Άγιοι Ανάργυροι. Στα βόρεια της Καλαμάτας υπάρχει το μικρό ξωκλήσι τους που αυτή την ημέρα είναι ανοικτό φυσικά. Μικρός κάθε τέτοια μέρα ανεβαίναμε με τον παππού μου ως εκεί. Καλοκαίρι χωρίς σχολεία και ανεμελιά. Στον περίβολο της εκκλησίας πλανόδιοι με την πραμάτεια τους. Γουρνοπούλα και μπύρες σε πάγκους. Κάτω σαν πιάτο η θέα της Καλαμάτας με το ασημένιο - γαλάζιο του μεσσηνιακού κόλπου να λάμπει στον καυτό ήλιο του Ιουλίου.
Τα χρόνια πέρασαν, ο παππούς έφυγε, ωστόσο κάθε χρόνο ανέβαινα στο μικρό εκκλησάκι με τη μητέρα μου και τη θεία μου. Προσκυνούσαν, άναβαν κερί και εγώ χάζευα και φωτογράφιζα τους προσκυνητές και τους πανυγηριώτες και έπινα μια μπύρα με την απαραίτητη γουρνοπούλα κάτω από τα πλατάνια στον περίβολο της εκκλησίας. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως η 1η Ιουλίου είναι η μέση του χρόνου. Την ονόμασα "η γιορτή της Μεσοχρονιάς" και κάθε χρόνο τέτοια μέρα ανεβαίνοντας εκεί αναρωτιόμουν τι έχω κάνει μέχρι στιγμής μέσα στη χρονιά και τι σκοπεύω στο υπόλοιπο μισό ή απλά σκεφτόμουν άντε παίρνει την κάτω βόλτα και η φετεινή χρονιά.
Φέτος μακριά πια από την Καλαμάτα δεν ανέβηκα στο μικρό ξωκλήσι.. "Γιόρτασα" τη μεσοχρονιά μόνος παρέα με τον ανεμιστήρα πίνοντας μια μπύρα. Έκλεισα για λίγο τα μάτια και βρέθηκα εκεί στο μικρό ξωκλήσι κάτω από τον ίσκιο των πλατάνων μαζί με τους προσκυνητές και τους πανηγυριώτες...
Ευτυχισμένο το υπόλοιπο 2008 αγαπημένοι μου αναγνώστες...

...

Ένα καντήλι μοναχό

και έναν πέτρινο σταυρό

έχει στολίδι μοναχό

το εκκλησάκι το φτωχό.

Μά ο διαβάτης που περνά

στέκεται και το προσκυνά

και με ευλάβεια πολλή

τον άσπρο του σταυρό φιλεί.